Τον λένε Lucas Santtana και καμία σχέση δεν έχει με τον Carlos (ευτυχώς). Ο Βραζιλιάνος που δεν αρέσκεται στο να νοσταλγεί (Sem Nostalgia σημαίνει «Χωρίς Νοσταλγία»), διανύει την τεσσαρακοστή δεκαετία της ζωής του κι όμως η μουσική του έχει μια ιδιαίτερα νεανική αύρα, μαζί με τα πιο σκοτεινά σημεία μιας φθαρμένης ενηλικίωσης. Με δυνατά ονόματα στις συνεργασίες του (Gilberto Gil, Caetano Veloso, Marisa Monte, Arto Lindsay) και με τρεις προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του, ο Lucas Santtana συνεχίζει με το Sem Nostalgia το ταξίδι μέσα στις μουσικές και στα τοπία της πατρίδας του, με απώτερο στόχο να ενσωματώσει την παράδοση στο σήμερα.
Μπορεί ο ίδιος να μην διακατέχεται από νοσταλγία, όμως φαίνεται ότι ίσως αυτό να επιθυμεί για τους ακροατές του. Νοσταλγία για ένα μέρος, για ένα βλέμμα, για μια φράση, για μια ατμόσφαιρα, σε έναν δίσκο όπου οι αγγλικοί στίχοι μπλέκονται σαν γαϊτανάκι με τους πορτογαλικούς, καθώς φωνές από εξωτικά πουλιά και γρύλους ακούγονται στο βάθος και μυρωδιές από περίεργα κοκτέιλ γεμίζουν τον αέρα. Σκόρπιες ασπρόμαυρες εικόνες από χοροεσπερίδες της δεκαετίας του 1950 και του 1960 –σε κάποιο τοπικό club όπου η εργατική τάξη διασκέδαζε με την ψυχή της– αρχίζουν αυθόρμητα να προβάλλονται σαν φιλμάκι στο μυαλό σου.
Φωνή και κιθάρα τα βασικά εργαλεία του μουσικού –χωρίς να ξεχνάμε φυσικά και τη βιωματική του σχέση με τις μουσικές του Joao Gilberto και του Antonio Carlos Jobim, τις οποίες χρησιμοποιεί με τρόπο αριστοτεχνικό ώστε να ενώσει πολλά διαφορετικά είδη: από folk, soft rock και pop, μέχρι jazz, post-bossa nova και αργή samba. Ένα κράμα από ακουστικές μελωδίες και απαλά φωνητικά κάνουν παρέα σε ηλεκτρονικές ριπές, funky στοιχεία και dub τεχνικές και όλα μοιάζουν να βουτούν σε ήχους από ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα, γεμάτα νωχελικότητα, και σε ακόμα πιο θερμές βραδιές, γεμάτες γοητευτική αισθαντικότητα.
«Υπάρχουν δύο είδη ευχαρίστησης τα οποία παίρνει κάποιος ακούγοντας μουσική: Το πρώτο έχει να κάνει με το τι ακούγεται καλά στα αυτιά μας και το πόσο μιλάει στην καρδιά μας και το δεύτερο έρχεται από την ίδια την προσπάθεια κατανόησης ενός μουσικού έργου, ακόμα κι αν δεν σου αρέσει. Αυτό που με ενδιαφέρει και με εμπνέει είναι οι μουσικές που δεν επικεντρώνονται στην απόλυτη αρμονία, μελωδία ή ρυθμό, αλλά δημιουργούν στρώματα ήχου», λέει ο Santtana, ο οποίος ξέρει να δημιουργεί στρώματα ήχων που να διαθέτουν και μελωδία και αρμονία. Ο Βραζιλιάνος χρησιμοποιεί οτιδήποτε τον βολεύει για να εκφράσει τη μουσική του χωρίς στεγανά και καταφέρνει να προσφέρει ένα καλό δείγμα σύγχρονου ήχου, με πολύ γερές βάσεις στην παραδοσιακή λαϊκή μουσική του τόπου του.
{youtube}wkEy3wUQd10{/youtube}
