Πρώτο από τα πολλαπλά μουσικά πρότζεκτ που έπονται της μετά-Isis εποχής, το νέο «άρμα μάχης» του Aaron Turner επιλέγει την οδό του ανελέητου κοπανήματος μέσω ενός κράματος brutal/punk οξύτητας. Περιδιαβαίνοντας την αντίπερα όχθη των όποιων προσδοκιών, στέκει μακριά από προοδευτικά στοιχεία ή από avant garde ανησυχίες. Κοινώς, τα μεγαλειώδη και σκοτεινά post-metal ηχητικά τοπία πάνω στα οποία ασελγούσε ο Turner για περισσότερο από μια δεκαετία, λάμπουν εδώ δια της απουσίας τους. Πειραματικά τερτίπια τέλος, λοιπόν, τουλάχιστον προς το παρόν.
Οξύθυμο και αναρχικό, το Split Cranium προβοκάρει με τη hardcore ωμότητά του, τη death φωνητική του υπόσταση και το ανηλεές του φλερτ με το noise rock... Φλερτ που αποδίδει καρπούς τόσο στο εκτροχιαζόμενο “Retrace The Circle” που κλείνει τον δίσκο στην κανονική του (φυσική) μορφή, όσο και στο έξτρα remix του “Sceptres To Rust” της digital εκδοχής. Έτσι, για ένα περίπου μισάωρο, η επίθεση των Split Cranium στις αισθήσεις –αν και παλιομοδίτικη στα χαρτιά– εκτελείται με τρόπο κοφτό και ευθύ. Με τη γενικότερη underground αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής να ταιριάζει γάντι στο προφίλ και του δίσκου και της μπάντας.
Δεν είναι πάντως να απορεί κανείς για τη νέα αυτή παρόρμηση του Aaron Turner, αν κοντοσταθεί και αναλογιστεί τα τόσα και τόσα άλλα πρότζεκτ με τα οποία έχει ασχοληθεί ανά περιόδους εκτός Isis. Το ίδιο ισχύει και για τον Jussi Lehtisalo, ο οποίος ως σιωπηλός ηγέτης του γκρουπ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στους Circle και σε αμέτρητα άλλα μουσικά σχήματα, έως και τον σταθμό των Split Cranium. Ήταν απλά θέμα χρόνου να απομακρυνθούν για λίγο από τις βαθύτερες εσωτερικές αναζητήσεις του παρελθόντος και να αναλωθούν σε κάτι ακραία αντίθετο με το αναμενόμενο. Samae Koskinen και Jukka Kroger στο ρυθμικό μέρος, ξεδίνουν κι αυτοί από τη μεριά τους μακριά από την σκέπη των Steel Mammoth.
Αν είναι κάτι που ξενίζει εδώ –πέρα από τη δύναμη της συνήθειας που θέλει τον Turner να γαβγίζει πάνω από πιο περίπλοκα και ερεβώδη ηχοχρώματα– είναι η έλλειψη της ατμοσφαιρικής και πειραματικής φύσης των εμπλεκόμενων μουσικών. Αν μη τι άλλο περιμένεις περισσότερες εκπλήξεις, στο στυλ των ψαλμωδιών που ακούγονται στο “Retrace The Circle” ή του αέρα για ανάσες που δίνει το “Blossoms From Boils”. Δυστυχώς το ντεμπούτο των Split Cranium αρκείται σε απλούστερες λύσεις, όπως το να λυσσομανάει γεμάτο ορμή και πάθος μα χωρίς διάθεση προσθήκης εκείνων των πινελιών που θα το εξύψωναν σε κάτι εντυπωσιακότερο.
Δεν οριοθετείται έτσι μια μουσική πρόταση η οποία να μπορεί να χαρακτηριστεί ως «μην τη χάσετε», παρά μόνο κατηγοριοποιείται ως παράπλευρη ακροαστική δραστηριότητα. Κι αυτό δεν είναι αρκετό για τέτοιας κλάσης μουσικούς, όσο άνετα κι αν δείχνουν να το κατορθώνουν. Τα εχέγγυα ωστόσο για ένα δεύτερο, πληρέστερο βήμα είναι παραπάνω από σίγουρο πως υπάρχουν...
{youtube}GHw6oj56s1A{/youtube}
