Τέσσερα κλικ αριστερά, ένα δεξιά, ακόμα τρία αριστερά. Με λέξεις: Nostalgia 77, Skeletons, The Nostalgia 77 Octet. Αυτός είναι ο συνδυασμός που ξεκλειδώνει τη μουσική προσωπικότητα του Benedic Lamdin, αν υπολογιστούν οι αντίστοιχες κυκλοφορίες του με κάθε κωδικό όνομα κι αφήνοντας (σχηματικά) στην άκρη τις διόλου ευκαταφρόνητες αριθμητικά συνεργασίες –με πιο πρόσφατο δείγμα τη σύμπραξή του με τους βετεράνους της τζαζ Keith & Julie Tippett, χώρια η Rhythmagic Orchestra. Πολυπρόσωπος, πολυπράγμων, πολυδιάστατος… Με τι συνταιριάζεται όμως αυτό το «πολύ» στην τελευταία του κυκλοφορία ως Nostalgia 77, The Sleepwalking Society;
Όταν εμφανίστηκε το 2004 το Songs For My Funeral, προκάλεσε αίσθηση ο συνδυασμός τζαζ μελωδιών και funk ρυθμών σε μια trip-hop ατμόσφαιρα: μύρισε ο αέρας κάτι ευχάριστα «nu». Από τότε ο Lamdin ακολουθεί την ίδια συνταγή με παραλλαγές στη δοσολογία των συστατικών και με το αποτέλεσμα να προκύπτει ελαφρώς φθίνον από δίσκο σε δίσκο. Αν υπολογιστεί όμως πως έχουν παρέλθει αισίως αρκετές κυκλοφορίες από τότε, η μεταμόρφωση (ευτυχώς όχι παραμόρφωση) του οχήματος Nostalgia 77 είναι πλέον μετρήσιμη.
Μες στο 2011 ο Ben Lamdin ολοκλήρωσε λοιπόν το Sleepwalking Society με πρωταγωνίστρια τη Josa Peit, στην οποία εμπιστεύτηκε όλο το λεκτικό μέρος του δίσκου. Στον ίδιο πιστώνονται η παραγωγή, κομμάτι της ενορχήστρωσης, κάποιες συνθέσεις κι εκτελέσεις. Με τους μουσικούς του, σε ό,τι είχε να κάνει με το μπάσο και με τα πλήκτρα, απέφυγε τις αλλαγές: παρέμειναν, αντίστοιχα, οι διαπιστευμένοι Riaan Vosloo και Stanley Ross, οπότε ως νέα προσθήκη –για να κρατιέται ζωντανό το ενδιαφέρον– μετράει μόνο η ομάδα των πνευστών.
Οι τζαζ επιρροές βρίσκονται για ακόμα μία φορά στο προσκήνιο κι ας παραμένουν μονοεπίπεδοι σχεδιασμοί. Funk δυναμική και αποχρώσεις folk διαχέουν επίσης κάποια κομμάτια, ενώ η χροιά της Γερμανίδας τραγουδίστριας δικαιολογεί και υπηρετεί τη soul συνιστώσα του δίσκου. Το βαρύτονο σαξόφωνο προσθέτει μπλε χρωματισμούς στα “Sleepwalker” και “Mοckingbird”, η trip-hop μελαγχολία (“When Love Is Strange”) και ο φόρος τιμής στο ξεκίνημα του Ben Lamdin (“Hush”) κρατούν τα ηνία της ομορφιάς, ενώ το “Simmerdown” στέκει στην είσοδο του άλμπουμ για να προσελκύσει ανυποψίαστους περαστικούς. Συνολικά, μια εύσχημη δουλειά με καθαρό ήχο, έξυπνες –μα όχι ιδιοφυείς– ηχητικές συνομιλίες και στιλιστική μαεστρία. Ευχάριστο άκουσμα.
Έχοντας κατοχυρώσει ως πρώτο συνθετικό το «πολύ» στον χαρακτηρισμό του, ο Nostalgia 77 το συμπληρώνει στο Sleepwalking Society με τη λέξη «λόγος». Γύρω από τον πυρήνα του φλυαρεί γοητευτικά χωρίς να υφαίνει περιφερειακά όσα είχε κάποτε υποσχεθεί. Όσοι, όμως, σουφρώνουμε ακόμα τα χείλη με τη διασκευή του “Seven Nation Army”, έχουμε κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το Songs For My Funeral στην επανάληψη και ενίοτε αναπολούμε τη Lizzy Parks στο “Quiet Dawn”, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για την αυτοεκπληρωνόμενη προφητεία μας για τον Lamdin: προτίθεται να τσαλακώσει τον καλοδουλεμένο αισθητισμό του; Στον παρόντα δίσκο πάντως δεν αποκρίνεται θετικά, επιλέγει απλά τη φινετσάτη αρτιότητα.
