«Fuck California, you make me boring», άδει με νωχελική αυτοπεποίθηση η πολυσυζητημένη Erika M. Anderson στο δεύτερο τραγούδι του πρώτου της σόλο δίσκου. Δήλωση-πρόκληση, από τις πολλές που περιέχονται στο Past Life Martyred Saints και που σε χλωρό κλαρί δεν αφήνουν τον ακροατή να κάτσει σε κανένα σημείο του. Με τις σπαρακτικές της και εκ βαθέων εξομολογήσεις, η ΕΜΑ δεν θα μπορούσε παρά μόνο να συγκινήσει τους indie κύκλους και επομένως να εισχωρήσει σε αρκετές best of λίστες του 2011.
Ολίγον από αυτοκαταστροφική μετεφηβική διάθεση, σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση, εύθραυστο διπολικό ψυχαναγκασμό και –αν μην τι άλλο– εναλλακτικό πλασάρισμα στο έπακρο, τα βασικά συστατικά επιτυχίας. Όπερ και εγένετο η παρούσα αιρετική ελεγεία, αφιερωμένη σε «μαρτυρικούς αγίους προηγούμενων ζωών», με το όλο κολάζ να ολοκληρώνεται από το α-λα-Εωσφόρος στήσιμο της ΕΜΑ στο εξώφυλλο.
Ο δίσκος εκκινεί με την αχνή εικόνα ενός “Γκρίζου Πλοίου”, το οποίο επιχειρεί μια δυναμική αλλαγή πλεύσης καταμεσής του πελάγους σε νερά υποβόσκουσας έντασης, που φουρτουνιάζουν κάτω από την επίδραση κιθαριστικών ξεσπασμάτων. Ιδανικό ξεκίνημα, ακόμα πιο έντονη δε η συνέχεια με το τραγούδι-σήμα κατατεθέν της ΕΜΑ, το “California”. Εδώ, με ένα νεο-αποκτηθέν δυναμικό στήσιμο, η Anderson αποχαιρετά την αμαρτωλή γη που τη γεμίζει ανία, καταλήγοντας σε ένα Lynch-ικό outro, το οποίο δείχνει να ανήκει σε κάποιον ξεχασμένο εφιάλτη του Mulholland Drive.
Όσον αφορά το κατ' εμέ highlight της ΕΜΑ στο Past Life Martyred Saints –το ροκίζον “Milkman”– προκαλεί ένα ιδιαίτερο είδος ηχητικής ευεξίας με τα θορυβώδη drones και με το βρώμικο feedback του, που προσφέρουν στην ερμηνεύτρια την ευκαιρία για μια περισσότερο ηλεκτρίζουσα περφόρμανς. Προς τιμήν δική της και προς τέρψη των οπαδών της, εκείνη δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Σε αντιδιαστολή μάλιστα με τη σύντομη και ήπια ερμηνεία της στο ερασιτεχνικής υφής “Anteroom” (που προηγείται στο track list), αποκτά ακόμα περισσότερη αξία ως απόδειξη της χαμαιλεοντικής της βοκαλιστικής υπόστασης.
Ωστόσο υπάρχει μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή την οποία η καλλιτέχνιδα θαρρώ πως δεν μπορεί να διακρίνει, καταλήγοντας έτσι ουκ ολίγες φορές στη λάθος πλευρά της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κεντρικό δίδυμο “Coda” & “Marked”, με τη συγγενική στιχουργική τους κατάπτωση, όπου το σάπιο πεπρωμένο του έρωτα συναντά την εκ καταχρήσεων προερχόμενη θλίψη –σε μια βουτιά χαμηλής (έως και ανύπαρκτης) αυτοεκτίμησης. Οι έντονοι λαρυγγισμοί έχουν το ενδιαφέρον τους αλλά σαν υλικό μάλλον ανήκουν σε demo tapes περιβάλλον... Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το “Butterfly Knife”, το οποίο –εκτός του ότι μοιάζει δομημένο και ηχογραφημένο στο πόδι– αντιμετωπίζει το θέμα του αυτοτραυματισμού με παιδαριώδη περιγραφικό τρόπο.
Δυστυχώς, η μεγαλοστομία της ΕΜΑ δεν συναντά πάντοτε το ανάλογο στιχουργικό περιεχόμενο για να σταθεί με αξιώσεις. Όσον αφορά τώρα στις συνθέσεις της, συχνά-πυκνά θυμίζουν ηχητικά προσχέδια παρά ολοκληρωμένα τραγούδια. Όσο και αν ορισμένοι θα σπεύσουν να τη δικαιολογήσουν –τοποθετώντας το indie πρόθεμα ως αντίβαρο– το πρόβλημα παραμένει. Αρκεί απλά η αντιπαραβολή των πρώτων συνθέσεων του δίσκου με εκείνες που ακολουθούν, για του λόγου το αληθές.
Παρόλα αυτά, παραμένει η σκοτεινή γοητεία που εκπέμπει το Past Life Martyred Saints της ΕΜΑ προς πάσα κατεύθυνση. Σε συνδυασμό με το αυτοκαταστροφικό προφίλ του χαρακτήρα της και με το αβίαστο ταλέντο της, δίκαια την είδαμε να τοποθετείται στα πιο ενδιαφέροντα μουσικά πρόσωπα του 2011. Σαφέστατα όμως –για όλους τους παραπάνω λόγους– θα διαχωρίσω τη θέση μου από όσους εκθειάζουν το ντεμπούτο της ως κάτι το «μοναδικό» και «εξαιρετικό». Με το φορμαρισμένο “Red Star” να κλείνει τον δίσκο στα πρότυπα της εκκίνησής του, δεν έχω λόγο πάντως να μην ευελπιστώ σε μια πιο δυνατή συνέχεια, μελλοντικά. «Like a red star, like a blue scar» –κάπως έτσι...
