Στα τέλη του 1995, ο Josh Homme, ως γνήσιο τέκνο της άνυδρης ερήμου της περιοχής του Αγίου Βερνάρδου της Καλιφόρνια, συνέχισε ακριβώς από το σημείο όπου οι καλλιτεχνικές –και δη κιθαριστικές– ανησυχίες του έπαψαν να εκφράζονται μέσω των μυθικών (πλέον) Kyuss: στα χνάρια μεν των stoner rock γιγάντων του Palm Springs, αλλά σε απόσταση ασφαλείας από την ηγετική φυσιογνωμία του Josh Garcia. Έχοντας αποκλείσει (για λόγους copyright) την ονομασία Gamma Ray και ακολουθώντας τον αστεϊσμό του «νονού» Chriss Goss, ο Homme κατέληξε στις Βασίλισσες Της Λίθινης Εποχής: όνομα αρκετά heavy για τα αγόρια αλλά συνάμα γλυκό και σέξι για τα κορίτσια. Οι οποίες, γενόμενες το εμπορικότερο όνομα του stoner rock ιδιώματος, του έδωσαν την ευκαιρία να αναπτύξει το δικό του συνθετικό και ερμηνευτικό στιλ, με το φαλσέτο του να αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στο ροκ στερέωμα.
13 χρόνια μετά, η παρούσα επανέκδοση του πρώτου και ομότιτλου άλμπουμ εκείνου του νέου σχήματος, μας δίνει την ευκαιρία να ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή: όταν δηλαδή τα εμπλεκόμενα μέλη στην ηχογράφησή του ήταν μόλις δύο, ο Alfredo Hernandez στα κρουστά και ο Josh Homme σε όλα τα υπόλοιπα –με τον “Evil” Joe Baressi να εκτελεί χρέη παραγωγού. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι συνέδεσαν άρρηκτα την εναλλακτική ροκ αντίληψη των 1990s με τη «σαμπαθική» ριφολογία των 1970s, στήνοντας μια ηχητική γέφυρα μεταξύ του τότε grunge ηχοτοπίου και του σημερινού πολυσυλλεκτικού ροκ, η οποία αποδείχθηκε διαχρονική. Κύριο όχημα, τα δυναμικά –σχεδόν ρομποτικά– κιθαριστικά ριφ, στα οποία ο Homme επιδόθηκε με ακόμα μεγαλύτερη μανία, ευελιξία και φαντασία στους δίσκους που ακολούθησαν κάτω από το banner «Queens Of The Stone Age» καθόλη τη δεκαετία των 00's.
Αυτή η «βρώμικη» σεξουαλική ηλεκτρική ενέργεια, περασμένη από το κόσκινο της ραστώνης της καλιφορνέζικης ερήμου –εμφανής από την πρώτη κιόλας ματιά στο εξώφυλλο του CD– αποτυπώθηκε ιδανικά σε τραγούδια όπως το εμβληματικό “Regular John” που ανοίγει τον δίσκο (και κάθε συναυλία της μπάντας έκτοτε), ιδιαίτερα με στίχους όπως «who are you girl? Cause I'm so bored with myself anyway». Η συνέχεια δόθηκε με τους επίμονους κιθαρισμούς του “Avon”, με το καταθλιπτικό τριπάκι του “If Only”, με τη western μέθεξη του “Mexicola”, με την υπέρβαρη τετράχορδη εισαγωγή, με τις στρίγγλες κιθάρες και τη λαθεμένη ερωτική ψύχωση του “You Can't Quit Me Baby”, καθώς και με τη βαριεστημένη ψυχεδελική νοοτροπία των κυκλωτικών ριφ του Homme, τα οποία, όσο επιταχύνουν, τόσο αγγίζουν τον πλήρη εκτροχιασμό τους. Δίσκος με μια πρωτόγονη, σχεδόν αρχέγονη, αίσθηση του τι σημαίνει rock ‘n’ roll.
Τώρα, ο Josh Homme δεν έχει μόνο την ανάγκη να αποδώσει έναν φόρο τιμής στο πρώτο εκείνο βήμα των Queens Of The Stone Age –εξαντλημένο εδώ και καιρό σαν κόπια επί παραγωγή– αλλά έχει και μια νέα δισκογραφική εταιρεία (Rekords Rekords) την οποία και πρέπει να προβάλλει. Έτσι, έγινε το απαραίτητο λουστράρισμα στον ήχο και προστέθηκαν τρία επιπλέον bonus τραγούδια, από προγενέστερα EPs. Σοφή επιλογή να τα συμπεριλάβει, ως μια γεύση των πρώτων βημάτων της μπάντας στη διαδρομή διαμόρφωσης του ηχητικού της χαρακτήρα, πλην όμως τα ενέταξε άκομψα, διασπώντας την ενότητα του πρωτογενούς υλικού. Ποιος ο λόγος να εισβάλλουν εμβόλιμα στο track list –στις θέσεις 6, 11 και 13– διακόπτοντας έτσι την εξαιρετική ροή του άλμπουμ; Άσε που, με εξαίρεση το “Bronze”, αποτελούν ανώφελα τζαμαρίσματα τα οποία και θα έπρεπε να στοιβαχτούν στο τέλος του ορίτζιναλ δίσκου, με την ένδειξη bonus να τα προλογίζει.
Με τα Rated R και Songs For The Deaf που ακολούθησαν, οι Queens Of The Stone Age ανέπτυξαν περαιτέρω την εκρηκτικώς φιλήδονη άποψή τους για το σύγχρονο εναλλακτικό ροκ, ενώ ο Homme εξυψώθηκε σε μεγάλο αστέρα, ο οποίος χαίρει ακόμα πλήρους εκτίμησης από ακροατές, κριτικούς αλλά και μουσικούς που λυσσάνε να συνεργαστούν μαζί του. Έστω και με την άστοχη διασπορά των bonus tracks, η παρούσα επανέκδοση –στην οποία θα έδινα 7,5 αν το σύστημα του Avopolis επέτρεπε τα μισά– αποτελεί μια υπενθύμιση του σημείου εκκίνησης των Queens Of The Stone Age. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μιλάμε για το καλύτερό τους άλμπουμ ή για κάτι που μπορούσε να αναμετρηθεί με τον άμεσο δισκογραφικό προκάτοχό του –τις δουλειές των Kyuss. Εναγωνίως περιμένουμε για νέο υλικό. Έως τότε, όποιος μπορεί να τους απολαύσει στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία, ας το κάνει...
