Τρεισήμισι χρόνια πέρασαν από τον Untrue ύμνο στη σύγχρονη αστική μελαγχολία και μια νέα δουλειά του Burial στριφογυρνάει τις τελευταίες ημέρες στο πικάπ μου. Σε αυτό το μεσοδιάστημα, το ιδίωμα του dubstep –στη μοναχική και σκοτεινή άκρη του οποίου βρισκόταν κι ο Λονδρέζος παραγωγός– πέρασε από τα υπόγεια στην επιφάνεια κι από εκεί στην αμηχανία, αφήνοντας μπόλικα ερωτηματικά για την επόμενη μέρα της ευρωπαϊκής ηλεκτρονικής μουσικής (κάποια από τα οποία απαντά εκ παραδρομής η κλίκα του Λος Άντζελες). Το πώς θα αντιδρούσε ο Burial σε αυτή την κατάσταση ήταν το σημαντικότερο από τα ερωτηματικά που είχαν σχηματιστεί στο μυαλό μου, αναφορικά με το στίγμα του στο παροντικό μουσικό γίγνεσθαι.
Ένα στίγμα που, εκ πρώτης όψεως, δεν αλλάζει σημαντικά. Τα τρία κομμάτια του παρόντος EP, διέπονται από την αναγνωρίσιμη σκοτεινιά του Burial, σαν να συνεχίζει εκείνο το ιδιότυπο ηχητικό οδοιπορικό στη μοναχική πλευρά των μεγαλουπόλεων. Επίσης, ο τρόπος δόμησης των συνθέσεων δεν διαφέρει και πολύ σε σχέση με το παρελθόν: στοιχειωμένα synths, σκονισμένα beat, ίδια βοκαλιστική χροιά και μεθοδολογία, παρόμοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί το τότε με το τώρα είναι η ρυθμολογία. Στο κεντρικό κομμάτι του EP, το “Street Halo” –το οποίο και γεμίζει την πρώτη πλευρά του δίσκου– χρησιμοποιούνται τα 4/4 με τονισμούς όμοιους με μία καλογυαλισμένη house, μόνο που εδώ η γυαλάδα ξεθωριάζει αναμειγνυόμενη με την αναγνωρίσιμη ιδιοσυγκρασία του Burial. Ακόμα και στο “NYC”, στο οποίο η λογική του beat προσομοιάζει κάπως με το παρελθόν, η ταχύτητα διατηρείται σημαντικά μειωμένη, ενώ στο “Stolen Dog” μπαίνει στο παιχνίδι μία πιο ambient προσέγγιση. Ή, αν προτιμάτε, μία νεφελώδης αναγωγή των φόντων που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι Boards Of Canada στην «ομίχλη» του Burial, με το beat να εμφανίζεται ελλειπτικό, στηριζόμενο περισσότερο στη μπάσα χροιά του και σχεδόν καθόλου στους οξείς τονισμούς.
Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακριβώς για επιστροφή, μιας και ο Λονδρέζος παραγωγός είχε στο μεταξύ κυκλοφορήσει δύο συνεργασίες με τον Four Tet (στην τελευταία συνέδραμε κι ο Thom Yorke –η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε ανάρπαστη ήδη από τα pre-orders), εντούτοις το Street Halo οριοθετεί εκ νέου την προσωπική φωνή του Burial. Κι αν επιλέγει να μην αλλάζει σημαντικά τη χροιά αυτής της φωνής, δεν μετέρχεται τους ίδιους ακριβώς τρόπους πραγμάτωσης. Θα έλεγα ότι ο William Bevan (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) απλώς παίρνει τον Burial από το dubstep για να τον ενσωματώσει σε ένα πιο ευρύ υποσύνολο. Διότι, αν κάτι διαφοροποιεί το στίγμα του στο 2011, είναι η προσπάθεια να απαγκιστρωθεί από ό,τι μπορεί να οριστεί ως dubstep, να διαφοροποιήσει δηλαδή τη ρυθμολογία του, μιας και αυτή ήταν που τον έδενε με την όλη υπόθεση.
Προσωπικά, βρήκα ότι το Street Halo EP του Burial, δίχως να συγκλονίζει, πετυχαίνει τους στόχους του. Μένει στο επόμενο βήμα να δείξει εάν η πορεία οδηγεί στο ανοικτό πέλαγος ή σε ύφαλο…
