Ζει ο βασιλιάς Richard Fearless; Ζει και βασιλεύει, είναι η απροσδόκητη απάντηση. Απροσδόκητη, γιατί θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι με είχε απασχολήσει η επταετής δισκογραφική απουσία των Death In Vegas ή αν ισχυριζόμουν ότι περίμενα κάτι σημαντικό από τον καινούργιο τους δίσκο. Και φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους από σας, θα ισχύει το ίδιο.
Κάποτε το “Aisha”, η αλησμόνητη συνεργασία τους με τον Iggy Pop, παιζόταν παντού και ήταν το κολλητικό τζινγκλάκι των τελευταίων καλών ημερών του Rock FM. Ως αιχμή του δόρατος του αριστουργήματος The Contino Sessions που λίγο πριν το μιλένιουμ αναμόρφωνε την βρετανική electronica, καθώς ο κύκλος ζωής του big beat και του trip-hop ολοκληρωνόταν σιγά-σιγά. Είχε προηγηθεί η εύστοχη προειδοποιητική βολή του Dead Elvis, ακολούθησε το μεγαλύτερο ακροατήριο του Scoprio Rising –το οποίο κουβάλησε επώνυμους βοκαλίστες (Hope Sandoval, Liam Gallagher, Paul Weller) και «ξεπουλήθηκε» επιτυχημένα σε τηλεοπτικά σποτ και κινηματογραφικά σάουντρακ. Μετά ήρθε το λάθος: το Satan’s Circus ήταν μια εμμονή, του Fearless με το kraut rock. Η οποία κατασπαράχθηκε από τους κριτικούς και στέρησε από τη μπάντα το δισκογραφικό της συμβόλαιο.
Ο Fearless κατόπιν έπαιξε πολύ NY (εκεί ηχογραφήθηκε το Trans-Love Energies), εξασφάλισε τα έξοδα κίνησης με ντιτζεϊλίκια και προσπάθησε να σχηματίσει μια καινούργια μπάντα ονόματι Black Acid, με πενιχρό αποτέλεσμα –μόνο μια σελίδα στο MySpace. Επανεγκαταστάθηκε έτσι στη Μεγάλη Βρετανία, έκανε στην άκρη τον Tim Holmes επισημοποιώντας τη δικτατορία του (στην κάκιστη κριτική του για τον δίσκο, το ΝΜΕ εύστοχα τον χαρακτηρίζει «το βρετανικό αντίστοιχο του James Murphy των LCD Soundsystem») κι από το πουθενά διαπράττει, ίσως, το comeback της χρονιάς. Κάνοντάς τα σχεδόν όλα μόνος του –τραβώντας ακόμα και τις φωτογραφίες του artwork, άσε που είναι εντυπωσιακά επαρκής στα 6/10 κομμάτια στα οποία κάνει φωνητικά.
Η ηχητική περιοχή του Trans-Love Energies είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αρκεί να δει κανείς τα δύο κορυφαία κομμάτια του, διαδοχικά μάλιστα στην CD έκδοση. To “Black Hole” παίρνει, σε μια στιγμή ευφυούς mixing, τη σκυτάλη από το εναρκτήριο “Silver Time Machine” και μας δίνει το τραγούδι που πρέπει στο εξής να παίζεται σε όλα τα indie DJ σετ μετά το “Shoot Speed/Kill Light” των Primals και πριν το “Sea Within A Sea” των Horrors. Με τις κελαρυστές α-λα-My Bloody Valentine παραμορφώσεις του και το πιασάρικο ρεφρέν «Like A Black Hole/You Stole My Soul…I Was Waiting For You». Κι εκεί που ένα «λες;» σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο Fearless βρήκε αυτή τη φορά τη σωστή φόρμουλα να ταιριάξει τους MC5 με τους Can που πάντα θα τον καθορίζουν, έρχεται το “Your Loft My Acid” να τινάξει το συλλογισμό στον αέρα. Θυμίζοντάς μας ότι ο Fearless δεν μεγάλωσε ούτε στο Ντιτρόιτ, ούτε στην Κολωνία αλλά στο Λονδίνο. Παραδίδει έτσι έναν acid house ρυθμό στη φωνάρα της Katie Stelmanis κι εκείνη, από (νέο)νεοκυματική πριγκίπισσα των σπουδαίων Austra, μετατρέπεται σε ηδυπαθή club ιέρεια.
Πάνω στην αντίφαση αυτών των δύο κομματιών, δεν είναι λάθος να πούμε το άλμπουμ άνισο. Όχι όμως με τη στάνταρ μουσικογραφική αρνητική χροιά. Ο Fearless δεν νοιάζεται για συνοχή. Έχει ξεκινήσει με το μουρμούρισμα του “Silver Time Machine”, στο οποίο αποχαιρετά με κάποιον τρόπο «τον Elvis, τη Nico και τ’ άλλα παιδιά», παίζει λίγο στο γήπεδο των Junior Boys στα “Medication” και “Coum”, κάνει χώρο στο “Witchdance” και πάλι για τη Stelmanis (σε ένα κομμάτι που η Zola Jesus θα χάριζε ένα από τα ΕPs της για να έχει στο Conatus). Εντυπωσιάζει δε με την ερμηνεία του στο electropop “Scissors” και μαυρίζει την ατμόσφαιρα πίσω από φίλτρα και εξαντλητικό reverb στο “Lightning Bolt”. Φυσικά, δεν εγκαταλείπει τα κολλήματά του, αποτίνοντας φλύαρο φόρο τιμής στις δύο λέξεις που κάνουν τον τίτλο του “Drones Reich”. Και κλείνει με το λυτρωτικό ambient-τελείως Eno “Savage Work”.
Το Trans-Love Energies είναι μια αναπάντεχη επιστροφή για τους Death In Vegas, που θα κάνεις μεγάλο λάθος να την ξεπεράσεις με το επιχείρημα του «καμένου χαρτιού». Ίσα-ίσα, μας δίνουν το άλμπουμ που θα έπρεπε κανονικά να έχουν φέτος οι Horrors αν συνέχιζαν να αλλάζουν πρόσωπο σε κάθε δίσκο, αντί να φτιάξουν το συμπαθητικό αλλά νερόβραστο Skying. Ο Richard Fearless δικαιολόγησε το καλλιτεχνικό του επώνυμο. Τώρα περιμένουμε την επόμενη λακκούβα επιρροής, στην οποία θα πέσει…
