Εδώ και τρία περίπου χρόνια, πολλοί στοιχηματίζαμε για τον κλώνο που θα συνέχιζε με αξιώσεις στον δρόμο της neo-soul τον οποίον είχε διανοίξει η επιτυχία της αυτοκαταστροφικής και γοητευτικής Amy Winehouse. Και αν τα φώτα της δημοσιότητας είχε τραβήξει, κατά κύριο λόγο, η νιαουρίζουσα γαλανομάτα soul εκδοχή της κομψευόμενης Duffy, δεν ήταν λίγοι όσοι πόνταραν στη γλυκιά Λονδρέζα με τη βραχνή φωνή, τη χαμηλών τόνων συμπεριφορά και τις πιο μπλουζ συνθέσεις. Τρία λοιπόν χρόνια μετά, η Adele θριαμβεύει με ένα άλμπουμ που, συνεχίζοντας την παράδοση του ντεμπούτο της 19, δηλώνει και πάλι την ηλικία της. Και, σε συνάφεια με τον πρώτο στίχο του εναρκτήριου “Rolling In The Deep” «there's a fire starting in my heart», ανάβει την πρώτη τεράστια φωτιά του 2011.
Μια φωτιά, πρώτα απ’ όλα, εμπορική. Καρφωμένο στην κορυφή των βρετανικών μα και αμερικάνικων charts με πωλήσεις πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε έξι μόλις εβδομάδες κι έχοντας συνάμα στερήσει το νούμερο ένα στα singles από τη φιγουρατζού Lady Gaga, το 21 της Adele κατέστη το πρώτο άλμπουμ της φετινής χρονιάς που με βεβαιότητα τοποθετείς στους αδιαφιλονίκητους κυρίαρχους. Θα μου πείτε, έχουν όλα αυτά κάποια σημασία για τη μουσική; Και ναι και όχι. Γιατί ναι μεν η ουσία δεν σχετίζεται με αριθμούς, ρεκόρ και πωλήσεις, κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ποπ μουσική πρέπει να επιβεβαιώνει τον ορισμό της. Και το neo-soul στυλ είναι ποπ. Όταν δε μιλάμε για τόσο αξιόλογο υλικό όσο αυτό του 21, τότε η συγκυρία είναι ευτυχής: η φωτιά της Adele προχωράει πολύ πιο πέρα από πωλήσεις και εβδομάδες στα αγγλοσαξονικά charts, φτάνοντας μέχρι την ψυχή όποιου αφεθεί στις μελωδίες της.
Κάθε σχεδόν τραγούδι στο 21 αποδεικνύεται οπλισμένο με μια ακαταμάχητη συναισθηματική δύναμη, την οποία αναλαμβάνει πρώτα να εκφράσει και τελικά να απογειώσει η εξαιρετική ερμηνεία της Adele. Δεν είναι μόνο οι bluesy/funky/gospel/soul/pop δυναμίτες του “Rolling In The Deep” ή του “Rumour Has It”. Η ουσία του δίσκου βρίσκεται συχνά κρυμμένη εκεί όπου η Adele μεταφέρει τους καθημερινούς της στίχους μπροστά από ένα πιάνο ή με μια κιθάρα. Όταν δηλαδή σπαράζει για το τέλος μιας σχέσης στο “Turning Tables”, όταν ο λυγμός της ξεφεύγει διακριτικά μα τόσο ανθρώπινα στο “Someone Like You”, όταν βουτάει στην καρδιά της gospel κληρονομιάς με το “Take It All” και στα προπολεμικά μπλουζ με το “One And Only”, όταν δείχνει μια αναπάντεχη country μαγκιά στο “If It Hadn’ t Been For Love” –το τελευταίο αναζητήστε το, μαζί με το “Hiding My Heart”, στη bonus έκδοση του 21.
Αλλά και τα υπόλοιπα ανοίγματα της βγαίνουν και με το παραπάνω και σε συνθετικό και σε ερμηνευτικό επίπεδο. Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη επιστροφή των U2 μετά από χρόνια ή το τραγούδι που δεν έχουν γράψει ακόμα οι Snow Patrol το “Set Fire To The Rain” με το stadium εκτόπισμά του, θα μπορούσε να αποτελεί έναν νέο funky ύμνο στην επετειακή έκδοση του Screamadelica το “I’ll Be Waiting”, είναι όμως δύο ακόμα εξαιρετικά κομμάτια σε ένα θαυμάσιο σύνολο. Ακόμα και στο “Lovesong” –ενώ πιστεύεις ότι θα ακούσεις ακόμα μία μετρίως εμπνευσμένη άσκηση πάνω στην αναλλοίωτη χρονικά ερωτική εξομολόγηση των Cure– έρχεσαι τελικά αντιμέτωπος με μια διασκευή που καταφέρνει να κρατήσει όλη την εσωτερικότητα του πρωτοτύπου, προσθέτοντας λατινοαμερικάνικο χρώμα, αλλά και μία εκλεπτυσμένη λάμψη χάρη στα διακριτικώς κλιμακούμενα έγχορδα. Μοναδική μέτρια στιγμή του άλμπουμ, η γιουροβιζιονικής αισθητικής μπαλάντα “Don’t You Remember”. Ακόμα κι αυτήν, πάντως, η Adele την απογειώνει.
Θα μου πείτε, κι άλλες δεν τραγουδούν καλά, εξίσου καλά; Στη δική της όμως περίπτωση, δεν είναι μόνο το μέταλλο της φωνής και η αισθαντική απόδοση, μα και η ευκολία κατάρριψης μουσικών στυλ. Την ίδια ώρα που ακούς λ.χ. μια καλοδουλεμένη mainstream ποπ ερμηνεία, έρχεται ένα southern rock γύρισμα να τα ανατρέψει όλα. Κι ενώ σε σημεία ορκίζεσαι ότι ακούς κάποια νεαρή λευκή Αγγλίδα, εμφανίζεται ένα γρέζι που μεταμορφώνει την Adele σε μια εντυπωσιακή, ώριμη μαύρη ντίβα.
Δεν κομίζει το καινούργιο στη μουσική η Adele, δεν αποτελεί κομμάτι της πρωτοπορίας. Γνωστές και αγαπημένες συνταγές ακολουθεί, έστω και στημένες άψογα, με όλη τη φροντίδα που τους πρέπει σε τεχνικό και εκτελεστικό τομέα. Καινούργια είναι η προσέγγιση την οποία επιχειρεί σε αυτές με όχημα τη φωνή της, πλημμυρίζοντάς μας με συναισθήματα. Ιδιότητα εξίσου σημαντική, ενίοτε, με ό,τι καινούργιο καταφτάνει στη μουσική (σκεφτείτε πόσες περιπτώσεις πρωτοπορίας δεν τη διαθέτουν), ειδικά όταν πετυχαίνει στην πορεία να ανεβάσει τον ποιοτικό πήχη της mainstream κουλτούρας.
