Το εξώφυλλο του The Great Escape Artist ψηφίστηκε από το Pitchfork ως ένα από τα χειρότερα της χρονιάς που πέρασε. Φιλοτεχνήθηκε από τον τραγουδιστή των Jane’s Addiction, Perry Farrell, και η «διάκρισή» του αυτή αύξησε την περιέργειά μου για το τι μπορεί να κρύβει στο εσωτερικό του το άλμπουμ –το πρώτο της μπάντας μετά από 8 χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ακούσω τους Jane’s Addiction της πρώτης περιόδου (το Strays του 2003 μου το είχε επιβεβαιώσει), όταν το νεόδμητο τότε alternative οικοδόμημα συναντούσε το metal. Τότε δηλαδή που το punk, παρέα με funk ρυθμούς, πήρε σβάρνα τους δρόμους του Λος Άντζελες και έκανε χιούμορ. Εξάλλου ο ίδιος ο Farrell δήλωσε πως «με το The Great Escape Artist το γκρουπ προχωράει μπροστά». Κι ας μην ξεχνάμε ότι έχουν περάσει 20 και πλέον χρόνια από τότε που τo Nothing’s Shocking του 1988 και φυσικά το Ritual De Lo Habitual του 1990 έγραψαν το όνομα των Jane’s Addiction με μεγάλα, πλατινένια γράμματα.
Στο The Great Escape Artist ξεχωρίζει η τεχνικά άριστη μα ελαφρώς φορτωμένη παραγωγή του Rich Costey (πολλοί πάντως θα τη λατρέψουν), η οποία αγαπά τον βαρύ ήχο και χρησιμοποιεί έντεχνα τις κιθάρες του Dave Navarro και τα synthesizers για να αναδείξει τo ώριμo, σοβαροφανές πρόσωπο των Jane’s Addiction του σήμερα –με τη συνδρομή του Farrell, ο οποίος κάθεται στην καρέκλα του συμπαραγωγού. Φυσικά και οι συνθέσεις υποστηρίζουν αυτήν την κατεύθυνση, με κομμάτια σε ύφος μινόρε και με ρεφρέν-επίκληση στο συναίσθημα (“Irresistible Force”, “Twisted Tales”, “Splash A Little Water On It”).
Αυτό όμως το νέο πρόσωπο των Jane’s Addiction φαντάζει δήθεν. Είναι στιγμές που νιώθεις πως ακούς μία άγνωστη μπάντα, την οποία γρήγορα θα ξεχάσεις, γιατί απλά δεν έχει και πολλά να πει. Τα τραγούδια έρχονται και φεύγουν κι εσύ μένεις ανέκφραστος: στις περισσότερες των περιπτώσεων οι μπασογραμμές δεν «περπατάνε» όπως παλιά και ο Farrell δείχνει να έχει χάσει όλο το fun που τον διέκρινε. Στον αντίποδα, τα τύμπανα του Stephen Perkins ξεχωρίζουν χωρίς να είναι κραυγαλέα, δίνοντας το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις, συχνά συνοδευόμενα από percussions και πάντα υποβοηθούμενα από την παραγωγή, που τα αναδεικνύει.
Υπάρχουν βέβαια και τραγούδια (“End To The Lies”, “Words Right Out Of My Mouth”) τα οποία δικαιωματικά ανήκουν στους σημερινούς Jane’s Addiction: όχι αυτούς που νοσταλγούν τις μέρες του 1990, αλλά εκείνους που δείχνουν σεβασμό και συνέπεια στο παρελθόν τους, περιμένοντας στον σταθμό για να πάρουν το τρένο για το μέλλον. Αυτά, μαζί με το πολύ καλό “Broken People”, είναι το πρώτο βήμα που θα κάνει τους Jane’s Addiction να προχωρήσουν προς τα εμπρός.
