Λίγα είναι τα πράγματα που φέρνουν στο μυαλό μου το Βέλγιο. Σίγουρα οι μπύρες, ίσως το Ευρωκοινοβούλιο, οπωσδήποτε οι Deus, μα κι ένα παλιό Facebook group το οποίο υποστήριζε ότι το Βέλγιο δεν υπάρχει. Προσθέτω τώρα ακόμα ένα: τους Balthazar.
Εκ Βελγίου ορμώμενοι λοιπόν, οι Balthazar έρχονται με ένα δισκογραφικό ντεμπούτο το οποίο μπορεί να μην περιέχει αυτό που λέμε «το χιτ του καλοκαιριού», αλλά διαθέτει έντεκα ίσα μεταξύ τους τραγούδια και έχει ουσία στο σύνολό του, προσφέροντάς μας απλή και ουσιαστική ποπ, που δεν κάνει επίδειξη, δεν έχει κόμπλεξ και σε αφήνει με ένα χαμόγελο στο στόμα (σημειωτέον, το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2010 μα δεν βρήκε διεθνή διανομή παρά λίγους μήνες πριν).
Τα χειροκροτήματα άρχισαν να πέφτουν με τις πρώτες νότες του Applause. Το εναρκτήριο μοτίβο στο πιάνο του “Fifteen Floors” ανάγκασε τα χέρια μου να χτυπούν μανιωδώς το ένα το άλλο –με την είσοδο των υπόλοιπων οργάνων οι παλάμες μου είχαν ήδη κοκκινίσει. Και το χειροκρότημα δεν σταμάτησε, παρά μόνο στο τέλος του άλμπουμ. Στεγνά τύμπανα, beats χωρίς πολλά-πολλά κι ένα εξαιρετικό στακάτο μπάσο δημιουργούν τα θεμέλια του ήχου των Balthazar στο Applause και με σιγουριά κρατούν τα μπόσικα σε γλυκές μελωδίες για έγχορδα, για πληκτροφόρα και για μια φωνή που δεν φωνάζει, μα επουδενί βαριέται. Εδώ κι εκεί θυμίζουν λίγο Kasabian, λίγο Justice, βάλτε και λίγο Cake. Μα τελικά είναι Balthazar.
Το Applause είναι ποπ, χωρίς όμως να είναι προβλέψιμο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνιά του, αφού τα κιθαριστικά ακόρντα δεν είναι «μία από τα ίδια» και οι φρέσκιες ιδέες περισσεύουν, δημιουργώντας 11 εξίσου όμορφα τραγούδια. Τα “Hunger At The Door” και “Throwing A Ball” μας προσκαλούν σε επιτόπιο χορό, ενώ τo κουπλέ του “Fifteen Floors” θα μπορούσε να θεσπιστεί ως το νέο διεθνές νανούρισμα. Η παραγωγή είναι καθαρή και διαυγής, μεταφέροντάς μας στο control room του στούντιο των Balthazar κι από εκεί ταξιδεύοντάς μας όπου εκείνοι θέλουν (ακούστε π.χ. το κιθαριστικό σόλο του “Wire”). Με τα πιο downtempo “I’ll Stay Here”, “Blues For Rossan” και το υπέροχο “The Boatman”, βρισκόμαστε στη φθινοπωρινή πλευρά του άλμπουμ –μελαγχολική μα με γλυκιά επίγευση.
Οι Balthazar δημιουργούν λοιπόν ένα σύγχρονο ποπ άλμπουμ, το οποίο χαίρεσαι να ακούς και να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά. Δημιουργούν πάνω στα όργανα και στις φωνές τους χωρίς να χρειάζεται να γίνουν καινοτόμοι, μα κυρίως, χωρίς να γίνονται κοινότοποι. Απλά, ειλικρινά, γλυκόπικρα. Αυτό είναι το Applause. Χειροκρότημα.
