Όταν εκείνη την αποφράδα ημέρα του 2000 έφτασε στα αυτιά μου η είδηση για τη διάλυση του αγαπημένου μου συγκροτήματος, κάτι έσπασε μέσα μου. Έχοντας ανδρωθεί με τα υπέροχα άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει στα 1990s οι Φοβερές Κολοκύθες, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το αδιανόητο: μια ζωή δίχως νέους δίσκους από τον Billy Corgan και την παρέα του... Οι επόμενες κινήσεις του τελευταίου αποδείχθηκαν, στην πράξη, βεβιασμένες και ατυχείς. Ένα άλμπουμ με τους βραχύβιους Zwan (ζουάν προφέρεται και όχι ωσάν το διάσημο ζαμπονάκι), φωτεινό μεν αλλά κατώτερο των προσδοκιών, κι ένας προσωπικός δίσκος ο οποίος αλίμονο κι αν ξεπερνούσε τη μετριότητα.
Έως ότου, με τον παράδοξο τρόπο της αγγελίας σε εφημερίδα, ο Corgan ανακοίνωσε την επανένωση. Αλλά οι James Iha και D'Arcy Wretzky έμειναν αδιάφοροι στο ενδεχόμενο μιας εκ νέου συνεργασίας με τον τυραννικό Corgan κι έτσι εκείνος πορεύτηκε με τη βοήθεια του Jimmy Chamberlin προς τη δημιουργία ενός δίσκου επιστροφής, ενώ ταυτόχρονα έκλεισε οριστικά τις διόδους επικοινωνίας με τους δύο πρώην συνεργάτες του. Και εγένετω Zeitgeist! Ένα μέτριο άλμπουμ, από το οποίο έλειπε η γνώριμη «ψυχή» των Pumpkins. Τι κι αν ο Chamberlin έπαιζε –όπως πάντα– «παπάδες»; Ο Corgan αστοχούσε για τρίτη συνεχόμενη φορά, στην προσπάθειά του να παράγει κάτι εντυπωσιακό... Και η αποχώρηση του Chamberlin κατόπιν απομάκρυνε και τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με εκείνη την υπέροχη μπάντα του παρελθόντος.
Κρυμμένοι κάτω από μια ονομασία που νοερά σε ταξιδεύει πίσω στο 1995 και στο οριακό Mellon Collie And The Infinite Sadness (Teargarden By Kaleidyscope), οι Smashing Pumpkins ανέκαμψαν στο 2010 με ένα νέο μεγαλεπήβολο σχέδιο εκ μέρους του Corgan. Όπως άλλωστε δήλωσε, δουλεύει καλύτερα κάτω από πίεση –γι’ αυτό και να 44 στον αριθμό νέα τραγούδια, διατιθέμενα δωρεάν (ένα-ένα) από την ιστοσελίδα των Κολοκύθων σε MP3, προτού κάθε τετράδα συγκροτήσει κι από ένα EP (σε κάποιο σημείο θα εμφανιστεί κι ένα πλήρες box set, με νέο artwork και επιπλέον υλικό). Λέγοντας EP, στην περίπτωση του Songs For A Sailor, οι Smashing Pumpkins εννοούν ένα καλαίσθητο ξύλινο κουτί, το οποίο περιέχει ένα βινύλιο, ένα CD και έναν... οβελίσκο για όσους δεν αρέσκονται στην απλή συγκομιδή δεδομένων στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή τους. Μια συλλεκτική δηλαδή έκδοση με ολίγον τι τσουχτερή τιμή και περιεχόμενο τα τέσσερα πρώτα τραγούδια του Teargarden πρότζεκτ συν ένα μπόνους –αδιάφορο– instrumental.
Κι εδώ φτάνουμε στην ταμπακέρα... Τι έχει να προσφέρει σε αυτήν την πρώτη του έκφανση το τωρινό μουσικό καλειδοσκόπιο του Corgan; Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι πολλά. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος, ξεκινώντας με το “Song For A Son”, το οποίο και χαιρετίστηκε από κάποιους ως επιστροφή στην πρώιμη ψυχεδελική τραγουδοποιία των Pumpkins. Πρόκειται για ψευδο-επική σύνθεση, βίαια ξεχειλωμένη στα έξι λεπτά και χωρίς ίχνος συναισθήματος, παρά τη θεματολογία της. Τα δε φωνητικά ακούγονται «παγωμένα» και είναι μιξαρισμένα πολύ μπροστά από τη μουσική η οποία μπορεί να αποτελείται από πιάνο, hammond, κιθάρα, κρουστά, μπάσο και όλα τα συναφή, αλλά αποτυγχάνει να δέσει τα υλικά σε σύνολο αξιώσεων... Το “Widow Wake My Mind”, που ακολουθεί, είναι με διαφορά ό,τι χειρότερο έχει ηχογραφήσει ο Corgan εδώ και μια δεκαετία –με χάλια ερμηνεία, με χλιαρή διάθεση και με μια πανσπερμία ρυθμών να δημιουργεί έντονη κακοφωνία... Τον καταποντισμό του Songs For A Sailor αποσοβούν τα εναπομείναντα δύο τραγούδια, χωρίς πάντως κι αυτά να στέκονται πολύ ψηλά. Κι αν το “A Stich In Time” αποτελεί μια υπέροχα μελωδική πρόταση με vintage υφή, δεν συμβαίνει το ίδιο με το “Astral Planes”, το οποίο ποτέ δεν απογειώνεται –παρότι γεμάτο γκρουβάτες, παραμορφωμένες κιθάρες– ελέω των κουραστικά επαναλαμβανόμενων feel good στίχων.
Φαίνεται ότι ο Billy Corgan έχει αφήσει κατά μέρος τη σοβαρή συγγραφή τραγουδιών προς τέρψιν μιας ατέρμονης αναζήτησης νέας ταυτότητας για τους Smashing Pumpkins του σήμερα –η οποία, κατά προέκταση, εμπεριέχει αρκετό πειραματισμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν δικαιολογεί την κυκλοφορία μισοδουλεμένων πακέτων με ημιτελή τραγούδια χωρίς εννοιολογική ή ηχητική συγγένεια.
