Καθώς οι μουσικές των Moriarty γεμίζουν το απόγευμα, θυμάμαι τον ήρωα του Κέρουακ, τον Dean Moriarty από το On The Road –ένα βιβλίο που με πάει πολλά χρόνια πίσω, όπως και τα τραγούδια αυτής της γαλλοαμερικανικής κολεκτίβας:
«…Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριόνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά…»
έγραφε τότε ο Κέρουακ και άφηνε πίσω του τους δρόμους σε ένα ταξίδι, σε μια εποχή περιπλάνησης στην καρδιά της Αμερικής των 1950s.
Μια περιπλάνηση είναι κι αυτός ο δίσκος, αλλά και ένα χαμένο δωμάτιο (The Missing Room), το οποίο κλείνει μέσα του λαϊκές μουσικές του αμερικανικού Νότου, απαλά περάσματα από μπλουζ και κάντρι, ενώ στο βάθος, κάπου στο μισοσκόταδο, φέγγει και μια υποψία τζαζ έκφρασης.
Κιθάρες, μπάντζο, ξυλόφωνο, κρουστά, φυσαρμόνικα, ελαφριά βουητά από kazoo και η φιγούρα της Rosemary, μιας σύγχρονης Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, η οποία μοιάζει να ξεπηδά άλλοτε από κάποιο κοινόβιο του Φρίσκο στα 1960s και άλλοτε από τα σκονισμένα ερημικά τοπία του Μεξικού. Μια φωνή που, ενώ δεν έχει κάτι το ξεχωριστό ως χροιά και μέταλλο, διαθέτει ωστόσο μια αθωότητα δίχως επιτήδευση, η οποία δημιουργεί εξ’ αρχής οικειότητα στον ακροατή. Ηλεκτροακουστικές folk μπαλάντες χορεύουν σε ρυθμούς Young και Dylan, μπαλάντες του δρόμου με μυρωδιά από καμπαρέ μα και από Ανατολή, τραγούδια μελωδικά και ηλιόλουστα τα οποία κάποτε γίνονται σκοτεινά και πένθιμα σαν εκείνο το χαμένο δωμάτιο –ένας τίτλος που μπορεί τελικά να σημαίνει και πολλά άλλα πράγματα, εκτός από το προφανές.
Με το Missing Room, οι Moriarty δείχνουν ότι δεν είναι μία ακόμα μπάντα ξεχασμένη σε κάποια άλλη δεκαετία, η οποία κάνει απλά το κέφι της. Είναι αντίθετα μια μπάντα που πατάει στο σήμερα χωρίς τυμπανοκρουσίες, με χαμηλό προφίλ ανάλογο της μουσικής τους. Χωρίς να ξεμακραίνουν από το ύφος του προηγούμενου δίσκου τους, φτιάχνουν πάλι από την αρχή μελωδίες και ιστορίες που στέκονται με αξιοπρέπεια στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, σε ένα άλμπουμ το οποίο μπορεί να μην είναι τελικά το κατάλληλο soundtrack για τα βιβλία του Kerouac, μπορεί όμως εύκολα να γίνει η μουσική για ένα δικό μας on the road ταξίδι.
