Όταν βλέπεις τον κόσμο ως μέλος μιας «κοινότητας», ορισμένα πράγματα λαμβάνουν πάντα σημαντικότερες και πιο φανταχτερές διαστάσεις απ’ όσο θα έκρινε ο οποιοσδήποτε απ’ έξω. Έτσι λειτουργούσε ανέκαθεν κάθε ανθρώπινη κοινότητα, έτσι λειτουργούν και οι μουσικές κοινότητες. Για τον μεταλλά π.χ., θα αποτελεί πάντα είδηση ο κάθε Iron Maiden δίσκος –ακόμα και ο πιο ανούσιος θα πέφτει πάντα στα μαλακά. Οι Shearwater βέβαια δεν έχουν ανάλογο στάτους στην indie κοινότητα (δεν είναι Radiohead), ωστόσο τους περιβάλλει κι εκείνους ένας θρύλος: ένας θρύλος που τους θέλει «γκρουπάρα», με κάθε σχεδόν κυκλοφορία τους να χαρακτηρίζεται ως «γεγονός».
Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι βεβαίως υπερβολική, καθώς δεν στοιχειοθετείται από τη θέση των δίσκων τους στη γενικότερη μουσική πραγματικότητα –παλιά ιστορία το μπέρδεμα της ιδιαιτερότητας με τη σπουδαιότητα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η περίπτωσή τους δεν είναι όντως αξιόλογη. Πρόκειται για ένα side project που όχι μόνο εξελίχθηκε σε μπάντα με ισχυρή προσωπικότητα και εκτόπισμα μεγαλύτερο από την αρχική συνθήκη (τους Okkervil River), μα στην πορεία έβγαλε και σταθερά καλές δουλειές. Και τώρα, με αυτόν τον νέο δίσκο, οι Shearwater δείχνουν την ανάγκη να δοκιμάσουν μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση στον ήχο τους, επιδιώκοντας να «ανοίξουν» σε ακόμα περισσότερους ακροατές.
Αλλαγή εταιρείας, αλλαγή παραγωγού, τραγούδια τα οποία βρωμάνε Shearwater μα την ίδια στιγμή διαθέτουν μια οικειότητα που σε ένα μελετημένο playlist θα τους έκανε ν’ ακουστούν γνώριμοι. Με πιο λίγα λόγια, στο Animal Joy οι Shearwater γίνονται «ραδιοφωνικοί», χωρίς αυτό να αποβεί σε βάρος της εκλεπτυσμένης τους ματιάς στη ροκ τραγουδοποιία. Ακούγονται λες και χρησιμοποίησαν το “Black Eyes” (από το Golden Archipelago) ως έναυσμα για τη δημιουργία ενός ολόκληρου δίσκου.
Θα το πω ευθαρσώς, ότι μου αρέσει το κοκτέιλ που φτιάχνουν εδώ οι συνθέσεις του Jonathan Meiburg από τη μια και η ευφυής παραγωγή του Danny Reisch από την άλλη. Αποτελεί άλλωστε πάγια αισθητική μου θέση πως προχωράς πραγματικά όταν διατηρείς ατόφια τα χαρακτηριστικά σου ως καλλιτεχνική οντότητα μα βρίσκεις και τον τρόπο να τα επικοινωνείς ευρύτερα. Τραγούδια όπως το “Animal Life”, το “Breaking The Yearlings” ή το “You As You Were” κάνουν λοιπόν αυτό ακριβώς, ενώ το πνεύμα τους ενυπάρχει γενικότερα στο Animal Joy, ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές. Το σύνολο ωστόσο διατηρεί μια δειλία: το νέο πάτημα των Shearwater δεν είναι τόσο σίγουρο, γίνεται λίγο στις μύτες, παρά με πέλμα σταθερό.
Κι ενώ κερδίζεται έτσι μια αμεσότητα την οποία δεν είχε λ.χ. το Golden Archipelago ή το Rook, τα νέα τραγούδια και οι γενικά άνετες ερμηνείες του Meiburg δείχνουν ότι οι Shearwater βρίσκονται σε μια φάση μετάβασης. Αφήνοντάς σου την εντύπωση ότι τα καλύτερα αυτού του ανοίγματος –τα πιο ολοκληρωμένα, έστω– έπονται. Ως τότε βέβαια οι Τεξανοί δεν σε αφήνουν και με λίγα. Το Animal Joy παραμένει ένας καλός δίσκος, με συνοχή, με ωραία τραγούδια και με επαρκή καλλιτεχνικά διαπιστευτήρια. Πάψε πια να θεωρείς το 7 μικρό βαθμό, σε κακόμαθε το ίντερνετ με τις ψηλές βαθμολογίες του...
{youtube}K-zjzfS-YvE{/youtube}
