Στον χώρο του hardcore (και του metalcore) υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή, η οποία χωρίζει κάτι το όντως αξιόλογο από κάτι που κυμαίνεται στη μετριότητα. Κι αυτό για τον εξής λόγο: θεωρούμε δεδομένο από τα γενοφάσκια μιας τέτοιας μπάντας ότι οι εντάσεις στους ενισχυτές (και κατ’ επέκταση στα ηχεία μας) θα κυμαίνονται στις κόκκινες περιοχές. Επομένως, ο παράγοντας «αδρεναλίνη» θα δηλώσει εκ των πραγμάτων το παρών. Το θέμα είναι τι υπάρχει από πίσω. Και, δυστυχώς, πίσω από τους όγκους παραμορφώσεων και θορύβου του είδους πολλές μπάντες βρίσκουν την ευκαιρία να κρύψουν συνθετικές (ή ακόμα και συναισθηματικές) ελλείψεις και ατέλειες.
Εκεί λοιπόν που συγκροτήματα σαν τους Every Time I Die καταφέρνουν να σε εκπλήξουν με την ικανότητά τους να «πετάνε» μελωδικά περάσματα και κορυφώσεις ανάμεσα στις εκρήξεις οργής των τραγουδιών τους (ακόμα και όταν οι ρυθμοί κυμαίνονται ούτως ή άλλως υψηλά), οι Trash Talk κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Σε βομβαρδίζουν δηλαδή με αλλεπάλληλα ηχητικά εκρηκτικά, τα οποία όμως αποδεικνύονται «άσφαιρα» σε μια βαθύτερη ματιά.
Ούτε περαιτέρω ανησυχίες υπάρχουν στο Eyes & Nines, ούτε συναισθηματικές αναζητήσεις, ούτε καν διάθεση για έξυπνες εναλλαγές μεταξύ μελωδίας και βόμβου, ώστε να αποκτήσουν τα κομμάτια μια πιο αξιομνημόνευτη υπόσταση. Κάπως έτσι μένουμε με ένα ενεργητικό μεν σύνολο, το οποίο όμως δεν ενδείκνυται για επανειλημμένες ακροάσεις: μετά από βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα καταλήγει στο ράφι της δισκοθήκης. Ή, από μια πιο πραγματιστική οπτική, στο Recycle Bin του υπολογιστή μας, άντε στην καλύτερη σε κάποιο ξεχασμένο folder. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και ακόμα περισσότερο για συγκροτήματα δίχως αυτό το κάτι που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν.
Μπορεί η απελευθέρωση της μουσικής με το διαδίκτυο να έφερε πολλά κακά, αλλά κατάφερε επίσης να απομυθοποιήσει και το γεγονός ότι, εφόσον μια μπάντα δισκογραφεί, δεν μπορεί, κάτι ενδιαφέρον θα έχει να δώσει. Πλέον όλοι οι επίδοξοι μουσικοί καταφέρνουν στο τέλος να βγάλουν έναν δίσκο οπότε είναι στο δικό τους χέρι (βλέπε συνθετική ικανότητα) να ξεχωρίσουν από τον, μεγάλο είναι η αλήθεια πλέον, σωρό. Με βάση το Eyes & Nines, δεν πιστεύω ότι οι Trash Talk θα καταφέρουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Live πάντως μάλλον θα σκίζουν, οπότε ας αρχίσουν οι χοροί (και οι περιοδείες)...
