Ρωτώντας αν το Koloss υπερβαίνει ή υπολείπεται του ObZen (2008), ο κόσμος χωρίζεται μανιχαϊστικά στα δύο: οι μυημένοι θα νιώσουν ίσως ότι μπαίνουμε κατ’ ευθείαν στο ψητό, οι υπόλοιποι ότι τους απευθύνονται στα κινέζικα.
Βλέπετε, όσα 8άρια, 9άρια και 10άρια κι αν βάλει στους Meshuggah το Αvopolis, το Pitchfork, οποιοδήποτε τέλος πάντων μη μεταλλικό site ή έντυπο, όσα ευφυή κι αν γραφτούν για το γιατί το ObZen είναι ένα άλμπουμ οριακό ανεξαρτήτως προτιμήσεων, ο κόσμος εκεί έξω καθορίζεται από τα γούστα και τα κολλήματά του. Για τον «μέσο όρο» λοιπόν (όπου περιλαμβάνω και τη «σκεπτόμενη» ελίτ που επειδή ακούει και shoegaze και Sigur Ros νομίζει ότι ακούει «πολλά» είδη μουσικής), η οποιαδήποτε απόπειρα γνωριμίας θα τερματιστεί πάραυτα στο κρας τεστ του YouTube, με τους τίτλους (ObZen, Koloss, Destroy Erase Improve κτλ.) να ισοπεδώνονται στο εξής δίπολο: αν ακούς τέτοια πράγματα, θα συνεχίσεις την κουβέντα. Αν όχι, θα κατατάξεις τους Meshuggah στα «πολύ σκληρά» και δεν θα ξανασχοληθείς. Κι άσε εμένα να γράφω ότι κανένα συγκρότημα δεν άλλαξε τόσο το metal μετά τους Tool. Ψιλά γράμματα.
Ρε μεγάλε, θα μας πεις ωστόσο για το Koloss ή θα λες τα δικά σου; Κι όμως, για το Koloss μιλάω τόση ώρα. Γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι αυτός ο Ρουβίκωνας στον οποίον έφτασαν οι Σουηδοί θριαμβεύοντας στο underground με το ObZen τους απασχολεί. Όχι γιατί επιθυμούν να γίνουν πιο μαζικοί, νερώνοντας το κρασί τους: η μουσική τους παραμένει αφιλόξενη σαν την έρημο Γκόμπι. Από την άλλη, το ξέρουν ότι τους μεταλλάδες λίγο πρόκειται να τους νοιάξει αν στο εξής βγάλουν το ObZen Χ 8, 9, 10 –η κοινότητα, όπως κάθε κοινότητα, θέλει πρωτίστως να επιβεβαιώνει τελετουργικά τα όσα τη συγκροτούν. Εκείνοι, όμως, φαίνεται να ανησυχούν για τα περιθώρια που απομένουν στη μουσική τους. Ανησυχούν δηλαδή μήπως το ObZen όρισε το δικό τους ζενίθ. Και κάτι πάνε να κάνουν εδώ γι’ αυτό. Όχι για να το υπερβούν, μα για να το προσπεράσουν.
Γενικά μιλώντας, η εικόνα παραμένει οικεία. Οι Meshuggah του Koloss μπαίνουν με τσαμπουκά, ως «ο μεγάλος Λεβιάθαν, ο αχόρταγος Κολοσσός». Σε στέλνουν για μεταλλαγμένες thrash βρούβες με το “The Demon’s Name Is Surveillance” και το “The Hurt That Finds You First”, παίζουν prog νοητικά παιχνίδια με τους εγκεφαλικούς σου νευρώνες στα “Break Those Bones Whose Sinews Gave It Motion” και “Behind The Sun” και κλείνουν τον δίσκο με ένα απίστευτο οργανικό (“Last Vigil”), το οποίο σαν αίσθηση έχει κάτι από το ενδοσκοπικό post-rock των πάλαι ποτέ κραταιών ημερών, παρά κάτι από τη δυσεντερία της συνήθους τραγουδοποιίας τους. Εξαιρουμένου του φινάλε, στο υπόλοιπο άλμπουμ κυριαρχεί η γνωστή άρρωστη ατμόσφαιρα των Σουηδών, τα περίφημα djent, η ιλιγγιώδης αρχιτεκτονική. Ταυτόχρονα, όμως, το Koloss επιδιώκει να φανεί πιο προσιτό από το ObZen. Το κάνει δειλά, αλλά το κάνει. Τονίζει και το σκεπτόμενο, μαζί με το ακραίο. Βαραίνει εδώ κι εκεί τον ήχο, μα την ίδια στιγμή οι συνθέσεις γίνονται μικρότερες σε διάρκεια και οι κιθάρες (ψιλο)σλατζάρουν. Η μπάντα εντυπωσιάζει με τα παιξίματά της και με τον μεταλλικό της πειραματισμό (που παραμένει δυσθεόρατος), όμως κάπου στο παιχνίδι υπάρχει πια και η αμεσότητα –έστω και στις σκιές της πανταχού παρούσας πολυπλοκότητας.
Μου άρεσαν πολύ λοιπόν τα όσα υπαινίσσονται οι Meshuggah σ’ αυτό το νέο άλμπουμ. Χωρίς τέτοιες αποχρώσεις, θα μιλούσαμε για ένα απολαυστικό μεταλλικό πόνημα, στη γραμμή πορείας του ObZen μα δίχως την πνοή του. Το γεγονός παραμένει –το Koloss δεν είναι ObZen. Όμως το ότι οι Σουηδοί δείχνουν επίγνωση του ζητήματος και προβληματισμό, αλαφραίνει το αποτέλεσμα της αναπόφευκτης σύγκρισης. Σε πείθουν διάολε ότι είναι καλλιτέχνες, ότι θα το ψάξουν, θα το βασανίσουν. Ε, μέχρι να βρουν κάποια άκρη για την πιθανή υπέρβαση, πάρε κι εσύ μερικούς ακόμα λόγους να πωρώνεσαι μαζί τους. Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το ObZen, η ανταλλαγή είναι δίκαιη.
{youtube}P68fmKQJ-6g{/youtube}
