Οφείλω να τους παραδεχτώ τους A Day To Remember. Όχι επειδή είναι καμιά σπουδαία μπάντα, αλλά επειδή το παλεύουν το ζήτημα.
Ο προηγούμενος δίσκος Homesick (ο τρίτος τους) αποτελούσε ορισμό για ό,τι αποκαλούμε «χρυσή μετριότητα». Συγκεχυμένος, μπερδεμένος, χωρίς σαφή προορισμό, ούτε και αφετηρία. Με λίγα λόγια, ένας αχταρμάς-ναυάγιο, άσχετα αν τους χάρισε την πρώτη τους επιτυχία με το “Have Faith In Me”.
Όμως, η μπάντα από τη Φλόριντα κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη. Όχι επειδή κατέθεσε κάποιον ώριμο, σημαντικό δίσκο. Αντιθέτως, το πρόσφατο What Separates Me From You φέρει σε αρκετά σημεία τις ανίατες «ασθένειες» του εφηβικού-κιθαριστικού ήχου της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού. Ωστόσο, επιδεικνύει μια πιο στιβαρή δομή συνθέσεων από εκείνη που θα περίμενες, ενώ συνταιριάζει σωστά τις βασικές επιρροές των A Day To Remember, το metalcore και την punk pop –πράγματα εξ’ αρχής δύσκολο να συνεργαστούν. Όταν μάλιστα η ζυγαριά γέρνει προς το πρώτο, μόνο κερδισμένος βγαίνει ο ήχος τους, καθώς φαίνεται να έχουν πια αντιληφθεί πώς να το ενσωματώνουν πετυχημένα στις κατά βάση punk pop δομές των τραγουδιών τους. Ίσως και γι’ αυτό η επιτυχία να συνεχίστηκε, με το “All I Want” να χάνει στο τσακ το εθνικό Top-20 και το γκρουπ να ξεκινά το 2011 πραγματοποιώντας την πρώτη του εμφάνιση στο παναμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο.
Από την άλλη, βέβαια, καθίσταται εμφανές ότι το What Separates Me From You δεν θα απαλλάξει τους A Day To Remember από όσα συνήθως τους προσάπτονται: μουσική (αλλά και γενικότερη) ανωριμότητα, έλλειψη συνθετικών ιδεών ικανών να κάνουν τη διαφορά, ήχος που θα κάνει αίσθηση σε ακροατές συγκεκριμένων (μικρών) ηλικιών... Όμως, αν αλλάξεις το πλαίσιο συζήτησης και εξετάσεις πού στοχεύει το γκρουπ και σε τι κοινό έχει διαλέξει να απευθύνεται, το νέο τους άλμπουμ δεν φαίνεται πια και τόσο κακό: οι κάτω των 18 θα το ακούσουν με την ένταση στα κόκκινα, αδιαφορώντας για το τι νομίζουν όσοι βρίσκονται μακριά από αυτή την ηλικία.
Δεν θα γίνουν ασφαλώς Killswitch Engage –ούτε καν Weezer– οι A Day To Remember, αλλά με τέτοιους δίσκους εξασφαλίζουν ότι θα παίζουν μπροστά σε σεβαστό αριθμό θεατών στις ανά την Αμερική περιοδείες τους. Και κάτι μου λέει ότι δεν επιθυμούν τίποτα παραπάνω...
