Liam Gallagher, Gem Archer, Andy Bell, Chris Sharrock. Χμμμμ.... σαν να λείπει κάτι σε αυτήν την παράθεση ονομάτων. Ένα ακόμα όνομα, το οποίο θα μετέτρεπε τον παραπάνω σιδηρόδρομο σε μία και μοναδική λέξη-μπάντα-σύμβολο: Οasis.
Ιθύνων νους, κεντρικός τραγουδοποιός και σε τελική ανάλυση απόλυτος αρχηγός της μεγαλύτερης [σημ. αρχισυντάκτη: της μεγαλύτερης;] βρετανικής μπάντας των 1990s: η απώλεια του Noel Gallagher αποδεικνύεται τέτοιας σημασίας και ειδικού βάρους, ώστε όλος ο μύθος των Oasis καταρρέει σαν χάρτινος πύργος χωρίς αυτόν. Πάντως την είχαμε ψυλλιαστεί τη δουλειά –τόσα χρόνια φαγωμάρας μεταξύ των αδερφών Gallagher δεν θα τα άντεχε ούτε ο Φώσκολος. Ουδεμία έκπληξη δεν ένιωσα λοιπόν ακούγοντας τα νέα περί διάλυσης των Oasis τον Αύγουστο του 2009. Από ό,τι φαίνεται έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
Πάντως ας μην μας ξεγελάει η αλλαγή ονομασίας. Δεν είναι ραγδαία διαφοροποιημένο από τους γνωστούς μας Oasis το νέο(;) μουσικό σχήμα Beady Eye, μα μάλλον εκείνοι δίχως Noel και υπό τον έλεγχο του διάσημου «κακού» αδερφού του Liam. Ουσιαστικά, το Different Gear, Still Speeding ακούγεται ακριβώς όπως και οι Oasis της τελευταίας δεκαετίας, με επιπλέον κίνητρο και ενέργεια πίσω από το παίξιμο μεν, με μειωμένη δε την έμπνευση και το πηγαίο ταλέντο.
Η έκδοση με τα δύο μπόνους κομμάτια ξεπερνάει τη μία ώρα διάρκειας σε σύνολο δεκαπέντε συνθέσεων, δημιουργώντας το ερώτημα αν αντιλαμβάνονται οι Beady Eye πού βρίσκονται τα όριά τους, τόσο συνθετικά όσο και ποσοτικά. Κι αυτό γιατί το πομπώδες και γεμάτο επιτήδευση ύφος του Liam Gallagher δεν είναι και για χόρταση. Γίνεται κουραστικό μετά από τα πρώτα σπινιαρίσματα του δίσκου και δικαιώνει τον αποχωρήσαντα αδερφό του, που άφηνε περισσότερο χώρο για να αναπνέουν τα τραγούδια των Oasis –τα οποία και επιμελούταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Αυτήν την αίσθηση της υπερβολής δημιουργούν και συντηρούν συνάμα τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου, όπως το εναρκτήριο “Four Letter Word”, το “Beatles And Stones” και το “Standing On The Edge Of The Noise”, που μπουκώνουν τα ηχεία με τον κακώς εννοούμενο ηχητικό πανζουρλισμό τους. Από την άλλη, οι μελωδίες στα μεσαίας ταχύτητας κομμάτια δείχνουν καταδικασμένες να καταλήξουν στη λήθη, όντας εύκολα προσβάσιμες στο μέσο αυτί μα ταυτόχρονα τετριμμένες και, εν τέλει, αναλώσιμες. Από φωνητική απόδοση τώρα, γεγονός είναι πως ο Liam δούλεψε υπερωρίες στον συγκεκριμένο δίσκο. Δυστυχώς γι’ αυτόν, ξέχωρα από την υπερέκθεση στην οποία τον ωθεί η εγωιστική του φύση, το deja vu είναι συνεχές μιας και η χαρακτηριστική του χροιά αλλά και εκφορά πολύ δύσκολα μπορεί να αποκοπεί από το πλαίσιο αναφοράς της προηγούμενης μπάντας του.
Καταλήγοντας, αυτό που περισσότερο από όλα προσάπτεται στους Beady Eye με βάση το Different Gear, Still Speeding είναι η αναχρονιστική ματιά τους πάνω στο βρετανικό rock ‘n’ roll, όπως και η αδυναμία τους να δημιουργήσουν μια νέα ηχητική όαση μέσα στο άνυδρο ηχητικό τοπίο του ροκ της εποχής μας. Κακά τα ψέματα, το βάρος του ονόματος Oasis πέφτει βαρύ πάνω στη νέα αυτή ενσάρκωσή τους, καθώς υπάρχει ελάχιστη διάθεση διαφοροποίησης, στοιχείο που κάνει τις συγκρίσεις αναπόφευκτες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (το μάγκικο “Bring The Light” και το μπητλικό “For Anyone”), οι μελωδίες των Beady Eye δεν αποτελούν κάτι το αξιομνημόνευτο –η έκδηλη υπερπροσπάθεια της μπάντας πέφτει στο κενό. Λίγο μέτρο και αυτοσυγκράτηση σε όλους τους τομείς θα έδιναν ίσως έναν αισθητά καλύτερο δίσκο.
Όπως έχει, μάλλον Same Gear, Stuck In Traffic...
{youtube}DkU_rAzdlKk{/youtube}
