Έχοντας αφήσει πικρή γεύση με το πρώτο σετ τραγουδιών του γιγαντιαίου σχεδίου κυκλοφορίας τεσσάρων ενδεκάδων νέων δημιουργημάτων ονόματι Teargarden By Kaleidyscope, ο Billy Corgan κυκλοφόρησε στην εκπνοή του 2010 τέσσερις ακόμα συνθέσεις με τη μορφή ενός δεύτερου EP box set. Αυτή τη φορά επιχειρώντας να ξαναθέσει τους Smashing Pumpkins στο προσκήνιο μέσα από εύπεπτες ποπ φόρμες.
Αλλά ένα τέτοιο πείραμα φαντάζει εξ’ αρχής δύσκολο, εφόσον ο Corgan έχει απομείνει να συνθέτει και να παίζει όλα τα όργανα μόνος –πλην βασικών εξαιρέσεων όπως τα κρουστά, όπου συνδράμει ο μόλις 21 ετών Michael Byrne, προσπαθώντας (και εν μέρει καταφέρνοντας) να αναπληρώσει το κενό του αποχωρήσαντα Chamberlin. Οι έτεροι δύο συνεργάτες στο Solstice Bare, Jeff Schroeder και Nicole Fiorentino, παρ’ όλες τις δυναμικές που φέρονται να διαθέτουν ως άσσοι της κιθάρας και του μπάσου αντίστοιχα, δεν έχουν ακόμα συνδράμει στο δημιουργικό μέρος. Από μόνο του λοιπόν το γεγονός πως ο Corgan ελέγχει σε απόλυτο βαθμό το τι θα βγει από το στούντιο και θα συναντήσει τα αυτιά μας, περιορίζει τη φιλοδοξία του για πειραματισμούς. Κι αυτό γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο μόνο καινούργιο δεν είναι στην ιστορία των (διαφόρων εκφάνσεων των) Smashing Pumpkins. Ευπρόβλεπτα, τα συμπεράσματα από την ακρόαση του Solstice Bare δεν διαφέρουν δραματικά από όσα αποκόμισα ακούγοντας το Songs For A Sailor.
Το δεύτερο αυτό EP δεν απομακρύνεται από την ηχητική εικόνα του ασύνδετου υφολογικά και στυλιστικά ποπίζοντος ροκ των νέων Κολοκύθων. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, το πρώτο single “Freak”, με το φαζαριστό του μπάσο και την οικολογική θεματολογία του να μη μπορούν να καμουφλάρουν το πόσο ακίνδυνα γενικοφανές ακούγεται. Στιχουργικά το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο («they poison our sweet mother Earth...to fill our mouths with junk») και ο κάθε πιστός φίλος της μπάντας αναρωτιέται πού διάολο πήγε όλη εκείνη η ποιητικότητα που αποτύπωνε ο Corgan στα 1990s. Από την άλλη, το ταπεινό, τρυφερό και αγαπησιάρικο “Spangled” δεν θα εμφανιζόταν ούτε σε b-side εκείνα τα χρόνια. Σημάδια προόδου εντοπίζονται ευτυχώς στα “Tom Tom” και “The Fellowship”, όπου η φωνή του Corgan μιξάρεται καλύτερα εν μέσω κλασικών κιθαριστικών ακόρντων, μιας αρκετά ενδιαφέρουσας κεντρικής μελωδίας (στο πρώτο) κι ενός κολλητικού ρεφραίν, συνοδεία μιας α-λα-Sega Mega Drive ηλεκτρονικής ηχητικής εισαγωγής, που παιχνιδίζει ευχάριστα στα ηχεία (στο δεύτερο). Την παρτίδα σώζει το bonus ακουστικό τραγούδι “Cottonwood Symphony”, το οποίο κλείνει το εν λόγω EP με ένα υπέροχο φωνητικό φαλσέτο συνοδευόμενο από ένα απέριττο μπάντζο. Πετυχαίνοντας μια ουσιαστική απλότητα, η οποία λείπει εμφανώς ως τώρα στο Teargarden By Kaleidyscope πρότζεκτ.
Τα νέα για την επικείμενη (μέσα στο 2011) κυκλοφορία ενός καινούργιου ολοκληρωμένου άλμπουμ για τους Smashing Pumpkins, δεν επαρκούν για να δώσουν διέξοδο στο ομιχλώδες τοπίο που έχουν αφήσει αφενός το Songs For A Sailor, αφετέρου το Solstice Bare. Θα συνεχίσει άραγε μέχρι τέλους ο Corgan ή θα τα παρατήσει στη μέση; Θα κόψει επιτέλους τα «λα λα λα», «σα λα λα», «ω ω ω» και τους επαναλαμβανόμενους στίχους για χάρη μιας πιο εκλεπτυσμένης στιχουργικής; Ίσως μια λύση να δώσει η τριάδα που τον πλαισιώνει πλέον, αν τους αφήσει να εμπλακούν στις συνθετικές ιδέες. Οι παλιοί φαν μπορούμε μόνο να ελπίζουμε...
