Rewind 9 χρόνια πίσω, τότε που ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι από τον Καναδά κυκλοφορούσε τον ντεμπούτο δίσκο της, Let Go. Εναρκτήριο κομμάτι (και μετέπειτα single) το “Losing Grip”: mid-tempo κουπλέ με ατμοσφαιρικές κιθάρες, scratches και πορεία προς ένα καθαρτήριο ρεφρέν με δελεαστικότατες παραμορφώσεις κι ένα «why should I care, ’cause you weren’t there when I was scared, I was so alone» να εκφράζει μια παιδική μεν, τραβηχτική δε αφέλεια μιας πιτσιρίκας που βίωνε τα πρώτα ψυχολογικά και ερωτικά αδιέξοδα της μέχρι τότε ζωής της.
Fast forward 9 χρόνια στο σήμερα και στον παρόντα, τέταρτο, δίσκο της Avril Lavigne, Goodbye Lullaby. Εναρκτήριο κομμάτι το “Black Star”, το οποίο στηρίζεται σε πιανιστική βάση, σε μερικές light ακουστικές κιθάρες και κοτσάρει δήθεν σκοτεινούς, πλην χωρίς προορισμό και νόημα στίχους –και να σου η προκάτ εναλλακτικότητα.
Ακούγοντας το τελευταίο πόνημα της Καναδέζας σταρ μπορείς να καταλάβεις ότι η κάποτε προβληματισμένη έφηβη με τις πανκ-ποπ ανησυχίες έχει μεγαλώσει. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχει περάσει και καλά στη μέχρι τώρα ζωή της. Τόσο καλά που αυτό φαίνεται και στην τραγουδοποιία της –κι όχι με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι, στους στίχους κάνει πλέον την εμφάνισή του το lifestyle κακομαθημένου πλουσιοκόριτσου που, αντί να προσπαθεί να βρει λύσεις στα συναισθηματικά του προβλήματα διαμέσου προσωπικών αναζητήσεων –όπως έκανε λ.χ. στο Let Go– απλά προχωράει στον επόμενο πιθανό στόχο (γιατί μπορεί) ή απλά του λέει «maybe you should just shut up, even when things get tough, baby cause this is love».
Από την άλλη, η οπαδική βάση την οποία έχει αναπτύξει η μουσική και περισσότερο η περσόνα της Avril Lavigne δεν μπορεί παρά να βουλώνει στόματα. Δεν είναι τυχαίο πως το lead single μέσα από τούτο το άλμπουμ, το “What The Hell” έχει μαζέψει στο YouTube πάνω από 83 εκατομμύρια views! Και δεν είναι εντελώς ακατανόητο: ο εφηβικός, ανεβαστικός και περί έρωτος και «σκανταλιών» ήχος της πάντα θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα νεαρότερα στρώματα των μουσικόφιλων –ειδικά αν τους πετάει στα μούτρα και μια εναλλακτικότητα που ταιριάζει γάντι με την αντιδραστικότητα της ηλικίας.
Το πρόβλημα όμως είναι πως η μουσική της Avril Lavigne είχε κάποτε και καλλιτεχνικούς προβληματισμούς, έστω και μέσα σε όλη την αφέλεια και στη μαζική ποπ κουλτούρα όπου αυτή ζούσε. Εδώ πάλι σου πετάει ένα «you know that I’m a crazy bitch» στο “Smile”, λες κι αυτό δικαιολογεί το οτιδήποτε κάνει... Χώρια που εδώ συναντάμε μια συνολικά ανέμπνευστη μουσική προσπάθεια, με τα mainstream radio κλισέ να σε περιμένουν πίσω από την κάθε γωνιά του δίσκου. Όπως ας πούμε στο τόσο προβλέψιμο mid-tempo ροκ του “Everybody Hurts” ή στο ανελέητο χασμουρητό παύλα κλαψούριασμα του “4 Real”. Έρχεται και το δεύτερο μισό του Goodbye Lullaby με τις αδιάφορες μπαλάντες του και δένει το γλυκό.
Η Avril Lavigne μεγάλωσε, χωρίς αμφιβολία. Κι ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό είναι θετικό –όπως στη θηλυκότατη εμφάνισή της με εσώρουχα στην αρχή του βιντεοκλιπ για το “What The Hell”– σε κάποιες άλλες είναι αρνητικό: κυρίως στην ίδια της τη μουσική. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να το γυρίσει αποκλειστικά στον κινηματογράφο και να αφήσει τις μουσικές αναζητήσεις; Με τόσες πωλήσεις χλωμό το βλέπω, αλλά ένας φίλος της παλιάς της ταυτότητας (και της παρούσας εμφάνισής της) μπορεί πάντα να ελπίζει...
