Κανείς δεν θα εκπλαγεί πιστεύω αν ακούσει ότι ο νέος δίσκος των Scorpions μοιάζει με περσινά ξινά σταφύλια. Το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη, παρότι από το 2004 και μετά έχουν ανανήψει και είναι σε θέση να πειράζουν τη γνωστή φόρμουλα με τέτοιον τρόπο, ώστε όλο και κάποιο γουστόζικο χαρντροκάκι να βγαίνει –τουλάχιστον για τους έχοντες την ψυχραιμία να το βλέπουν έτσι, όσους δεν φοβούνται μη και τους μετρήσουν με το εναλλακτικόμετρο στο Key και τους βρουν χιπστερολειψούς.
Όμως, έναν μόλις χρόνο μετά το Sting In The Tail, το ζητούμενο των Γερμανών δεν ήταν να αξιοποιήσουν κάποια ξαφνική γεροντική έμπνευση. Εκείνοι λένε ότι θέλανε να ξαναπεράσουν ένα (χάι τεκ) χέρι μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, σαν δώρο στους συνηθισμένους σε τεχνολογίες του 21ου αιώνα νεαρούς fans τους και –παράλληλα– να αποτίσουν φόρο τιμής στα αγγλοσαξονικά πρότυπα με τα οποία γαλουχήθηκαν. Εγώ θα πω ότι ΟΚ, μπορεί να υπήρχαν κι αυτά κάπου στο μυαλό τους, όμως μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η αναπάντεχη επιτυχία του Sting In The Tail. Μάρτυράς μου η ιστορία της μπάντας αφότου τους ανακάλυψε η Αμερική (εκείνοι τη ζαχαρώνανε χρόνια πριν), ότι πάντα τους απασχολούσε αυτή η παράμετρος και μάλιστα πολύ. Εύκολη λύση λοιπόν το ½ επανηχογραφήσεις, ½ διασκευές, να ’σου ένα νέο άλμπουμ τώρα που είμαστε και σε παγκόσμια (αποχαιρετιστήρια;) περιοδεία και δεν μπορούμε να αφιερώσουμε πολύ χρόνο στο στούντιο. Εύκολη ναι, μα όχι ακίνδυνη.
Φυσικά και οι διασκευές δεν θα τους έβγαιναν. Όχι μόνο γιατί οι Scorpions είναι εκ φύσεως μικροί (σε καλλιτεχνικό βεληνεκές) και ταυτόχρονα μεγάλοι πια (σε ηλικία) για να αναμετρηθούν με το “Across The Universe” των Beatles, το “Ruby Tuesday” των Rolling Stones, το “All Day And All Of The Night” των Kinks, το “Shapes Of Things” των Yardbirds ή το “Tin Soldier” των Small Faces. Αλλά και γιατί, για να δώσεις σε τέτοια τραγούδια ένα κάτι τις, πρέπει να έχεις ξεφύγει από την κατηγορία του θαυμαστή –και οι Γερμανοί δεν ξέφυγαν ποτέ. Δεν λέω, οι διασκευές είναι φροντισμένες, είναι έξυπνα πειραγμένες για να ταιριάξουν στα φαντεζί χαρντ ποπ στάνταρ τους και δείχνουν να το διασκεδάζουν. Όμως δεν υπήρχε κανένας λόγος για να ξανακούσουμε τα συγκεκριμένα τραγούδια από αυτούς και οι ίδιοι δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να ψάξουν για κάτι τέτοιο. Στοίχημα δηλαδή χαμένο από χέρι.
Η κατάσταση πάντως δεν είναι τόσο ξεκάθαρη στις επανηχογραφήσεις: εδώ υπήρξαν στιγμές όπου –έστω και στο παραλίγο– πήγε να σωθεί η παρτίδα για το Comeblack. Κι αυτό γιατί το φρεσκάρισμα του ήχου πραγματικά ανέδειξε κάποια από τα παλιά τραγούδια των Scorpions, χαρίζοντάς τους εκ νέου κοφτερό ηλεκτρισμό στις κιθάρες και τύμπανα τα οποία διέθεταν τον arena παλμό των 1980s, χωρίς να μοιάζουν παράταιρα στο σήμερα (“Rhythm Of Love”, “The Zoo”, “Rock You Like A Hurricane”). Όμως υπήρχε ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό που δεν γινόταν να κοπεί/ραφτεί στα μέτρα του 21ου αιώνα: η φωνή του Klaus Meine προδίδει το εγχείρημα, παρότι λίγο οι φιλότιμες προσπάθειές του, λίγο τα σύγχρονα κόλπα των στούντιο, λίγο τα έξυπνα δεύτερα που καλύπτουν τις ατέλειές του, τον κάνουν να ακούγεται φορτσαριστός. Λείπει φανερά εκείνη η ζέση που έκανε ύμνο το “No One Like You”, εκείνη η δέσμη ενέργειας που πρόσδεσε το “Big City Nights” στο σύγχρονό του αστικό τοπίο, η σκοτεινή όψη της μεγαλούπολης των 1980s όπως τη σκιαγραφούσε το “Zoo”, η μανία που ανατίναζε το “Blackout” και ο τσακισμένος, μελοδραματικός ερωτισμός ο οποίος κατέστησε το “Still Loving You” πρότυπο σκληρής μπαλάντας για μια ολόκληρη εποχή.
Θες δεν θες, μερικά πράγματα απλά δεν μπορούν να επαναληφθούν. Ό,τι τα καθιστά σημεία αναφοράς (με όποιον τρόπο, μουσικό ή εξωμουσικό, συμβαίνει κάτι τέτοιο) είναι άρρηκτα δεμένο με ποιότητες οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με την πρόοδο της ηχητικής τεχνολογίας και το νέο επίπεδο των ροκ παραγωγών. Ευτυχώς δηλαδή...
