Υπήρξα ανέκαθεν θετικά προκατειλημμένος απέναντι στο «φαινόμενο Red Hot Chili Peppers». Κι αυτό γιατί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου διαπαιδαγώγηση (γεγονός που ισχύει και για πολλά άτομα της γενιάς μου), αλλά και σε επιλογές καριέρας απέναντι στις οποίες κλήθηκα από την κοινωνία να απαντήσω, μεγαλώνοντας. Για αυτούς τους λόγους το I’m With You υπήρξε ο δίσκος που περίμενα με μεγαλύτερη λαχτάρα αυτήν τη χρονιά.
Όμως, νέος δίσκος (με τον φτωχό αυτόν τίτλο), νέος κιθαρίστας και... νέα μπάντα; Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Kiedis, ναι. Αλλά, δυστυχώς, όχι. Δεν έχουμε κάτι νέο εδώ, μουσικά μιλώντας. Στο I’m With You βρίσκουμε τους Red Hot Chili Peppers που όλοι ξέρουμε, με μία εξαίρεση: η κιθάρα πλέον έχει τόσο πολύ τον ρόλο του κομπάρσου, ώστε πραγματικά φαντάζει ως το βαρίδι που κράτησε το άλμπουμ σε χαμηλές τροχιές όσον αφορά την πρωτοτυπία, τη μουσική αυτή καθ' αυτή, αλλά τελικά και τον ίδιο τον χαρακτήρα και τον θρύλο των Καλιφορνέζων. Εκείνον που καλούνται να υποστηρίξουν σε κάθε τους βήμα.
Το νέο μέλος που αφήνει, έστω και με αρνητικό τρόπο, την υπογραφή του στην ιστορία των Peppers είναι ο 32χρονος Josh Klinghoffer –και δεν είναι τυχαίος. Υπήρξε ένας από τους πλέον περιζήτητους σεσιονάδες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με το ταλέντο του να του ανοίγει πόρτες για συνεργασίες με τους Gnarls Barkley, Beck, PJ Harvey μα και τον ίδιον τον Frusciante. Επιπλέον, δεν τον «τσίμπησαν» από το πουθενά. Ο (επίσης) Καλιφορνέζος είχε προηγουμένως υποστηρίξει τη μπάντα σε κομμάτι της παγκόσμιας περιοδείας για το Stadium Arcadium. Δεν φάνταζε λοιπόν ως ιδανική επιλογή;
Αλλά η «νεκροψία» δείχνει περίτρανα το αντίθετο. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς έφταιξε. Ίσως ο χαρακτήρας του Klinghoffer να είναι τέτοιος που δεν του επέτρεψε να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες, δίνοντας τον δικό του τόνο στο αποτέλεσμα. Νιώθω όμως επίσης, ακούγοντας το I’m With You, ότι τα χέρια του ήταν δεμένα. Ότι, αν και οι Peppers τον ενέταξαν στο δυναμικό τους, εκείνος παρέμεινε στον ίδιο ρόλο που είχε και κατά την προαναφερόμενη περιοδεία: να γεμίζει τα όποια κενά αφήνανε οι υπόλοιποι μουσικοί. Το να του βγάλουν το λουρί θα ήταν βέβαια ρίσκο. Αλλά ίσως ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να παρθεί, η αποφυγή του οποίου αποτέλεσε μέγιστο σφάλμα.
Από την άλλη, το στάτους των Red Hot Chili Peppers στα 2011 είναι τέτοιο ώστε κάθε κίνησή τους μπορεί να παρεξηγηθεί. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες μπάντες, σε τέτοια σημεία της ιστορίας τους, καλούνται είτε να πάρουν ρίσκα, είτε να πάψουν να υπάρχουν (τουλάχιστον δισκογραφικά). Όπως και να έχει, η μετριότητα –και μάλιστα η ηθελημένη– είναι ανεπίτρεπτη. Οι Peppers είχαν την επιλογή να προχωρήσουν με τον κίνδυνο ενός κακού αλλά καθ' όλα σεβαστού αποτελέσματος ή να μείνουν στο ίδιο σημείο καταλήγοντας σε ένα αποστειρωμένο, χυδαία μέτριο και ανάξιο αναφοράς αποτέλεσμα. Και διάλεξαν το δεύτερο...
Ανακύκλωση παλιών ήχων, κάποιες ατομικές στιγμές μαεστρίας από τους Smith & Balzary και απουσία της όποιας κιθαριστικής πρωτοβουλίας προδίδουν μια ομάδα η οποία δεν ήξερε πού πατούσε εντός στούντιο. Πολλές φορές βέβαια ο Flea αναλαμβάνει να πάρει πάνω του το αποτέλεσμα κι έτσι ανά στιγμές εμφανίζονται ιδιοφυείς μπασογραμμές, ενώ την ίδια προσπάθεια μαρτυρά και ο ήχος από τα τύμπανα. Ομαδικά όμως –εννοώντας το τελικό αποτέλεσμα– οι Peppers όλο κάπου προσπαθούν να φτάσουν χωρίς όμως να έχουν φουλάρει το ρεζερβουάρ. Κι εμείς ξέρουμε πώς γίνονται τα κόλπα, ξέρουμε πού είναι κρυμμένο το λαγουδάκι, ενώ έχουμε δει χίλιες κι άλλες τόσες φορές το κόλπο με την τράπουλα.
Λιγότεροι των περιστάσεων αλλά και του ονόματός τους, οι Red Hot Chili Peppers του I’m With You δείχνουν να έχουν κρύψει το rock 'n' roll στοιχείο –μαζί με το ρίσκο που αυτό περιλαμβάνει– και να βασίζουν την επαφή τους με το κοινό σε κεκτημένα αγαθά. Αρκετό ίσως για τους ίδιους, σε καμιά περίπτωση όμως για όσους ακολουθούμε την πορεία τους. Συγκρίνοντας όχι με ποιοτικά τεκμήρια αλλά με πρότυπα πρωτοτυπίας και καλλιτεχνικής αξίας, ο τελευταίος αυτός δίσκος τοποθετείται στο ναδίρ της καλλιτεχνικής τους πορείας.
