Το Sharing Sounds είναι η δεύτερη κυκλοφορία του Prompt (κατά κόσμον Manuel Fernandez Llorente) στη Highgrade, μία ετικέτα με διακριτό στίγμα στην techno/house σκηνή του Βερολίνου. Ο Ισπανός, παρόλα αυτά, δεν είναι τόσο φρέσκος στο κουρμπέτι: δημιουργεί μουσική για παραπάνω από μία δεκαετία (έχοντας μάλιστα λάβει κλασική μόρφωση στο Κονσερβατόριο της Μαδρίτης), ακολουθώντας την άγραφη παράδοση που θέλει τους περισσότερους παραγωγούς του είδους να δείχνουν ανοιχτή συμπάθεια στα EP –προφανώς λόγω της χρηστικότητας ενός δίσκου με τρία-τέσσερα κομμάτια για τον DJ ενός club.
Αυτή η λειτουργικότητα, βέβαια, δεν σταματάει στο περιτύλιγμα. Και εγείρει ένα ερώτημα, πόσο ορθά δηλαδή μπορείς να κρίνεις από την πολυθρόνα του σπιτιού σου έναν δίσκο προφανώς δημιουργημένο για να λειτουργεί στις συνθήκες ενός club. Φυσικά και μπορείς να τον αντιμετωπίσεις μουσικολογικά –να τον τοποθετήσεις, δηλαδή, στατικά και ποιοτικά στον μουσικό χωροχρόνο– αλλά θα σου διαφεύγει πάντα ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής του οπτικής, πτικής ιδιαίτερα σημαντικής για ένα τέτοιο δισκογράφημα. Σε ένα club, άλλωστε, η μουσικολογική αξία ενός ακούσματος μάλλον περνάει σε δεύτερη μοίρα (ή τουλάχιστον αποκτά μίαν άλλη έννοια), υποσκελιζόμενη από την ικανότητά του να διεγείρει το διασκεδάζον πλήθος.
Στο Sharing Sounds, λοιπόν, ο Llorente φτιάχνει χορευτική μουσική, όχι ανέμελη κι αλαφροΐσκιωτη, μα σοβαρή και πειθαρχημένη, ακουμπώντας με σιγουριά σε έναν ενδιάμεσο της house και της techno χώρο (ο οποίος πολύ διπλωματικά έχει ονομαστεί και tech house). Όλα τα στοιχεία μοιάζουν να ακροβατούν σε αυτό το δίπολο: από τα beat, τα οποία αν και κάποιες φορές μοιάζουν να διέπονται από techno τεχνοτροπίες, τελικά αποδίδονται πιο λεία (σε αντίθεση με τις συνήθεις τραχείς απολήξεις της techno) εντασσόμενα σε μία ιδιόμορφη house αισθητική, ως τα samples που γεμίζουν τον χώρο (διακοπτόμενα φωνητικά, μινιμάλ πνευστά, θέματα σε synthesizer κ.λπ.), πότε θυμίζοντας τους τρόπους με τους οποίους η techno λογική επηρέασε μουσικές εξελίξεις (όπως λ.χ. το πρώιμο dubstep), και πότε γέρνοντας προς πειραματισμούς με house βάση, όπως λ.χ. η (σοφά αποδιδόμενη ως) microhouse του Akufen.
Ο Llorente δεν εισάγει κάποια καινοτομία στα τρία συν ένα κομμάτια του Sharing Sounds (όπου συν ένα το beatless mix του “Albir”, το οποίο ακολουθεί την κανονική εκδοχή του). Δημιουργεί όμως μουσική που πιθανόν να φαντάζει θελκτική σε όσους αναζητούν τη μουσική ευχαρίστηση στο tech house. Αν και προσωπικώς διατηρώ πολλούς από τους ενδοιασμούς μου για το πώς ένας τέτοιος δίσκος μπορεί να λειτουργήσει αποκομμένος από το προνομιακό πεδίο της δράσης του, ωστόσο δεν χρειάζομαι μεγάλη φαντασία για να υποθέσω ότι θα αποτελούσε μία καλή χορευτική συντροφιά σε μία βραδινή διασκέδαση.
