Ο Rodrigo και η Gabriela ξεκίνησαν τη μουσική τους διαδρομή από το Μέξικο Σίτι, παίζοντας σκληροπυρηνικό χέβι μέταλ στα underground club της πόλης. Διαπιστώνοντας πως το πράγμα δεν οδηγούσε κάπου, άλλαξαν κατεύθυνση και δοκίμασαν τις αντοχές τους σε βραδιές μπόσα νόβα στις σάλες και στα μπαρ των γύρω ξενοδοχείων. Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε και σ’ αυτήν την κατεύθυνση είδαν φως –γι’ αυτό και ξενιτεύτηκαν στο Δουβλίνο, όπου άρχισαν να εξερευνούν το ανδαλουσιανό φλαμέγκο.
Αν μη τι άλλο, έχει ενδιαφέρον η διαδρομή τους. Παρότι ανορθόδοξη, κατάφερε να βάλει για τα καλά το δίδυμο των Rodrigo Sanchez & Gabriela Quintero τόσο στη δισκογραφία και στους παγκόσμιους καταλόγους επιτυχιών, όσο και στις πιο σημαντικές συναυλιακές αίθουσες ανά την υφήλιο. Τώρα, στο χάραμα του 2012, κυκλοφορούν νέα δουλειά ύστερα από τέσσερα στούντιο και τρία live άλμπουμ. Αφήνουν τα ευρωπαϊκά στούντιο, ταξιδεύουν στην Κούβα και συνεργάζονται για πρώτη φορά με άλλο συγκρότημα, ηχογραφώντας το Area 52 με το 13μελές σχήμα των C.U.B.A. Υπό την καθοδηγητική ματιά του σπουδαίου παραγωγού Peter Asher, ξαναδιαβάζουν αγαπημένο τους υλικό από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους και μας το προσφέρουν πάλι, εντελώς αγνώριστο.
Από τις πρώτες του ήδη νότες, το Area 52 ηχεί εντυπωσιακό. Εξελίσσεται δε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι, που παρόμοιό του δεν μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα το μεξικάνικο ντουέτο. Φλάουτα, τρομπέτες, κρουστά, πιάνο και σιτάρ παίρνουν θέση πλάι στις δύο ακουστικές κιθάρες και το τελικό αποτέλεσμα σε κάνει να νομίζεις ότι τέτοια όργανα αποτελούσαν παντοτινούς τους συνοδοιπόρους. Όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, το εγχείρημα ήταν μια τρελή ιδέα, ένα πείραμα με σκοπό να εμπλουτίσει τους ηχητικούς τους ορίζοντες. Πράγματι, αν κάποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία των Rodrigo Y Gabriela, θα νιώσει να τους ξανανακαλύπτει με το Area 52. Βάζοντας τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις πλάι στις σημερινές νιώθεις πως ακούς ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα, μια άλλη μουσική. Δεν θέλει και μεγάλη φαντασία να αντιληφθεί κανείς ότι αλλιώς ηχούν δύο βιρτουόζοι και αλλιώς δεκαπέντε.
Η διάρκεια βέβαια των εννέα επιλογών είναι αρκετά τραβηγμένη σε σχέση με τα πρωτότυπα, αυτό όμως δίνει τη δυνατότητα να λάμψει η δουλειά που έχει γίνει τόσο στην παραγωγή, όσο και στην πλούσια και περίτεχνη ενορχήστρωση. Το φλαμέγκο αγκαλιάζει την κουβανέζικη τζαζ, με τους διαλόγους των μουσικών και τις αυτοσχεδιαστικές κορυφώσεις να βρίσκονται σε συνεχή αλληλουχία. Αν και οι αυτοσχεδιασμοί είναι έντονοι, σε καμία περίπτωση το άλμπουμ δεν γίνεται φλύαρο ή δύσκολο: η προσθήκη των C.U.B.A. έδειξε μια νέα διαδρομή στη μοναχική κιθαριστική πορεία των Rodrigo Y Gabriela, μια διαδρομή γεμάτη ήλιο και εξωστρέφεια. Τίποτα στο Area 52 δεν είναι έτσι στατικό, το αντίθετο: από το “Santo Domingo” το οποίο ανοίγει το άλμπουμ ως το “Tamacun” υπάρχει μια χειμαρρώδης δημιουργική ορμή, ένας συμπαγής παλμός που αιχμαλωτίζει και την καρδιά μα και το μυαλό του ακροατή. Αν έπρεπε να σταθώ κάπου, θα διάλεγα το υπέροχο “Ixtapa”. Όχι επειδή πιστεύω πως είναι «καλύτερο» από τα υπόλοιπα, μα γιατί με αυτό οι Rodrigo Y Gabriela οδηγούν τα πράγματα ακόμη πιο πέρα, μπολιάζοντας το φλαμέγκο και την κουβανέζικη τζαζ με το ινδικό άρωμα του σιτάρ –έξοχα παιγμένου από τα δάχτυλα της Anoushka Shankar. Ίσως ακούγεται παράξενο ένα τέτοιο πάντρεμα, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τους εμπνευστές του.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που χρήζει προσοχής, σχετικό με όσα κομμάτια του Area 52 προέρχονται από το 11:11 του 2009. Αποκρυπτογραφώντας τον τίτλο 11:11, διαπιστώνουμε πως οι 11 συνθέσεις του είναι εμπνευσμένες και αφιερωμένες σε ισάριθμους μουσικούς (όχι απαραίτητα κιθαρίστες) οι οποίοι έχουν επηρεάσει τον Rodrigo και τη Gabriela. Ακούγοντας ξανά και ξανά τις νέες τους εκδοχές, βρίσκω λοιπόν ότι κάποιες από αυτές ήρθαν πιο κοντά στον στόχο συγκριτικά με τις αρχικές, τουλάχιστον ηχητικά. Για παράδειγμα, το αφιερωμένο στον Carlos Santana “Hanuman” δεν παρέπεμπε καθόλου σ’ εκείνον στο 11:11, ενώ τώρα ακούγεται λες και συμμετέχει κι ο ίδιος με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά του σόλο. Το ίδιο συμβαίνει και με το “Santo Domingo”, που είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο latin jazz συνθέτη και πιανίστα Michel Camilo. Στη νέα του εκδοχή –χάρη κυρίως στη συμβολή των C.U.B.A.– τα latin jazz στοιχεία είναι και εμφανέστατα και χαρακτηριστικά.
Εκτός των C.U.B.A. και της Anoushka Shankar, στο Area 52 των Rodrigo Y Gabriela συμμετέχουν επίσης ο πιανίστας Alex Wilson (Courtney Pine, Ernest Ranglin) –ο οποίος έκανε και όλες τις latin ενορχηστρώσεις– ο μπασίστας Carles Benavent (Miles Davis, Paco De Lucia, Chick Corea), ο κρουστός Samuel Formell Alfonso (Los Van Van), οι Παλαιστίνιοι Le Trio Jourban και ο ντράμερ John Tempesta (The Cult, White Zombie). Παράξενα τα συστατικά όμως η συνταγή πέτυχε και με το παραπάνω. Αν το Area 52 περιελάμβανε μόνο πρωτότυπες συνθέσεις, θα μπαίναμε στον πειρασμό να μιλούσαμε για ένα άλμπουμ αριστουργηματικό.
