Πώς ξεκινάει ένας μουσικός να συνθέσει ένα τραγούδι; Κάποιοι γράφουν πρώτα τους στίχους, άλλοι πρώτα βάζουν τις νότες στη σειρά. Κάποιοι ζορίζονται πολύ, κάποιοι –ελάχιστοι– φαίνεται ότι το έχουν στο τσεπάκι τους. Ο Μike Hadreas πάντα ξεκινάει από το πιάνο. Ο 30χρονος μουσικός γυρνάει πίσω στα οικεία τοπία της παιδικής του ηλικίας, τότε που έβαζε τα χέρια του πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα και έπαιζε με μεγάλο κόπο την Πολωνέζα του Σοπέν.
Με το πιάνο του ξεκινάει και πάλι εδώ, στο δεύτερο Perfume Genius άλμπουμ Put Your Back N 2 It και προσπαθεί να πιάσει τις λέξεις που πετάνε μέσα στο κεφάλι του για να τις βάλει στη σειρά. Ψυχικοί τραυματισμοί, απόρριψη, έρωτας, κακοποίηση, μητρικές φιγούρες και θολές σεκάνς από πορνοταινίες, πόνος και ελπίδα, είναι μερικές από τις λέξεις που ντύνουν τα ξεγυμνωμένα πλήκτρα του πιάνου καθώς η απαλή φωνή του Hadreas –με μπόλικο ρομαντισμό– θυμίζει κάτι από το συγκινησιακό τρέμουλο του Anthony Hegarty, κάτι από την ποπ έκφραση του Bon Iver, αλλά και κάτι από την ευθραυστότητα ενός Elliott Smith.
Αργόσυρτα, χαμηλότονα βαλς και λιτές μπαλάντες, με ακόρντα στην ακουστική κιθάρα και με τζαζίστικα κρουστά, διακριτικές ηλεκτρονικές παρεμβολές κι ένα απαλά ρυθμικό και άλλοτε «βαρύ» πιάνο, το οποίο περνάει από τα κλασικά τοπία στην ελαφρότητα της synth pop απόδοσης. Παραφράζοντας το γνωστό «πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει», στην περίπτωση του Perfume Genius μπορούμε να πούμε ότι «μουσική που κυλάει δεν χορταριάζει». Ο μουσικός διαθέτει ενδιαφέρουσες περγαμηνές, μα και τον τρόπο για να μας τις αποκαλύψει.
Ο Hadreas φτιάχνει λοιπόν ένα ιδιαίτερα προσωπικό άλμπουμ, με lo-fi ατμόσφαιρες και με πλούσιες εικόνες οι οποίες –αν και πολύ ειδικές κάποιες φορές– δεν εμπεριέχουν άγνωστες λέξεις για τον μέσο ακροατή. Οι μελωδίες του μοιάζουν αέρινες σε μια πρώτη ανάγνωση, αλλά στην πραγματικότητα είναι πικρές. Κι αυτή η αντίθεση συγκεντρώνει το ενδιαφέρον, σαν μια επίπλαστη νωθρότητα που μέσα της κρύβει κομμένα γυαλιά.
Ο Genius ίσως και να είναι πράγματι genius σε αυτό που κάνει. Είναι άμεσος, μελωδικός και εγείρει κύματα συγκίνησης. Ένα από τα σημεία που σε κάποιους μπορεί να ξενίσουν, είναι –όπως ίσως και στον Hegarty– μια εμμονή σε ένα ύφος θλίψης το οποίο εκφράζεται με έναν κάπως εφετζίδικο τρόπο ποπίζουσας λυγμικής κλάψας. Όσοι καταφέρουν όμως και προσπεράσουν αυτό το στοιχείο, θα απολαύσουν τους καρπούς του Put Your Back N 2 It.
{youtube}OOpkr8uNWpk{/youtube}
