Οι σχετικά πρόσφατες και (ως επί το πλείστον) αιματηρές περιηγήσεις μου στον κόσμο της Ιταλίας του Διαφωτισμού λίγο πριν την αυγή του 16ου αιώνα μ.Χ., μέσω του avatar του Ezio Auditore da Firenze, είχαν ως αποτέλεσμα να καταλήξω να χαζεύω στο YouTube το trailer του επερχόμενου Assasin's Creed Revelations, όπου θα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την υπό Οθωμανική κατοχή Κωνσταντινούπολη. Αυτό που όμως μου τράβηξε την προσοχή δεν ήταν τόσο το άρτιο και με κινηματογραφικό παλμό οπτικό μέρος του teaser για το εν λόγω παιχνίδι, όσο η μουσική του επένδυση. Περνώντας κατευθείαν στην αναζήτηση του «υπόλογου» καλλιτέχνη, κατέληξα έτσι στο αινιγματικό καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Woodkid.
Συνεχίζοντας αυτήν την προσωπική αφήγηση, αφού οι εξορμήσεις μου σε διάφορα site αγοράς δίσκων δεν έφεραν αποτέλεσμα στο να εντοπίσω σε φυσική μορφή κάποια δουλειά του Woodkid, κατέληξα στα διαβόητα iTunes και την επί τόπου αγορά του εν λόγω EP, την εγκατάσταση του οποίου στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου ακολούθησαν ενδελεχείς ακροάσεις. Το Iron αποτελεί λοιπόν μια 24λεπτη πρώτη γνωριμία με τον Woodkid, η οποία χωρίζεται σε τέσσερα πρωτότυπα και σε δύο remix κομμάτια. Αλλά, πριν εισέλθουμε στο καθαρά μουσικό μέρος, καλό θα ήταν να δούμε ποιος κρύβεται τελικά πίσω από την περσόνα του Ξύλινου Παιδιού.
Το όνομα αυτού, Yoann Lemoine. Γάλλος, γεννηθείς το 1983 και κατ' επάγγελμα σκηνοθέτης μουσικών βιντεοκλίπ, κυρίως για εμπορικές ποπ στάρλετ στυλ Katy Perry και Taylor Swift –τίποτα δηλαδή συνταρακτικό. Αποφάσισε ωστόσο να αλλάξει ρότα (αν και όχι εξ' ολοκλήρου) και να ασχοληθεί ενεργά με τη μουσική και δη την εναλλακτική πλευρά αυτής. Το Iron είναι μόλις το πρώτο του πόνημα, με κεντρικό θέμα το ομώνυμο τραγούδι που βρίσκουμε σε τρεις διαφορετικές μορφές –καλύπτει έτσι θεματικά μα και ποσοτικά το μισό και παραπάνω μέρος του συνόλου.
Το “Iron” λοιπόν, ακροβατεί μεταξύ μιας έκδηλης These New Puritans μιλιταριστικής οπτικής και μιας μελαγχολικής φωνητικής αύρας στο στυλ των AaRON. Ο Lemoine χρησιμοποιεί μάλιστα την ιδιαίτερη προφορά του στα Αγγλικά με τρόπο πετυχημένο, σε αντιδιαστολή με τα πομπώδη πνευστά τα οποία –παρέα με τον επικό γδούπο των κρουστών– μονοπωλούν το ενδιαφέρον, δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό τοπίο το δίχως άλλο εντυπωσιακό. Δικαιολογεί δε πλήρως τα δύο remix που του αφιερώνουν με οίστρο οι Βρετανοί Mystery Jets και ο μυστηριώδης DJ/παραγωγός Gucci Vump, που αμφότεροι εξελίσσουν το τραγούδι σε πιο electro και χορευτικά μονοπάτια.
Σε εντελώς διαφορετική διάθεση, τα υπόλοιπα 3 τραγούδια του EP –“Brooklyn”, “Baltimore's Fireflies” και “Wasteland”– αποτελούν μπαλαντοειδή downtempo σκετσάκια με ρόλο περισσότερο συνοδευτικό. Η επιρροή που ο Lemoine έχει υποστεί από τον Antony (& The Johnsons) Hegarty γίνεται ξεκάθαρη πλέον μπροστά στις μινιμαλιστικές, σχεδόν ακουστικές αυτές συνθέσεις. Ιδιαίτερες συγκινήσεις δεν περιέχονται, αν και υπάρχουν στιγμές κλασικότροπης ορχηστρικής ομορφιάς για όσους τους δώσουν λίγο χρόνο παραπάνω.
Έτσι, τελικά μένει μόνο το “Iron” ως υπέροχο πρώτο δείγμα γραφής για τον Woodkid. Πάνω σε αυτό θα πρέπει νομίζω να δουλέψει και να χτίσει, αν θέλει να αποδώσει το κάτι παραπάνω μελλοντικά, π.χ. στην πρώτη του long play κυκλοφορία, κινούμενος το κατά δύναμη μακριά από κοινότοπες χαμηλών τόνων στιγμές. Ίδωμεν...
