OK, υπάρχει ο μύθος του «δύσκολου δεύτερου άλμπουμ», αλλά πολύ συχνά πίσω του παραμονεύει και ο μύθος του «δύσκολου δεύτερου review». Στην περίπτωση των Pains Of Being Pure At Heart δεν υπάρχουν πολλά νεωτερικά να ειπωθούν για το Belong. Παίρνει τη σκυτάλη από εκεί που την άφησε το ομώνυμό τους ντεμπούτο, που απέσπασε παντού εξαιρετικές κριτικές. Και πολύ καλά κάνει. Απλά δεν έχει την εντροπία του. Και μάλλον, στο σύνολό του, δεν έχει τόσο καλά τραγούδια, δεν έχει τόσο καλές συνθέσεις. Δεν θα βρεις “Young Adult Friction” και σίγουρα “This Love Is Fucking Right!” (πλην μιας αξιοσημείωτης εξαίρεσης). Παρότι η σχετική επιτυχία του 2009 εξαργυρώθηκε στην έξτρα παραγωγική περιποίηση από τον Flood, που έχει «μεγαλώσει γερά, γερά indie παιδιά» και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ τη μίξη ανέλαβε ο επίσης φημισμένος Alan Moulder με τα shoegaze παράσημα. Αν δεν διάβαζες όμως στα credits για αυτές τις δύο συνεργασίες, θα τις αναγνώριζες; Για να είμαι ειλικρινής, όχι... Ή τουλάχιστον όχι εγώ. Δεν υπάρχει πολύς χώρος για «studio as an instrument» εδώ. Ή δεν τον είδα…
Κι αφού άρχισα τα προσωπικά, ίσως αυτός ο δίσκος (που τον ψιλοαργήσαμε στο Avopolis και το παραδεχόμαστε) να έπαιρνε έναν βαθμό παραπάνω, αν είχα γράψει γι’ αυτόν κάπου μέσα στον Ιούλιο, όταν είχα δει τους Μπρουκλινέζους live στο βερολινέζικο club Magnet. Και με είχαν εντυπωσιάσει, ουσιαστικά με είχαν αναγκάσει να προσέξω το Belong –πέραν της πρώτης αναγνωριστικής ακρόασης– με την επιστροφή μου. Τρομερά δεμένοι, άψογοι στην passive/aggressive τσουλήθρα που απαιτεί το διακριτικό φλερτ με τις Mary Chain noise κλιμακώσεις, «γεμάτοι».
Τώρα, πιο ψύχραιμα, το Belong είναι «ο πιο σκωτσέζικος δίσκος που βγήκε τα τελευταία χρόνια από το Μπρούκλιν». Οι Belle And Sebastian υπαγορεύουν το “Heart In Your Heartbreak” (πόσο ταιριαστό flip side θα ήταν στο “I Want The World To Stop”), το φάντασμα της Postcard κρατάει το μελωδικό ίσο, ενώ, περνώντας σε αγγλικό έδαφος, μισή φορά να έχεις μερακλώσει με το “Sensitive” των Field Mice κάποτε στο MAD, ε, δεν μπορεί, θα το αναγνωρίσεις στην αρχή του “Heaven’s Gonna Happen Now” (το οποίο φυσικά δεν το πλησιάζει ούτε κατά διάνοια). Τα πετάλια, τουλάχιστον στο στούντιο, τα ντρέπονται οι Pains Of Being Pure At Heart, δείχνοντας ότι προτιμούν να κοιμηθούν στο δωμάτιο των New Order εποχής Low Life (βλέπε “The Body”, “My Terrible Friend”) παρά σε εκείνο των Lush, Slowdive και δεν συμμαζεύεται. Δεν «χάνονται» έτσι πουθενά (το μεγαλύτερο κομμάτι στον δίσκο έχει διάρκεια 4’31’’), τους λείπει μια catchy κολλητική μπασογραμμή βρε αδερφέ και υποψιάζομαι ότι ο επόμενος δίσκος θα έχει περισσότερα πλήκτρα. Κάπως σαν τους Saint Etienne, οι οποίοι άλλωστε τους ρεμίξαραν εύστοχα το 2009 στο “Higher Than The Stars”.
Αφήνω για το τέλος τα δύο καλύτερα. Το εναρκτήριο “Belong” με τα ευπρόσδεκτα γκάζια όπου λες «μια χαρά, το πάνε προς τους Silversun Pickups», αλλά μένεις με την επιθυμία στα επόμενα 35 λεπτά. Και το συγκλονιστικό “Anne With An E”, το οποίο μπαίνει αέρα στο δικό μου mixtape για το 2011. Τόσο λυρικά αποστασιοποιημένο όσο θα ταίριαζε σε ένα σάουντρακ ταινίας της Sophia Coppola, με το ψιθυριστό ρεφρέν «Let’s go out tonight and do something that’s wrong/ ‘cuz I don’t feel alright when disaster’s gone/ Anne with an E/you’re everything to me» να σε κάνει να ψάχνεις επειγόντως μια Άννα δίπλα σου. Αλλά, οι αλήτες, δεν το ’παιξαν στο Βερολίνο…
