Ας υποθέσουμε ότι ανήκεις σε όσους (κυρίως λόγω La’s) στήριξαν στα 1990s τις εφτά top-10 επιτυχίες των Cast και τα άλλα τρία/τέσσερα top-20 τραγούδια τους και όχι σε όσους τους αντιμετώπιζαν ως τους ανθυποOasis της brit pop υπόθεσης. Έκλεισες τους λογαριασμούς σου μαζί τους αγοράζοντας το Collection για να παίζεις το “Walk Away” και το “Sandstorm” όποτε σε κατέβαλλε η νοσταλγία για τα 1990s. Πήρες κι εκείνο το υπέροχο “Desert Drought” του 2001, για να λες ότι έχεις και το καλύτερό τους τραγούδι, έστω κι αν δεν το άκουσε ποτέ κανείς γιατί τότε τα πράγματα δεν ευνοούσαν τέτοια πειράματα, ούτε σήκωναν πολυσυλλεκτικές ποπ μπάντες σαν τους Vampire Weekend. Ίσως να πήρες κρυφά κι εκείνο το BBC Sessions που έσκασε το ’07, με ηχογραφήσεις από το διάστημα 1995-1999. Έκλεισες τέλος πάντων τον φάκελο Cast με τον πληρέστερο τρόπο.
Και τώρα, 11 χρόνια μετά, οι Cast επιστρέφουν λέει με νέο δίσκο. Δεν ακούγεται σαν κακό αστείο; Κακό, πλην αναμενόμενο. Ο John Power δοκίμασε άλλωστε να κάνει σόλο καριέρα –ένας, δύο, τρεις δίσκοι, δεν συνέβη. Πριν κάτι χρόνια τον είδαμε επίσης να ξαναβρίσκεται με τους La’s, αλλά κάποιες συναυλίες έδειξαν ότι οι “There She Goes” μνήμες δεν επαρκούσαν για να στηρίξουν μια πλήρη επιστροφή. Ήταν ζήτημα χρόνου λοιπόν να ξαναστηθούν οι Cast. Και ας κάνω λίγο και τον συνήγορο του διαβόλου: γιατί όχι; Σάμπως το ροκ εν ρολ σ’ αυτή τη φάση δεν έχει μπει, εδώ και πάνω από 10 χρόνια; Αναβιώσεις επί αναβιώσεων, πλήθος νέων ονομάτων που παίρνουν καλές κριτικές επειδή ξέρουν να ζεσταίνουν φαγητό που μαγείρεψαν άλλοι, μια διαρκής ανακύκλωση κάτω από την οποία η ποπ/ροκ οικογένεια προσπαθεί να κρύψει τα αδιέξοδα των ’00s.
Αυτή είναι όντως η πραγματικότητα και ο John Power έχει τα δίκια του να θέλει να διεκδικήσει ένα κομμάτι από την ολοένα και διογκούμενη 1990s νοσταλγία. Δεν είναι το ζήτημά μου λοιπόν το τι κάνουν οι Cast στο Troubled Times, αλλά το πώς το κάνουν. Αφήνοντας κατά μέρος το πόσο θελκτικό μπορεί να ακούγεται ένα τραγούδι σαν το “See That Girl”, ο Power και η παρέα στήνουν εδώ ένα τυπικότατο brit pop άλμπουμ, που κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν βγάλει το 1996. Ίδια αισθητική, ίδια λογική ως προς την κιθαριστική ποπ, η ίδια ματιά προς τα 1960s και τους Beatles, ίδιες μελωδίες και ερμηνείες με στιλ σαν-να-μην-πέρασε-μια-μέρα.
Αλλά πέρασε. Όχι μια μέρα, μα πολλές. Ξεχάστηκαν –βολικότατα– οι όποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες εκφράστηκαν κάποτε με τις άτσαλες λούπες του “Beat Mama” και με το “Desert Drought”. Και κάτω από το γνωστό σλογκανάκι «παίζουν αυτά που ξέρουν και αγαπούν» οι Cast μας σερβίρουν έναν δίσκο χωρίς χαρακτήρα. Καλοστημένο, ευπρόσωπο –δεν αρνιέμαι ότι υπάρχουν προσόντα. Αλλά δεν υπάρχει ψυχή στο Troubled Times, ούτε μεράκι. Μόνο μια γνώριμη φόρμα, ξεπαγωμένη από τη βαθιά κατάψυξη, η οποία ακολουθεί έναν τυφλοσούρτη κατασκευής τρίλεπτων/τετράλεπτων, αποσκοπώντας να μη θορυβήσει τους παλιούς fans, όσους σταμάτησαν να ακούνε μουσική μετά το 1997, 1998, 1999 και ψάχνουν τώρα για «ακόμα ένα γύρο», πιθανώς με ένα-δυο κουτσούβελα στην αγκαλιά και με μια δεκαριά παραπανίσια κιλά.
{youtube}o7GpVCkd7bA{/youtube}
