Από καταβολής ποπ + ροκ μουσικής (όσο κι αν εμείς της κριτικής προσπαθούμε να το σκουπίσουμε βολικά κάτω από το χαλί), το στιβαρό χέρι της δισκογραφικής βιομηχανίας επιβάλλει ως πλανητικούς αστέρες λαμπερά αγόρια και κορίτσια χωρίς σπουδαίες φωνητικές ικανότητες, με κοινό παρονομαστή την καταγωγή κάπου από τον αγγλοσαξονικό κόσμο. Από τον Ricky Nelson στον Donny Osmond, από τη Madonna και την Kylie Minogue στους Take That, στις Spice Girl, στη Britney Spears και στη Miley Cyrus, υπάρχει μια αδιάσπαστη γραμμή συνέχειας. Στο τέλος της οποίας στρογγυλοκάθεται σήμερα θριαμβευτικά ο 17χρονος Justin Bieber από τον Καναδά, που εδώ και δύο χρόνια έχει προξενήσει χαμό στο mainstream ποπ στερέωμα και καρδιοχτύπια στα απανταχού κοριτσόπουλα (ενδόμυχα, ίσως, και στις μανάδες τους...).
Τα παραπάνω ονόματα οφείλουν πάντως να μας προειδοποιήσουν: η ευκολία με την οποία πολλές φορές η «έγκριτη» μουσικοκριτική απέρριψε, χλεύασε και έθαψε την παραγόμενη από αυτήν την κατεύθυνση ποπ λειτούργησε ίσως ως σταθερό ιδεολογικό οχύρωμα (κυρίως της ροκ μουσικοδημοσιογραφίας), ωστόσο δεν επιβεβαιώθηκε σε κάθε περίπτωση για την εγκυρότητά της: όσοι προέβλεπαν με στόμφο στα 1980s την εξαφάνιση της Madonna και της Kylie «σε βάθος δεκαετίας» δεν πρέπει να αισθάνονται και πολύ καλά από το πώς γύρισε ο τροχός –σε νεότερα δε χρόνια, ουπς, they did it again, αυτήν τη φορά με τη Britney. Όσο όμως κι αν επιδεικνύω τη δέουσα προσοχή με βάση αυτά τα περιστατικά, όσο κι αν δεν βιάζομαι να κρίνω τον Bieber από τη συχνότητα με την οποία εμφανίζεται στα εξώφυλλα του Κατερίνα, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο να τον δω με συμπάθεια.
Πρώτα-πρώτα, δεν γίνεται ο δεύτερος δίσκος σου να είναι «εποχιακός», χριστουγεννιάτικου δηλαδή περιεχομένου. Όσο κι αν θες να παίξεις με τους κανόνες της βιομηχανίας, η οποία σταθερά τα κονομάει από τέτοιου είδους άλμπουμ, δεν μπορείς ακόμα δεν βγήκες από το αυγό να τραγουδάς τον “Μικρό Τυμπανιστή”, την “Άγια Νύχτα” και το “Santa Claus Is Coming To Town”. Και όταν λέω δεν μπορείς, το εννοώ κυριολεκτικά: ο Bieber είναι ένα λευκό αγοράκι με επίπεδη, ασχημάτιστη φωνή, που προσπαθεί –με τρόπο πολλές φορές αστείο– να μιμηθεί τα γυρίσματα, τις καταλήξεις και τα αααα, ουουου των μαύρων R’n’B αστέρων. Όσο κι αν στο My World 2.0 η στρατιά έμπειρων παραγωγών στήριξε αυτό το άγουρο, λειψών δυνάμεων στιλ, εδώ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα: στο Under The Mistletoe ο Justin Bieber τρώει εμφανώς μεγαλύτερη μπουκιά από αυτήν που χωράει στο στόμα του και πνίγεται.
Υπάρχουν ασφαλώς και τα γύρω-γύρω: δεν είναι όλα τα τραγούδια «παραδοσιακά», αρκετά από αυτά –όπως λ.χ. το πρώτο single “Mistletoe”, φτιαγμένο από τους Messengers– αποτελούν συνθέσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της αρενμπίζουσας ποπ των ’00s, απλά με χριστουγεννιάτικο στιχουργικό περιεχόμενο. Ανάμεσά τους βρίσκουμε και το πιο θρυλικό ίσως από τα μοντέρνα χριστουγεννιάτικα άσματα, το “All I Want For Christmas Is You” της Mariah Carey, με την ίδια να έρχεται να ενισχύσει τον επίγονό της στην (αχρείαστη) διασκευή.
Κανένα από αυτά τα τραγούδια, εν πάσει περιπτώσει, δεν υπερβαίνει τη δυναμική της συνταγοποιημένης του φόρμουλας: είναι φτιαγμένα να αρέσουν σε πολύ συγκεκριμένο target group και για μικρό χρονικό διάστημα. Ούτε και οι ενισχυτικές συμμετοχές πετυχαίνουν κάτι. Busta Rhymes, Boys II Men, Usher, Band Perry και η προαναφερόμενη Mariah δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους εδώ: έρχονται απλά για λίγη δανεική λάμψη από τον Justin.
