«Κι όμως, υπάρχουμε ακόμα». Κάτι τέτοιο φαίνεται να δηλώνουν οι Therapy? τόσο με τον τίτλο, όσο και με την κυκλοφορία αυτού του διπλού άλμπουμ, με live εκτελέσεις των πιο γνωστών τους τραγουδιών. Βιογραφικά στοιχεία φαντάζομαι δεν χρειάζονται να αναφερθούν, ειδικά για όσους υπήρξαν έφηβοι κατά τη δεκαετία του 1990. Ούτως ή άλλως, όσοι χάσανε τους Ιρλανδούς ως οντότητα την εποχή που κάνανε τη δική τους έκρηξη, φαντάζομαι λίγο ενδιαφέρον θα έχουν να τους ψάξουν –μιας και πλέον οι δίσκοι βγαίνουν με τέτοιον ρυθμό, ώστε η μανία μήπως χάσουμε τη Χ καινούργια κυκλοφορία δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ματιών προς τα πίσω.
Το We’re There To The End επιχειρεί να «μαρτυρήσει» στους ανυποψίαστους τι εστί Therapy? επί σκηνής –πιο συγκεκριμένα, σε αυτήν του λονδρέζικου club Monto Water Rats, τον Μάρτιο της περασμένης χρονιάς. Και, προς τιμήν του, το καταφέρνει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Έχουν φήμη εκρηκτικής live μπάντας τα παλιόπαιδα του Μπέλφαστ (το έχουν αποδείξει και στη χώρα μας) και το καταθέτουν με εμφατικό τρόπο στο συγκεκριμένο ηχογράφημα. Βοηθούν βέβαια και τα τραγούδια. Αυτοί οι τρίλεπτοι, τις περισσότερες φορές, punk rock δυναμίτες που θέλοντας και μη σε σηκώνουν από την καρέκλα σου. Η επιλογή του tracklist είναι πραγματικά κατατοπιστική ως προς τη συνολική πορεία της μπάντας. Εκτός μάλιστα από τις πιo γνωστές στιγμές, των εποχών Troublegum και Infernal Love, δίνεται χώρος και στα παρθενικά τους EP Babyteeth και Pleasure Teeth, αλλά και στις πιο έντονες αποχρώσεις των τελευταίων τους δουλειών.
Τουτέστιν, πάνω από δύο ώρες ζωντανού υλικού με τύμπανα τα οποία βομβαρδίζουν τα αυτιά μας, κιθάρες με το δάχτυλο στη σκανδάλη και ψυχωμένα φωνητικά για να δέσει η μαγιονέζα (όχι η μαύρη). Όταν δε η συμμετοχή του κοινού και η αλληλεπίδρασή του συγκροτήματος με αυτό βρίσκονται σε στιγμές παροξυσμού –όπως γίνεται για παράδειγμα στην εκδοχή του “Potato Junkie”– τότε καταλαβαίνεις γιατί αυτή η κυκλοφορία αποκτά λόγο ύπαρξης. Το We’re There To The End έχει βέβαια πολύ συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται: στο κομμάτι εκείνο των μουσικόφιλων που μεγάλωσε με Therapy? και που δεν τους αποκήρυξε όταν εκείνοι αποφάσισαν να κάνουν μια αρτιστική στροφή εκεί πίσω στο διχαστικό (για τους οπαδούς τους) 1995.
Με αυτό το live θα περάσετε λοιπόν καλά, θα τραγουδήσετε τα λόγια από τα τραγούδια που είχατε αφήσει πίσω στα 1990s, θα θυμηθείτε τις κοπάνες που κάνατε για να πάτε στο δισκάδικο της γειτονιάς και να ψάξετε με τις ώρες και θα σας έρθουν στο μυαλό πιο ξέγνοιαστες μέρες. Πέρα όμως από την όλη παρελθοντολαγνία, θα αντιληφθείτε πως οι Therapy? όχι μόνο συνεχίζουν να δρουν αλλά και ότι ζωντανά δεν αστειεύονται: έχουν το τσεκούρι ανά χείρας και παίρνουν ακόμα κεφάλια. Αν αποφασίσετε επομένως να δοκιμάσετε λίγο από το συγκεκριμένο πιάτο, να ξέρετε πως μια ακατάσχετη έξη για moshing ενδέχεται να κάνει ξάφνου την εμφάνισή της...
