Σε μια νέο-νουάρ εκφραστική έκλαμψη καταμεσής του νέου δίσκου του DJ Shadow (στο 29 δευτερολέπτων ένατο track για την ακρίβεια), μια φωνή μονολογεί εν μέσω σπαστικών breakbeats πως «slowly we are getting nowhere & that is a pleasure». Πέρα από την αυτοσαρκαστική διάθεση του καλλιτέχνη και την τάση να σηκώσει το μεσαίο δάχτυλο σε όσους περιμένουν από αυτόν έναν δίσκο με βάθος και νόημα που να στέκει επάξια πλάι στο Endtroducing (1996), δεν θα μπορούσε να με βρίσκει πιο σύμφωνο η παραπάνω δήλωση. Με την εξαίρεση του «pleasure», όμως...
Απορίας άξιο το τι είδους απόλαυση προσπαθεί να εκμαιεύσει από τον ακροατή ο κατά κόσμον Josh Davis σ’ αυτά τα 16 τραγούδια (19 εάν επιλέξετε την αμερικάνικη έκδοση), ακροβατώντας μεταξύ μεταλλικών επιθέσεων της πεντάρας (“Border Crossing”), ξεπε(ρα)σμένου ραδιοφωνικού electro-rock (“Warning Call”), ανιαρών ambient ιντερλουδίων (“Tedium”), ατέρμονα λουπαρισμένων κιθαρισμών του συρμού (“Enemy Lines”), κλεμμένων ριφ και διαθέσεων (“I've Been Trying”). Ο DJ Shadow κάνει μια σαφή νύξη προς James Lavelle πλευρά, αποτυγχάνοντας πανηγυρικά. Και όλα αυτά μόλις στο πρώτο μισό του δίσκου.
Αντιπροτείνοντας το The Less You Know, The Better σε γνωστά και μη εξαιρετέα αποφθέγματα περί αμάθειας, ημιμάθειας και των τραγικών επιπτώσεων αυτών, ο DJ Shadow μάλλον καλεί τον ακροατή να κλείσει τα μάτια και να τον εμπιστευτεί τυφλά σε ένα μουσικό ταξίδι με ενδιάμεσους ποπ, ροκ, χιπ χοπ, electro και φανκ σταθμούς, οι οποίοι διαδέχονται όμως ο ένας τον άλλο χωρίς καμία λογική σειρά και ειρμό. Ακόμα και οι ελάχιστες εξαιρέσεις όπου μια ιδέα δεν ανακυκλώνεται για ολόκληρο το εύρος της στοιχειώδους ανάπτυξης ενός τραγουδιού –όπως π.χ. στο γεμάτο attitude “Stay The Course”– αυτές τοποθετούνται άκομψα μεταξύ παντελώς άσχετων και ανεπαρκώς ανεπτυγμένων/δομημένων κομματιών. Με αποτέλεσμα ο δίσκος να κουράζει, ακόμα και να εκνευρίζει με τις συνεχείς εναλλαγές διάθεσης, αγνοώντας τη δυναμική αξία μιας οποιασδήποτε –έστω και υποτυπώδους– κεντρικής ατράκτου.
Αντίθετα έτσι με τις προσδοκίες του δημιουργού του, ο οποίος επιτυγχάνει γοργές υφολογικές εναλλαγές κάθε τρίλεπτο με τετράλεπτο, αυτό που με αφθονία προσφέρεται εδώ στον ακροατή είναι μια «απ' όλα» ποικιλία, μια ανέμπνευστη συρραφή ιδεών εκτελεσμένων ανάξια. Αποτελείωμα το κακόγουστο “Give Me Back The Nights”, όπου ένα σκοτεινό και πολλά υποσχόμενο α-λα-Blade-Runner σίνθι χαραμίζεται ως συνοδεία ενός ντροπιαστικού λεκτικού εκτροχιασμού. Το ξέρεις, το γνωρίζεις πολύ καλά: όταν ένα τόσο κακό κομμάτι συνοδεύεται από εξήμισι λεπτά επαίσχυντου robot-rock, δεν υπάρχει σωτηρία για το δισκογράφημα που το εμπεριέχει –πόσο μάλλον για τον καλλιτέχνη ο οποίος το υπογράφει...
Σκιά του εαυτού του λοιπόν ο DJ Shadow στο The Less You Know, The Better. Προσωπικά, σημειώνω εδώ το ναδίρ της έως σήμερα δημιουργικής του πορείας, που εδώ και καιρό είναι ούτως ή άλλως καθοδική. Η οποιαδήποτε πιθανότητα ανάκαμψης δείχνει πλέον να έχει μετακομίσει στη σφαίρα της φαντασίας των πιο πιστών του οπαδών και μόνο.
