«Οι She Keeps Bees είναι το αντίστροφο των White Stripes», έγραφε η Guardian το 2009, με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ Nests από τους δύο Μπρουκλινέζους. Σε αυτό το σχήμα, η Jessica Larrabee έχει τη θέση του Jack White στα φωνητικά και στην κιθάρα, ενώ ο Andy LaPlant παίζει ντραμς όπως έκανε κάποτε η Meg White.
Η ιστορία των Bees ξεκινάει το 2006 με το EP Minisink Hotel, όταν η Larrabee κλειδώθηκε στην κρεβατοκάμαρά της με ένα μικρόφωνο, έναν υπολογιστή και έναν Andy LaPlant να μαθαίνει επί τόπου τύμπανα. Με τη DYI αισθητική τους να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, το ντουέτο κυκλοφόρησε φέτος το νέο του άλμπουμ, με ήχους και attitude που αναπόφευκτα φέρνουν στο μυαλό τους Stripes, τους Kills, τους Black Keys, την Polly Jean Harvey και την Cat Power. Οι ίδιοι, ωστόσο, δείχνουν να έχουν συναίσθηση πως με μια κιθάρα, ένα σετ ντραμς και μια φωνή μπορούν να κάνουν θαύματα και να περπατήσουν με επιτυχία στον δρόμο τον οποίον χάραξε ο Jack White –ή να κάνουν μια τρύπα στο νερό και να μείνουν στα μισά του δρόμου, ως ακόμα μία ρεπλίκα.
Βαδίζουν σε μια κόψη λοιπόν οι She Keeps Bees στο Dig On, αλλά δεν βιάζονται –και αυτή ακριβώς την αίσθηση σου περνάει με την πρώτη ακρόαση ο δίσκος. Με τα λιγοστά εργαλεία τους και με πολύ ένταση, φτιάχνουν ένα σφιχτοδεμένο κράμα από μπλουζ, ροκ, φολκ και alt-country. Το πάθος παίζει τον πρώτο ρόλο και εκφράζεται κυρίως από τη μεστή φωνή της Larrabee, η οποία από την πρώτη νότα σε προσεγγίζει σαγηνευτικά, σαν γυναίκα-αράχνη. Στην αρχή τραγουδώντας ελαφρώς υποτονικά και μετά ξεσπώντας σε κραυγές, με παραμορφωμένη επιθετική κιθάρα και με τα βαριά drums-κύμβαλα να τη συνοδεύουν στις απανωτές εκρήξεις.
Ερωτική παρακμή και πόνος, φόβος και παράξενα φεγγάρια, αντανακλάσεις αλήθειας και βρώμικα βλέμματα, σκοτεινά άλογα και χέρια που μπλέκονται δυνατά γύρω από τον λαιμό και –τελικά– η αγάπη, που είναι ή όλα ή τίποτα. Βρώμικα riffs με slide κιθαριστικές εμμονές, οργισμένες επαναλαμβανόμενες κραυγές και θρήνος, σε υπνωτιστικές σκοτεινές μπαλάντες οι οποίες σέρνονται γύρω από το υποψήφιο θύμα-ακροατή, φτιάχνοντας έναν ιστό όπου εύκολα πιάνεται κανείς και δύσκολα ξεφεύγει.
Οι Mπρουκλινέζοι, χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού και με βάση την αγάπη τους για τα μπλουζ και για το ροκ, καταφέρνουν περίφημα να πουν τις δικές τους μικρές ιστορίες, με τραγούδια που δεν ξεπερνούν τα 2 ή 3 λεπτά σε διάρκεια, στα οποία η υπόγεια ένταση και το ξέσπασμα διατηρούν ιδανικές ισορροπίες, δίχως να κουράζουν τον ακροατή.
Δεν θα έλεγα ότι οι She Keeps Bees είναι το αντίστροφο των Stripes, αφού τελικά κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί τόσο επιτυχημένος μανιακός όσο ο White. Βρίσκονται πάντως σε πολύ καλό δρόμο για να φτιάξουν μουσικές με ξεχωριστή πνοή, που να αντέχουν στον χρόνο.
