Ήταν το σωτήριο (εδώ πλέον γελάνε) ελληνικό ολυμπιακό έτος, όταν ένα ακόμα νεοφώτιστο γκρουπάκι μπήκε στον χορό της ροκ αναβίωσης των zeros, δισκογραφώντας κι αυτό με την ελπίδα να το συμπαρασύρει το ηλεκτρικό τσουνάμι των Strokes, BRMC, Hives & White Stripes. Έχοντας εντυπωσιάσει με τις live ικανότητές τους, οι 22-20s κατέληξαν τελικά στα χέρια της Heavenly Records, κάτω από τη σκέπη της οποίας και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Έχοντας ως κοινό παρανομαστή τα μπλουζ, τα τέσσερα lads από το Lincolnshire δημιούργησαν εξ αρχής ένα πολύ δυνατό ρεύμα στο Νησί, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις για λαμπρή καριέρα και τα τοιαύτα...
Υπό την καθοδήγηση λοιπόν του Martin Trimble (κιθάρα & φωνή), οι 22-20s εισήλθαν στα μουσικά δρώμενα με ηλεκτρισμένη ορμή, γοητεύοντας αρκετούς μουσικόφιλους –μεταξύ των οποίων και τον υποφαινόμενο– με τη δυναμική καλοφτιαγμένων τραγουδιών όπως το “Devil In Me”, το “Such A Fool” και το “Shoot Your Gun”, τα οποία είχαν έντονη παρουσία στα alternative rock ραδιόφωνα της εποχής. Χωρίς την παραμικρή ηχητική καινοτομία αλλά με μπόλικη παλιομοδίτικη ροκ βρωμιά να αντισταθμίζει τέτοιου είδους ελλείψεις, το μεγάλο breakthrough φάνταζε ως όλο και μεγαλύτερη πιθανότητα. Και τότε ήρθε η... διάλυση. Ούτε δύο χρόνια παρουσίας στο μουσικό προσκήνιο και το όποιο όνειρο κατέρρευσε οριστικά.
Το οξύμωρο της υπόθεσης: όσο απότομα εξαφανίστηκαν από προσώπου γης οι 22-20s, άλλο τόσο αθόρυβα επανεκκίνησαν στα τέλη του 2008, κυκλοφορώντας το Shake/Shiver/Moan το 2010 σε Ιαπωνία και Η.Π.Α. –δίσκος που, μάλλον δικαίως, δεν απασχόλησε κανέναν. Χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο στα πάτρια εδάφη (ακόμα και σήμερα), κυκλοφόρησαν πρόσφατα και το τρίτο τους άλμπουμ –στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και μόνο. Άξιζε όμως η όλη επαναδραστηριοποίηση της μπάντας; Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι αυτή που κάποιοι θα εύχονταν: η φετινή κυκλοφορία δεν αποτελεί παρά μια ήπια συνέχεια του προ διετίας αδιάφορου άλμπουμ.
Δίσκος midtempo διάθεσης και blues rock λογικής, το Got It If You Want It των 22-20s δεν διαθέτει εκπλήξεις και εξάρσεις, μα ήπια ροή και αυτοσυγκράτηση, χωρίς κάποια ιδιαίτερη γοητεία ή ζωντάνια. Μπορεί οι αλλεπάλληλες ακροάσεις να συμφιλιώνουν τον ακροατή με τα περιεχόμενα τραγούδια, ταυτόχρονα όμως διογκώνουν και την περιρρέουσα αίσθηση του διεκπεραιωτικού υλικού. Ελάχιστα highlights υπάρχουν εδώ για να σε ξεσηκώσουν, ενώ ο ήχος μοιάζει ακρωτηριασμένος από την ένταση που θα έπρεπε να τον συνοδεύει εκτελεστικά. Στα θετικά μπαίνει από την άλλη η φωνητική παρουσία του Trimble, η οποία εμπεριέχει μια ιδιαιτέρως συμπαθή νοσταλγική γοητεία –τα singalongs έρχονται με ευκολία.
Εν κατακλείδι, τραγούδια έχουν οι 22-20s. Αυτό που τους λείπει είναι το πάθος να τα αναδείξουν από τον σωρό. Γεγονός το οποίο προβληματίζει έντονα και τον πιο θετικά προσκείμενο, αφού ποιος ο λόγος της επανασύνδεσης αν δεν υπάρχει πια η φλόγα της δημιουργίας και ο στόχος της ανάδειξης; Μακριά από το χρονικό σημείο της αναβιωτικής ροκ εκκίνησής τους, οι Βρετανοί στέκουν ακόμα περισσότερο μετέωροι, σε ένα τοπίο εχθρικό πλέον, όπου ακόμα και οι παντοκράτορες White Stripes αποτελούν παρελθόν και οι Strokes & BRMC του κόσμου ετούτου χαροπαλεύουν δημιουργικά. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που ακόμη δεν έχουν εξασφαλίσει το δισκογραφικό deal που θα φέρει τον δίσκο τους στον Δυτικό κόσμο...
{youtube}ow2OoTWC4Dk{/youtube}
