«Η Αγγλία έχει στα χέρια της ένα νέο crossover φαινόμενο έτοιμο να σκάσει» «Μία από τις πιο λαμπρές ελπίδες της αγγλικής σκηνής»
Τάδε έφη Metal Hammer και Kerrang! αντιστοίχως για το υπό εξέταση συγκρότημα. Βαριές κουβέντες για μια μπάντα στο μόλις πρώτο της άλμπουμ, οπότε η περιέργεια άρχισε να μου χτυπά την πόρτα (την πίσω, όχι την κεντρική). Άμεση τοποθέτηση του δισκίου στο CD Player λοιπόν –υπάρχουν ακόμα αυτά παρεμπιπτόντως– και εκκίνηση ακροάσεως.
Πρώτη εντύπωση από τα 2-3 αρχικά κομμάτια, άκρως θετική. Τύμπανα να πυροβολούν αδιακρίτως, ογκώδη riffs από τις κιθάρες να σου ξυρίζουν τα αυτιά, μια φωνή αρκετά ψιλή ώστε να είναι κατάλληλη για metal κορώνες, εφηβική διάθεση και (νοητικά) σκηνικά crowd surfing έρχονται αβίαστα στον νου. Πλησιάζουμε στη μέση του δίσκου: το σκηνικό δεν έχει αλλάξει και πολύ, με την ποικιλομορφία να έχει πηδήξει από το παράθυρο και μια αισθητή πτώση στην έμπνευση των συνθέσεων να έχει ήδη παρουσιαστεί. Είναι κι αυτή η ρημάδα η εμμονή της μπάντας να ξεπατικώνει αδιάκριτα τον ήχο των Bullet For My Valentine που δεν βοηθάει να κάνεις τα στραβά μάτια... Τα κάνω ωστόσο για να ολοκληρώσω την ακρόαση: δεν αλλάζουν και πολλά, με εξαίρεση το ομώνυμο κομμάτι στο τέλος του δίσκου, που υιοθετεί μια μπαλαντοειδή αισθητική η οποία βγάζει όμως τέτοιες απροκάλυπτα 1980s παλιοροκάδικες αναθυμιάσεις, ώστε αμέσως σου φέρνει στο μυαλό ναφθαλίνη.
Είναι αρκετά εμφανές τι έχει συμβεί εδώ. Τέσσερα παιδιά από το Γιόρκ μεγαλώνουν με κολλητά δερμάτινα παντελόνια, ενώ στους τοίχους τους κρέμονται οι αφίσες των Dave Mustaine και James Hetfield. Φτάνοντας στην εφηβεία πρωτακούνε για μια «σφαίρα για τον Βαλεντίνο» και –κρίνοντας από τα αποτελέσματα– παθαίνουν πολιτισμικό σοκ. Αλλά δεν επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα ακούσματά τους για να δημιουργήσουν κάτι νέο ή έστω κάτι το δικό τους. Γι’ αυτό και το τελικό αποτέλεσμα του Summoning κάθεται ακριβώς στη βαθμολογική βάση. Διότι, αναλόγως με τα ακούσματά σου και το βάθος των γνώσεών σου, θα το θεωρήσεις βαρετό αναμάσημα του παρελθόντος αν παρακολουθείς τα metal δρώμενα τα τελευταία 25 χρόνια. Αλλιώς, θα το στέψεις ως το πιο διασκεδαστικό και πιασάρικο άκουσμα που έχεις συναντήσει τελευταία –ιδίως αν είσαι έφηβος που τη θέλεις την κιθαριστική σου βρωμιά μεν, χωρίς να είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνη δε.
Τουτέστιν, θα περάσετε ωραία στα 47 λεπτά που διαρκεί το Summoning των Glamour Of The Kill, αλλά για τη δεύτερη φορά δεν εγγυώμαι το ίδιο αποτέλεσμα...
