Διαφαινόμενη έκπληξη: εκεί που περιμένεις να βιώσεις την απόλυτη ηχητική αποχαύνωση από Βοημία πλευρά, έρχεται ένα μεστό, φαζαριστό και γεμάτο μπάσο να σε χώσει φαρδύ-πλατύ στη φετινή Μηχανή των Dandy Warhols. Γουστόζικο ξεκίνημα για το όγδοο, 40λεπτο+ άλμπουμ των πάλαι ποτέ indie βασιλιάδων από το Πόρτλαντ. Σχεδόν σε πείθει πως υπάρχει περίπτωση να απολαύσεις τη βόλτα που σου προτείνουν, ενάντια σε κάθε προσδοκία και τυχόν προκατάληψη –ξέρετε, από εκείνες στις οποίες αρέσκονται οι διάφοροι ελιτιστές μουσικόφιλοι (όμως αυτή είναι μια άλλη συζήτηση).
Όχι πως αρνείται ο υποφαινόμενος την οποιαδήποτε σχέση με την παραπάνω ομάδα. Απλά καλό είναι κατά καιρούς να χαλαρώνουν οι αντιστάσεις απέναντι σε δίσκους οι οποίοι δεν σκοπεύουν να μπουν στη 50άδα του Pitchfork (λόγου χάρη) στο τέλος της εκάστοτε χρονιάς. Δίσκοι σαν το This Machine δηλαδή, που ο Courtney Taylor-Taylor και η παλιοπαρέα του έφεραν στη ζωή στο ιδιόκτητο Odditorium στούντιό τους και εξέδωσαν με την άνεση που τους δίνει η απεμπλοκή τους από την Capitol (από το 2007 και δώθε). Ένα άλμπουμ το οποίο ταιριάζει ηχητικά με τα πρώτα βήματα της μπάντας, μακριά από ηλεκτρονικές αλχημείες και τα τοιαύτα, με γήινους χρωματισμούς, με χαλαρή alternative διάθεση, με όρεξη για λίγη ψυχεδέλεια εδώ κι εκεί. Ξεμένει όμως από καύσιμο νωρίς...
Βλέπετε, δεν αρκεί μοναχά η καλή διάθεση και η επιείκεια στην προσέγγιση για να σε κερδίσει ένας δίσκος. Πρέπει να περιέχει και κάτι παραπάνω από επιμέρους συμπαθείς στιγμές. Και το This Machine των Dandy Warhols δυστυχώς δεν πείθει πως μπορεί να σταθεί ως αυτό το κάτι παραπάνω. Πέρα από την ευχάριστη τριπλέτα “Sad Vacation”, “The Autumn Carnival” και “Enjoy Yourself”, ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει και η αναπάντεχη ζωτικότητα του ξεκινήματος να ξεφτίζει σταδιακά, με τα θετικά πρόσημα να έχουν στο εξής μόνο σποραδική παρουσία (“I Am Free”, “Seti vs. The Wow! Signal”).
Οι ταχύτητες πέφτουν λοιπόν, οι καλές ιδέες αραιώνουν και ο ενθουσιασμός υποχωρεί αισθητά –κάτι που μεταφράζεται σε ολοένα κι αυξανόμενες δόσεις ανίας για όσους αφελώς περίμεναν ένα νέο “Bohemial Like You” για να κουνήσουν τους γοφούς τους στα εναλλακτικά στέκια της πόλης (χωρίς βέβαια να προβλέπεται καλύτερη τύχη για τους πιο πιστούς και ανεκτικούς φανς). Και είναι ακριβώς η απουσία υψηλής στόχευσης που δεν επιτρέπει το κάτι παραπάνω στους Dandy Warhols, ακόμα κι αν αυτό φαντάζει ανά στιγμές εφικτό.
Μετρίου διαμετρήματος έτσι το τελικό αποτέλεσμα, παρότι έφτασε κοντά στο να εκμεταλλευτεί τα αυξημένα χαμόγελα από τα θετικά vibes του επερχόμενου καλοκαιριού (Μνημονίου 2 επιτρέποντος φυσικά). Έντονα σημάδια από οκνηρία και επίπεδα πρωτοτυπίας σε μηδενικά επίπεδα ισοσκελίζουν τις καλές ιδέες και το ενθουσιώδες μπάσιμο του δίσκου. Ωστόσο το This Machine στέκει μακριά από την καταστροφή που πολλοί θα περίμεναν. Το μποέμ άστρο των Dandy Warhols μπορεί να μην λάμπει εδώ και πολύ καιρό, αλλά αρνείται πεισματικά να σβήσει εντελώς από τον indie rock ουρανό...
{youtube}IKKogmliF98{/youtube}
