Με το In Between, ο Erik Truffaz επιστρέφει στο γνωστό του κουαρτέτο, έπειτα από τις προ διετίας περιηγήσεις του σε Παρίσι, Μεξικό και Μπενάρες (Ινδία) και τη δημιουργία των ομότιτλων δίσκων –αποτέλεσμα ενδιαφερουσών συνεργασιών με καλλιτέχνες όπως ο Murcof, ο Sly Johnson ή τα αδέλφια Mukherjee. Η μικρή διαφοροποίηση που έχει εντωμεταξύ συμβεί, η αντικατάσταση δηλαδή του πιανίστα Patrick Muller με τον Benoit Corboz (ο οποίος ακολουθούσε για χρόνια το κουαρτέτο, από τη θέση του μηχανικού ήχου), δεν έχει επιφέρει καμία μεταβολή στο πνεύμα του. Κι έτσι και στο In Between ο Ελβετός τρομπετίστας συνεχίζει να βαδίζει στον δρόμο της… εκσυγχρονιστικής jazz, όπου κινείται με συνέπεια από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και έπειτα.
Με το παραπάνω δεν θέλω να υπαινιχθώ ότι ο Truffaz βρήκε άπαξ το καλούπι της μουσικής του φωνής και το διατηρεί έκτοτε απαράλλαχτο. Μία πρόχειρη αναδρομή στην πλούσια δισκογραφία του δείχνει την άνεση με την οποία προσαρμόζει στη νεο-τζαζ του διαφορετικά στοιχεία (από την οργανική drum ‘n’ bass του “The Dawn”, μέχρι τις ηλεκτρικές rock πινελιές του “Walk Of A Giant Turtle”), κάτι που νομίζω αποδεικνύει τη σχετικά πολύπλευρη οπτική του επί του στοιχείου με το οποίο έχει αποφασίσει να ασχοληθεί.
Τούτων λεχθέντων, το In Between δεν μπορεί να προσφέρει την έκπληξη, μιας και δεν αποτελεί στροφή, παρά μία ακόμα στάση σε αυτήν την ευθεία πορεία. Η παλέτα του Ελβετού εδώ δεν είναι τόσο ποικιλόχρωμη, ίσως και οι διαθέσεις όχι τόσο τολμηρές, πρόκειται όμως για έναν δίσκο, ο οποίος – ακολουθώντας γνωστές νόρμες– στέκεται ευθυτενώς μπρος στο παρελθόν του δημιουργού του, διατηρώντας ανέτως τη φήμη του (δίχως βέβαια να την ενισχύει). Ο Erik Truffaz, λοιπόν, γυαλίζει τη νεο-τζαζ του, την ενδύει με έναν ελαφρώς μελαγχολικό μανδύα και μας δίνει συνθέσεις με αρκετές διαβαθμίσεις, έντασης και ύφους.
Βρίσκουμε, έτσι, το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι να φέρνει στην επιφάνεια ανυπόστατες υποθέσεις του στυλ «έτσι θα ακούγονταν οι Tindersticks αν είχαν την τζαζ για εφαλτήριο», το “Lost In Bogota”, το οποίο ανασύρει μία funk διάθεση εκφραζόμενη κυρίως από την στιβαρή μπασογραμμή και τα εξαιρετικά πλήκτρα, το “BC One” με ξέφρενα (για τα ήπια δεδομένα του δίσκου) ρυθμικά, πάνω από τα οποία η τρομπέτα του Truffaz παραμορφώνεται ποικιλοτρόπως, ακόμα και μία διασκευή στο “Dirge” του Bob Dylan, που μου έφερε στον νου (εκτός της προφανής σύνδεσης) μία πιο jazzy εκδοχή του ήχου συγκροτημάτων σαν τους Walkabouts.
Αν ζητάμε πάντως τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, πιθανότατα θα τις βρούμε στα δύο άκρα του, στο μακρύ εισαγωγικό “The Secret Of The Dead Sea”, μέσα από τους αρχικούς βόμβους του οποίου ξεπετάγεται μία εξαιρετική ρυθμική σύνθεση –που ακροβατεί διακριτικά ανάμεσα στους Tied + Tickled Trio της εποχής του Observing Systems και της σκανδιναβικής παραφυάδας της ACT– και στο αποχαιρετιστήριο “Les Gens Du Voyage”, όπου το πιάνο του Corboz στέκεται σε πλήρη αρμονία με τα μισή-ανάσα-μισή-νότα φυσήματα του Truffaz. Αλλά και στο “Let Me Go” (με τη Sophie Hunger στα φωνητικά), μια λιτή, μελαγχολική σύνθεση, την κομψότητα της οποίας δύσκολα απαρνείσαι.
Τα παραπάνω είχαν σκοπό να σχηματοποιήσουν κάπως τις κατευθύνσεις του άλμπουμ. Αν ο στόχος επετεύχθη, τότε θα έχετε καταλάβει ότι το In Between δεν στοχεύει σε τομές, μα στην έκφραση, ήπιων, κάπως μελαγχολικών και λιγάκι στρογγυλεμένων απολήξεων της ευρωπαϊκής νεο-τζαζ (και των επιπλέον προσλαμβανουσών που προσκολλούνται στην πορεία), μέσα στην οποία δρα ο Truffaz. Ένας καχύποπτος και επιρρεπής στους αφορισμούς ακροατής, βέβαια, ίσως θεωρήσει πως δεν μιλάμε απλώς για στρογγύλεμα, αλλά για καταφανέστατο νέρωμα, το οποίο φέρνει ως αποτέλεσμα ένα σύνολο δίχως νεύρο και πυγμή, ίσως κι ένα jazz άλλοθι για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στην Τέχνη που δάμασαν ο Davies, ο Russell, ο Ra, ο Evans και τόσοι άλλοι.
Δεν θα ήταν ακριβώς λανθασμένη η τοποθέτηση μα θα ήταν κάπως άδικη. Διότι μπορεί το In Between να μην τα καταφέρνει με την υψηλή τέχνη και τα νοήματά της, ακούγεται όμως με ενδιαφέρον και ανασύρει από το θυμικό σου ποικίλα συναισθήματα. Ποιος είπε εξάλλου ότι τα απόλυτα κομψοτεχνήματα είναι τα μόνα που έχουμε ανάγκη;
