Σίγουρα σε πολλούς το όνομα Paul LaBreque δεν λέει κάτι. Όμως για εκείνους που γνωρίζουν τους Sunburned Hand Of The Man, ο LaBreque δεν αποτελεί άγνωστη χώρα. Επιπλέον, κάποιοι τον είδαν και επί σκηνής τον περασμένο Νοέμβριο, όταν άνοιξε τη συναυλία των Red Sparrowes ως Head Οf Wantastiquet και με το ίδιο όνομα τον συναντάμε ξανά σήμερα, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του, Dead Seas.
Ο ίδιος ο Head Of Wantastiquet χαρακτηρίζει τα τραγούδια του Dead Seas ως μίγμα ψυχεδελικών ύμνων με μπάντζο, ενώ δεν κρύβει και τις έντονες επιρροές από τον ήχο της Takoma Records και του John Fahey. Έτσι, στα περίπου 45 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, βρίσκουμε τον La Breque αγκαλιά με ένα μπάντζο, με ένα βιολί και με μπόλικες κιθάρες (ακουστικές και ηλεκτρικές) να προσπαθεί να «χτίσει» αργά και υπομονετικά τις δικές του εικόνες: έναν τεράστιο ήλιο ο οποίος ανατέλλει στην Αριζόνα, έναν ορυζώνα σε κάποια επαρχία της Κίνας, μια πόλη κάπου στην Ευρώπη την ώρα που νυχτώνει.
Οι συνθέσεις διαπνέονται συχνά από υποβλητικά drones, τα οποία, σε συνδυασμό με τα ελάχιστα φωνητικά (πυρετικά παραμιλητά, για να είμαι πιο ακριβής) αλλά και το μπόλικο echo, δημιουργούν αρχικά μια σκοτεινή, υποτονική ατμόσφαιρα που σε αρκετές περιπτώσεις κλιμακώνει την ένταση. Με αυτόν τον τρόπο ο μουσικός καταφέρνει να δημιουργήσει στον ακροατή άλλοτε μια αίσθηση υποβόσκουσας αγωνίας κι άλλοτε μια γαλήνια αίσθηση στοχασμού.
Η μουσική του Paul LaBreque θα μπορούσε να είναι ένας αυτοσχεδιαστικός μουσικός διαλογισμός, ή, αν θέλετε, μια κατάσταση διαλογισμού μετά μουσικής –πράγμα που σημαίνει ότι η συγκέντρωση για την ακρόαση είναι προαπαιτούμενο εδώ. Τώρα, πόσοι θα καταφέρουν να ακολουθήσουν τις επαναληπτικές και αργόσυρτες στοχαστικές διαθέσεις του LaBreque, είναι άλλο ζήτημα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι Νεκρές Θάλασσες διαθέτουν αρκετό βάθος για να ταξιδέψουν τους προσεκτικότερους από εμάς πολύ μακριά...
