40 χρόνια βρίσκεται στο δισκογραφικό προσκήνιο η Alligator, με πάνω από 300 κυκλοφορίες, με ποικίλα βραβεία και με την αφρόκρεμα της παλαιάς και σύγχρονης ηλεκτρικής μπλουζ σκηνής: δεν είναι μικρό, μήτε τυχαίο πράγμα. Έμβλημά της η πρώτη κυκλοφορία-σύνθημα Genuine Houserockin’ Music, με τα καλλιτεχνικά της κριτήρια να ορίζονται από το μπλουζ τρίπτυχο καθαρότητα, προσωπικότητα & ρυθμικότητα. Η διαχρονικότητα και η αξία των κυκλοφοριών της έγκειται στο ότι μαγειρεύουν πρωτότυπα φαγητά με κλασικές ύλες, που τιμώνται από κάθε λογής καλοφαγάδες και μη –συνταγή αξεπέραστη. Τα κροκοδείλια δάκρυα δεν ταιριάζουν λοιπόν στην Alligator Records, αλλά σε εκείνους που δεν έχουν ανακαλύψει τις πολύτιμες μουσικές της.
Η χορταστική διπλή συλλογή με το 30σέλιδο βιβλιαράκι, με την οποία τιμώνται αυτά τα 40 χρόνια δράσης, καλείται να ικανοποιήσει όλα τα ιδιότροπα, απαιτητικά και πιστά γούστα, μιας και κινείται από την παράδοση των 1970s έως στις κυκλοφορίες του 2011. Roots blues, boogie, rhythm n’ blues, gospel, blues rock και μουσικές υπογραφές από ηχηρά και βραβευμένα ονόματα, όπως π.χ. Johnny Winter, Mavis Staples, Albert Collins, Eric Lidell, Buddy Guy, Junior Wells κ.α. Εκάστοτε καλλιτέχνες αναζωπυρώνουν, διαστρέφουν, πειραματίζονται, μα καταθέτουν τη δική τους μοναδική οπτική στο πώς εκφέρεται το μπλουζ αίσθημα του χθες, του σήμερα και του αύριο.
Έχοντας στο ιστορικό του label τον πρώτο δίσκο του Hound Dog Taylor (1971), οι ιθύνοντες της Alligator μας ξεναγούν εδώ σε αυτόν τον ατόφιο, παθιασμένο, δυναμικό και βαθιά ανθρώπινο κόσμο των μπλουζ του Σικάγο και του Τέξας, ο οποίος γοητεύει και κυρίως συντηρείται ακμαίος έως τις μέρες μας. Στη διαδρομή θα γονατίσουμε με την τραχιά ερμηνεία της Koko Taylor, θα χτυπηθούμε με τη σκληροτράχηλη επιθετικότητα του Son Seals, θα τα πιούμε με τις καυτές κιθάρες των Coco Montoya και Lil’ Ed Williams & The Blues Imperials, θα υποβάλουμε τα σέβη μας στον πατέρα του houserockin’ Hound Dog Taylor, θα λικνιστούμε στις πικάντικες α-λα-Νέα Ορλεάνη προτάσεις του Professor Longhair, θα παραδεχτούμε τις Willie Dixon επιρροές στους Roy Buchanon και Delbert McClinton, θα κουφαθούμε με τα πυροτεχνήματα των Guitar Shorty και Michael “Iron Man” Burks, θα εκτιμήσουμε ξανά το σύγχρονο Delta στιλ του δεξιοτέχνη Correy Harris, θα πειστούμε για τις bluesy αδυναμίες της Javina Magness, θα τρέξουμε με ανοιχτή κάντιλακ στον Highway 61 με τον Charlie Musselwhite και θα συρθούμε στα βρώμικα κι αμαρτωλά funkyblues νερά με την ηχώ του Anders Osborn.
Αυτό που καταγράφεται εδώ είναι ένα μπλουζ μόρφωμα άλλοτε ακατέργαστο και δυσκίνητο, άλλοτε ηλεκτρισμένο μέχρι το κόκαλο ή και με άκρως συναισθηματικές σπίθες, με έναν και μόνο σκοπό: να το ερωτευτείς. Απέναντι λοιπόν στη μουσική τρομοκρατία, η Alligator Records έχει όραμα και το κάνει πράξη. Τα μπλουζ –ως μήτρα μα και ως μοίρα– συμπλέουν με έναν καλόγουστο, ιστορικό και αξιόλογο δισκογραφικό εορτασμό ενός ονόματος που έχει δείξει τα δόντια του και δεν έχει ανάγκη από περαιτέρω σχόλια. Ο κροκόδειλος κάνει εδώ παιχνίδι!
{youtube}9zAoICOqpEo{/youtube}
