Δηλώνω απερίφραστα θαυμαστής του πρώτου δίσκου του υπερατλαντικού super-group των 13 & God. Θαυμαστής της μουσικής του πρότασης, του τρόπου με τον οποίον ένωνε τη σύγχρονη electronica των Notwist με το σκοτεινό hip hop των Themselves, του πώς κατάφερνε να μετατρέψει την εσωστρέφειά του σε διαδικασία σχεδόν λυτρωτική. Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας, θεωρήστε λοιπόν αυτό ως ένα από τα δικά μου.
Έξι χρόνια μετά από εκείνο το κομψοτέχνημα, το Own Your Ghost δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο και η εμφάνιση έβδομου μέλους, του Jordan Dalrymple (μέλος των Subtle και σόλο καλλιτέχνης υπό το όνομα Antonionian), δεν είναι φυσικά η μόνη διαφοροποίησή του –ούτε καν η σημαντικότερη. Μία βασική, η οποία έχει τη σημασία της στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτό αυτό το άλμπουμ, έχει να κάνει με την ίδια την ταυτότητα των 13 & God. Κι έχω την αίσθηση πως για να γίνει ξεκάθαρη θα ήταν χρήσιμη μια σύντομη αναδρομή στις εποχές που περικλείουν τα δύο έτη κυκλοφορίας (2005 και 2011).
Το 2005, λοιπόν, απείχε μόλις τρία χρόνια από το οριακό Neon Golden των Notwist και η μπάντα που δημιούργησε την περίφημη σκηνή του Weilheim (η οποία εν πολλοίς συνίστατο από τα αναρίθμητα project των μελών της) βρισκόταν ακόμα στο ζενίθ της ηλεκτρονικής της αναζήτησης. Ως εκ τούτου, ο ήχος που έφερναν στους 13 & God προσέγγιζε περισσότερο και με πιο άμεσο τρόπο τις κάπου μεταξύ electronica και hip hop περιηγήσεις των γνήσιων τέκτων της Anticon, Themselves. Το 2008 όμως, με τον δίσκο The Devil, You + Me, οι Γερμανοί επανέφεραν την κιθάρα του Markus Acher ως κύριο μέσο έκφρασης κι έτσι το Own Your Ghost διαθέτει πολύ φυσιολογικά τέσσερα τραγούδια βασισμένα σε αυτήν –κάνοντας ίσως την απόσταση μέχρι το hip hop των Themselves κατά τι μεγαλύτερη. Με άλλα λόγια, η ταυτότητα των 13 & God στο Own Your Ghost, μοιάζει εν πολλοίς να έχει απολέσει το ομοούσιο του χαρακτήρα της και σε στιγμές αισθάνεσαι ότι τείνει να σπάσει στα εξ’ ων συνετέθη. Αίσθηση στην οποία ίσως συμβάλλει και η πληροφορία ότι αυτός ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε δύο στούντιο (πιθανώς και δίχως να τίθεται ως προϋπόθεση το υπερατλαντικό ταξίδι των μελών τους), ένα στη βάση των Themselves, το Σαν Φρανσίσκο, κι ένα σε αυτή των Notwist, το Weilheim.
Τούτο βεβαίως δεν λέει απαραιτήτως κάτι για τον ποιοτικό χαρακτήρα του δίσκου, επιχειρεί απλώς να αποσαφηνίσει το στίγμα του. Διότι ακόμα κι αν διαρρηγνύεται το ενιαίο, ακόμα κι αν παίρνουμε σαν βάση τις δύο διακριτές οντότητες που τους αποτελούν, οι 13 & God βγάζουν ένα δύσκολο sequel, το οποίο νομίζω πως μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο ως επιτυχημένο.
Μπορεί το βάθος του Own Your Ghost και η καλλιτεχνική του πρόταση να μην είναι ισάξιας σημασίας με το ντεμπούτο του γκρουπ, είναι όμως ένας καλός δίσκος, διαθέτοντας ελάχιστες αστοχίες: η επιλογή του indietronica “Old Age” ως single του δίσκου είναι μάλλον η κυριότερη (αντίστοιχης λειτουργικότητας μα σίγουρα χαμηλότερης υποστάθμης από το “Men Of Station” του πρώτου). Διαθέτει επίσης κάποιες ποιοτικές κορυφώσεις, οι οποίες ίσως να το σπρώχνουν και λιγάκι ψηλότερα: τέτοιες είναι το “Armored Scarves”, στο οποίο η διακριτική κιθαριστική ευφυΐα των Notwist συμπληρώνεται ιδανικά από το γλυκόπικρο rapping του Adam «Doseone» Drucker, το “Death Minor”, όπου ακολουθείται η ίδια πάνω-κάτω λογική με μια μεγαλύτερη δόση μελαγχολίας, το παγωμένο αποχαιρετιστήριο “Unyoung”, ή το “Death Major”, όπου διακρίνεται ευκρινέστερα η χειμαρρώδης και συχνά αινιγματική πρόζα του Doseone –εκτός της χαρακτηριστικής, λεπτής χροιάς του και της εξαιρετικής ρυθμικότητάς του– σταθερά προσηλωμένη στα ρήγματα του Δυτικού τρόπου ζωής.
Αυτό αποτελούσε βασικά και το επίκεντρο της θεματολογίας των 13 & God, από τον πρώτο κιόλας δίσκο –εδώ προστίθενται το γήρας και ο θάνατος. Τούτη η δουλειά άλλωστε τιτλοφορείται Own Your Ghost, γίνε δηλαδή κύριος του φαντάσματός σου, μέσω εξευμενισμού ή εξημέρωσης. Κι αν οι 13 & God μοιάζουν να έχουν συνάψει ειρήνη με κάποια από τα προϋπάρχοντα φαντάσματα, τέτοιοι δρόμοι δεν είναι ούτε σύντομοι, ούτε εύκολοι. Το Own Your Ghost μοιάζει λοιπόν ως μία συνειδητοποίηση, μία έκθεση του τωρινού τους φαντάσματος, μία προσπάθεια συμφιλίωσης ή έστω αναμέτρησης μαζί του. Είναι ένα καλό πρώτο βήμα, δεν νομίζετε;
