Η νέα μόδα στο Χόλιγουντ είναι το reboot, η επανεκκίνηση. Όταν ο γοτθικός Μπάτμαν του Burton ξέπεσε ως φτηνιάρικο τσίρκο στα χέρια του Schumacher, οι ιθύνοντες του στούντιο αποφάσισαν reboot. Πρόσφατα παραδείγματα ο Spiderman, o Hulk, o James Bond κ.α. Η σειρά ταινιών X-Men ευτύχησε πάλι να ντεμπουτάρει στα χέρια του Bryan Singer (Συνήθεις Ύποπτοι). Δυστυχώς όμως το τρίτο μέρος, καθώς και το αποκομμένο Wolverine, ξεθώριασαν την καλλιτεχνική σφραγίδα των πρώτων δύο ταινιών. Οπότε; Reboot!
Το X-Men: Η Πρώτη Γενιά επαναφέρει τον Singer στο δημιουργικό κομμάτι, τον Matthew Vaughn φρέσκο από το Kick-Ass στη σκηνοθεσία και επιστρέφει το «προϊόν» στις ρίζες του, με μπροστάρηδες την υπερ-ταλαντούχα (τόσο που διερωτάται κανείς αν είναι μεταλλαγμένη) νέα γενιά ηθοποιών του Χόλιγουντ. Στη δε μουσική υπόκρουση, τα μεγαθήρια Michael Kamen και John Powell διαδέχθηκε ο νεότατος Henry Jackman.
Ο Jackman δεν χρησιμοποιεί τίποτα έτοιμο. Με την αυτοπεποίθηση του νεόκοπου συνθέτη, φρεσκάρει τη σειρά με καινούργια θέματα. Ηλεκτρικές κιθάρες, φλάουτα, ορχήστρα σε υψηλά κρεσέντο, ρυθμικές λούπες, λίγο synthesizer και έγχορδα ostinatos διαμορφώνουν τη νέα μουσική παλέτα. Όσο και να φαίνεται περίεργο, τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Οι σύγχρονες περιπέτειες της βιομηχανίας, δυστυχώς, ανακυκλώνουν ένα συνεχές σφυροκόπημα ως μουσική ταυτότητα, το οποίο εξοβελίζει τη μουσική σύνθεση και συντάσσεται με τα ηχητικά εφέ.
Η ιδιοτροπία του score έγκειται στο κυρίαρχο θέμα του, το οποίο δεν αφιερώνεται στον καλοκάγαθο καθηγητή Xavier, ούτε καν στην Πρώτη Γενιά ως ομάδα. Το κέντρο βάρους μουσικά (και τελικά φιλμικά) είναι ο χαρακτήρας του Magneto. Το θέμα του πρωτοεμφανίζεται με μια συμφωνική έκρηξη (“Pain And Anger”), λίγο αργότερα επενδύεται με κτηνώδη παλμό (“Frankenstein's Monster”) και κλείνει ιδανικά το άλμπουμ ως ροκ ύμνος (“Magneto”). Εν αγνοία του(;), με αυτό το μουσικό θέμα ο Jackman έφτιαξε το ιδανικό soundtrack για κάθε trailer περιπέτειας, από τούδε και στο εξής.
Έτσι, το soundtrack του Henry Jackman για το X-Men: First Class πατάει μεν σε στερεότυπα, αλλά δεν τα αναπαράγει. Ο συνθέτης, μετά τα Gulliver's Travels και Winnie The Pooh, αποκαλύπτεται έτοιμος να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις. Μακάρι οι ηχητικές του εκπλήξεις να εμπεριέχουν πάντα την ίδια ενορχηστρωτική ποικιλία. Μέχρι το επόμενο reboot…
