Περιπτώσεις όπως του νέου live άλμπουμ των Green Day διατρανώνουν την άποψη ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ζωντανών ηχογραφήσεων σήμερα δεν έχει άλλον λόγο από αυτόν την εκταμίευσης. Και φυσικά αυτόν της επίπλευσης του ενδιαφέροντος για έναν καλλιτέχνη, όταν εκείνος είτε απασχολείται με άλλα πράγματα (στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπήρχε κοτζάμ μιούζικαλ προς παραγωγή γύρω από το American Idiot –το οποίο και πήγε θαυμάσια σε επίπεδο εισπράξεων παρεμπιπτόντως), είτε μικραίνει ο ορίζοντας δημοσιοποίησης νέας δουλειάς, σύμφωνα με τα «πρέπει» που έχει θέσει η μουσική βιομηχανία.
Το 21st Century Breakdown, από την περιοδεία για το οποίο αντλείται το υλικό του Awesome As Fuck, απεδείχθη τελικά ένα επιτυχημένο άλμπουμ. Και λέω τελικά γιατί, ενώ στεκόταν εμφανώς πίσω από τον προκάτοχό του κατά γιάρδες καλλιτεχνίας, κατόρθωσε κι έφερε για ακόμα μία φορά το όνομα των Αμερικανών στο παγκόσμιο προσκήνιο. Γι’ αυτό άλλωστε και ήταν παγκόσμια και η τουρνέ των Green Day που καταγράφεται σε ήχο και εικόνα στο Awesome As Fuck (Χριστέ μου, πόσο μικροαστικά προβοκατόρικος τίτλος!).
Και η αλήθεια είναι ότι και τα πλήθη τρελάθηκαν και οι Αμερικανοί δεν ακούγονται βαριεστημένοι στο παίξιμό τους. Υπερόπτες ναι, παρλαπίπες σίγουρα, βαρετοί συχνά –πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις ότι διεκπεραιώνουν τον ρόλο τους. Το αντίθετο: ειδικά ο Billie Joe Armstrong απολαμβάνει απόλυτα τον ρόλο του ως ροκ σταρ με επιρροή και έχει πια περάσει σε ένα επίπεδο παραπάνω από το «είμαι ένα κωλόπαιδο που του έκατσε η καλή». Είναι δηλαδή φανερό ότι, μετά το American Idiot (ταβάνι θεωρώ για τη στιχουργική και γενικά τη δημιουργικότητα της μπάντας), κοιτάει αφ’ υψηλού τις εξελίξεις και λειτουργεί όχι με την αγωνία του δημιουργού που θέλει να μείνει στην επιφάνεια, αλλά με τη γεμάτη αυτοπεποίθηση λογική του σταρ που εφευρίσκει αυτάρεσκους τρόπους ώστε να διατηρεί θαυμαστές και οπαδούς στην αυλή του.
Με αυτήν ακριβώς τη λογική μανιπουλάρονται και καθοδηγούνται τα ακροατήρια στις εδώ ηχογραφήσεις από Βρετανία, Ιρλανδία, Σκωτία, Αυστραλία, Η.Π.Α., Αυστρία και άλλα μέρη της υφηλίου. Γίνεται άλλωστε ακόμα πιο διακριτό αν δει κανείς το συνοδευτικό DVD, όπου περιλαμβάνεται ολόκληρη η συναυλία των Green Day στη Super Arena της Σαϊτάμα: εκεί βλέπουμε τους Ιάπωνες fans να χτυπιούνται και να συγκρούονται με ποπ κώδικα (ποιο πανκ, τέκνο μου;) στη μέση της τεράστιας αίθουσας, μετά από παραγγέλματα του Armstrong. Ο προσωπικά αγαπημένος μου Green Day, ο Mike Dirnt, έχει μεγαλώσει δυστυχώς αρκετά ώστε να μην αποτελεί πια πρότυπο του πώς να έχεις το σωστό στήσιμο μπασίστα στη σκηνή, ενώ ο Tre Cool –αν και παραμένει ένας ολοφάνερα καλός ντράμερ και ο καλύτερος μουσικός του συγκροτήματος– κατέχει ακόμα επάξια το θώκο του γενικού γραμματέα του Κόμματος Σπαστικών Μουσικών επί Σκηνής Ένεκα Πλακατζίδικης/Χαζοκωλοπαιδίστικης Άποψης.
Φυσικά και έχει στηριχθεί στα παραπάνω το όλο σκηνικό πίσω από τους Αμερικανούς. Οπότε, αν σας αρέσει να βλέπετε και να ακούτε πράγματα σαν κι αυτά στο φόντο μιας μεγάλης παραγωγής (ευρηματική ενίοτε η οθόνη πίσω από τη μπάντα), είστε στο σωστό σημείο με το Awesome As Fuck. Τα τραγούδια (best of η επιλογή) αποδίδονται σωστά με τη βοήθεια του τρίο (δεύτερες κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά και μερικά πνευστά) αλλά και του σωστού ήχου που διατρέχει και το CD αλλά και το DVD –μάλιστα το τελευταίο διαθέτει και μια καθ’ όλα συμπαθητική σκηνοθετική κάλυψη.
Όλα καλά λοιπόν, αρκεί βέβαια να σας αρέσουν οι Green Day και να είστε και ψιλοφανατικός μαζί τους. Εγώ και ο υιός μου ανήκουμε στους τελευταίους, αλλά αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ενθουσιάστηκα με την παρούσα έκδοση. Μπορώ να βεβαιώσω το ίδιο και για τον γιο Τζιρίτα, αν και αυτός δήλωσε πως θα βαθμολογούσε με 7αράκι...
