Κοιτάζοντας το φοβισμένο πλην μάχιμο λούτρινο λαγουδάκι στο εξώφυλλο του Α.S.L.: My Diary, περίμενα την ανάλογη ηχητική συνέχεια: ένα άλμπουμ με δύναμη και συναίσθημα, ελαφρώς μη συμβατικό και αρκετά πειραγμένο, όπως αρμόζει σε έναν IDM/ambient δίσκο που σέβεται τον εαυτό του. Ή έστω να νιώσω την περιέργεια που συχνά σου προκαλούν αυτές οι παραγωγές, ακριβώς για το πόσο περίεργες είναι μερικές φορές. Δυστυχώς, εδώ δεν βρήκα τίποτα από όλα αυτά.
Τρόφιμος σε φυλακές της Ρωσίας, ο (επίσης Ρώσος) Anshlavs γράφει εκεί τη μουσική του, με έναν υπολογιστή. Φέτος μόνο κυκλοφόρησε πέντε net releases, τρεις στην Umpako και δύο σε ανεξάρτητες παραγωγές. Του δίνω τα σχετικά respects, για το ότι ψάχνει για samples αντί να σπάει το κεφάλι του για το πώς θα αποδράσει, κάτι τέτοιο όμως δεν αλλάζει τη γνώμη μου για τα 21 κομμάτια (σαν πολλά δεν είναι;) του A.S.L.: My Diary. Downtempo σε ύφος, αφήνουν μια αίσθηση προχειρότητας χωρίς να προσφέρουν κάτι στην ήδη πολύπαθη –εξ’ αιτίας ανάλογων αποπειρών– δισκογραφία του είδους.
Το άλμπουμ «glitchάρει» αρκετά, προσφέρει απλόχερα ηχητική θολούρα (με την καλή έννοια) σε όλη τη στερεοφωνική εικόνα, παίζει ελαφρώς με τις συχνότητες και με το reverb και βγάζει μια σκοτεινή, σχεδόν κλειστοφοβική αίσθηση, την οποία φαντάζομαι ότι συνειδητά επιδίωξε ο δημιουργός του. Αλλά μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, οι ήχοι του –χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία– μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το ίδιο και η γενικότερη αισθητική του. Επιπλέον, τα κομμάτια δεν έχουν συνοχή μεταξύ τους και σίγουρα δεν έχουν όγκο και παρουσία, ενώ η παραγωγή μοιάζει σχεδόν ερασιτεχνική, έως και ανέμπνευστη.
Το A.S.L.: My Diary σε αφήνει με την εντύπωση ότι Anshlavs ακόμα ψάχνει τη μουσική του ταυτότητα, κάπου μεταξύ ambient και IDM. Δεν τη λες τετραπέρατη τη σχέση του με αυτό το ιδίωμα, ενώ και τα ψήγματα trance και electro που εισάγει δεν εμφανίζονται σε ικανοποιητικές δόσεις για να κάνουν κάποια διαφορά. Ίσως πάντως στο μέλλον να πετύχει μια πιο ενδιαφέρουσα δουλειά.
