Πίσω από κάθε άλμπουμ υπάρχει μια ιστορία. Ε, για το Noel Gallagher’s High Flying Birds η ιστορία είναι γνωστή και μάλιστα η ίδια για δύο άλμπουμ –του Noel και του αδερφού του. Για να μη πολυλογούμε, τα αδέρφια Gallagher πλακώθηκαν για πολλοστή μεν, «έσχατη» δε φορά στην ιστορία των Oasis (πριν από ένα φεστιβάλ στο Παρίσι το καλοκαίρι του 2009) και η κατάληξη είναι λίγο-πολύ οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2011. Κι αν για τον Liam το άλμπουμ με τους Beady Eye είναι κάτι το οποίο θα περιμέναμε από εκείνον να φτιάξει χωρίς τον Noel, από τον Noel νομίζω πως περιμέναμε (ή έστω περίμενα) κάτι πιο έξυπνο.
Γιατί σε έναν κόσμο χωρίς τον Liam, αντί ο Noel να κινηθεί σε μουσικές φόρμες οι οποίες δεν θα καθιστούσαν απαραίτητη τη βραχνοτσιρίδα του αδερφού του –ή τουλάχιστον δεν θα ήταν τόσο οικείες στο κοινό αυτί ώστε να τις αναζητήσει μονομιάς– απλά αποφάσισε να υποκαταστήσει τη βραχνοτσιρίδα με τη δικιά του... Έτσι, όσο απροσδόκητα όμορφα κι αν σε χτυπά η αμεσότητα του “Everybody’s On The Run” στην έναρξη του δίσκου, όσο κι αν το “If I Had A Gun” αποτελεί στιγμή ονειρικής ποπ που μόνο αυτός ξέρει να γράφει (κι ας είναι τα ακόρντα κομματάκι ίδια με του “Wonderwall”), όσο κι αν το “Stop The Clocks” επελαύνει κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ, δεν περνάει δεύτερη στιγμή που να μην σκέφτεσαι πώς θα ήταν τα κομμάτια αυτά με τη φωνή του Liam. Και όχι αδίκως: γιατί, πολύ απλά, θα ήταν καλύτερα.
Βέβαια το High Flying Birds έχει τραγούδια που, αν τα βρίσκαμε σε ένα Oasis άλμπουμ, θα λέγαμε πως ο Noel κράτησε για τον εαυτό του –όπως λ.χ. το “The Death Of You And Me” που αποτελεί τη φυσική συνέχεια του “The Importance Of Being Idle”, αλλά και τα “AKA…What A Life!” και “AKA…Broken Arrow” τα οποία μας δίνουν και μια καλή ένδειξη για το πώς θα είναι (πιθανότατα) οι μελλοντικές εμπνεύσεις του Noel, όταν θα έχει τον χρόνο και το μυαλό να σκεφτεί χωρίς τον Liam και τους Oasis «παρόντες».
Οπότε, για να φύγουμε λίγο και από την κριτική του καναπέ, ο Νoel τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά που γράφηκαν εδώ, αλλά ο χρόνος και το timing γενικότερα είναι αδυσώπητα στη μουσική βιομηχανία. Έτσι, μετά την αναπάντεχη για τους φανς διάλυση των Oasis, έπρεπε μέσα σε μάξιμουμ δυο χρόνια να βγει νέο υλικό, πριν ο μύθος του δημοφιλέστερου συγκροτήματος στη Γηραιά Αλβιόνα σβήσει μια και καλή.
Μέσα σε ένα τέτοιο χρονικό διάστημα, όμως, ένας «παλιός σκύλος» δεν μπορεί να μάθει νέα κόλπα. Έτσι ο Noel άνοιξε το συρτάρι, χρησιμοποίησε ό,τι είχε στα σκαριά για το επόμενο Oasis άλμπουμ, έγραψε και τρία-τέσσερα κομματάκια ακόμα και –μαζί με τον Dave Sardy– έκανε έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο (δεν το συζητώ πόσο καλύτερο από εκείνον του αδερφού του). Δείχνοντας έτσι περίτρανα ότι όχι μόνο δεν το έχει χάσει, αλλά θα ασχολούμαστε μαζί του για καιρό ακόμα.
Υ.Γ.: ερώτηση... Είναι τυχαίο που όλα τα υπόλοιπα μέλη των Oasis (και δεν μιλάμε για κομπάρσους όταν ανάμεσα τους υπάρχει o Andy Bell) συνέχισαν με τον Liam; Ή αποτελεί δείγμα για το ότι ο Noel «διοικούσε» τη μπάντα;
