Τρία χρόνια παρά κάτι ψιλά μετά το επικήδειο προηγούμενο άλμπουμ της, η Joan Wasser επιστρέφει φορώντας τη στολή της αστυνομικού. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, επικήδειο ήταν το To Survive επειδή είχε γραφτεί ως φόρος τιμής στην πρόσφατα αποβιώσασα μητέρα της. Στο Deep Field, η Joan As A Police Woman να αναχωρεί από εκείνο το σκοτεινό μέρος όπου μας είχε οδηγήσει το To Survive και με τη βοήθεια του –όπως περιγράφεται και από την ίδια– «χρόνια φίλου και συνεργάτη» Bryce Goggin, κατασκευάζει έναν δίσκο σαφώς πιό χαρωπό, που απολαμβάνει τη ζωή και τις χαρές της (και αναφέρει ως κύρια εξ’ αυτών τον έρωτα, καθόλη τη διάρκεια του).
Στις περισσότερες ξένες κριτικές θα διαβάσετε ότι υπάρχει μια soul αίσθηση που μπλέκει με τον indie χαρακτήρα του σχήματος. Ισχύει αυτό εις το ακέραιο. Και πετυχαίνει το ίδιο ηδονιστικό αποτέλεσμα το οποίο κατάφερνε και ο Greg Dulli με τους Afghan Whigs, ακολουθώντας την ίδια λογική ανάμειξης. Πλην όμως, εκεί που οι τελευταίοι ποντάραν εξίσου στην ηλεκτρική ένταση των συνθέσεων παράλληλα με το μαύρο συναίσθημα, εδώ υπάρχει μια σαφής εξάρτηση από την ατμόσφαιρικότητα και τη δημιουργία ηχοτοπίων.
Αποπνέει μια ζεστασιά το Deep Field και δικαιώνει τον τίτλο του από την άποψη πως αισθάνεσαι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα λιβάδι καθώς το ακούς, περικυκλωμένος από τη φύση, τον ήχο των φύλων και τον άνεμο. Σε τέτοια γαλήνια διάθεση επιχειρεί να σε μεταφέρει ο δίσκος και τα καταφέρνει ακόμα και όταν οι ρυθμοί ανεβαίνουν (συγκριτικά πάντα με το σύνολο και όχι τους… Drive Like Jehu για παράδειγμα). Και μπορεί οι δίσκοι της Beth Orton να μην έχουν αναφερθεί εξίσου με εκείνους των Afghan Whigs ως επιρροή, αλλά ένα έμπειρο αυτί τους διακρίνει να πλανώνται στον αέρα. Όπως, για παράδειγμα, στο σχεδόν οκτάλεπτο “Flash”.
Μελωδικό λοιπόν και πάνω από όλα αισθαντικό, το Deep Field μάλλον θα βάλει την κυρία Wasser σε περισσότερα σπίτια (ή, καλύτερα, σκληρούς δίσκους). Δικαιωματικά όμως, καθώς επιδεικνύει μια αρτίστικη διάθεση, τσαγανό στη φωνή, πραγματική ψυχή, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, λαχταριστά δεύτερα φωνητικά και διάθεση νοητικών ταξιδιών. Το ότι αποτελεί δε εν δυνάμει ηχητικό χαλί για ιδιαίτερες στιγμές με το έτερον ήμισυ, σίγουρα δεν βλάπτει τον άνωθεν σκοπό... Δεν θα αφήσει βέβαια και ιστορία, θα προσφέρει όμως απλόχερα ευχάριστες στιγμές και μετέπειτα αναμνήσεις στους ακροατές του. Και πολλές φορές αυτό αποδεικνύεται πιο σημαντικό από το πρώτο –τουλάχιστον για τον απλό μουσικόφιλο, όχι τον απαιτητικό μουσικοκριτικό.
