Πόσο ελκυστική είναι η εικόνα ενός ραβίνου στο εξώφυλλο ενός δίσκου σε κάποιον που δεν έχει τον χρόνο για ανθρώπους οι οποίοι, σε μία πρώτη βιαστική ανάγνωση, έχουν να πουν πράγματα που –το πιθανότερο– δεν τον αφορούν; Θα έπιανες να ακούσεις το CD κάποιου ενώ θα έβαζες στοίχημα ότι δεν μιλάει για κάτι άλλο πέρα από όσα του επιτρέπει η θρησκεία του ή –στη χειρότερη– για τη θρησκεία του και μόνο;
Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά όταν είδα το Youth του Matisyahu πίσω στο 2006, είχα μεγάλη περιέργεια να διαπιστώσω από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. Είχα διαβάσει διάφορα καλά για την περίπτωσή του, οπότε δεν είχα να χάσω κάτι, εκτός ίσως από την υπομονή μου για κάποιον που, με αφορμή τη μουσική, είχε βρει το βήμα για κήρυγμα παντός είδους –θρησκευτικό, πολιτικό, για τις ανθρώπινες σχέσεις και το πώς έχουν αποξενωθεί όλοι από όλους και τον Θεό και πάει λέγοντας…
Κατ’ αρχήν βρήκα έξυπνο το concept με το οποίο πλάσαρε τον εαυτό του, αναρωτήθηκα μάλιστα πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς νωρίτερα. Εκτός του ότι έχεις με τη μία έτοιμο ένα σεβαστό σε μέγεθος ακροατήριο σχετικό με τα πιστεύω σου, υποθέτω ότι έχεις κι ένα αβαντάζ προώθησης έναντι των άλλων, μιας που είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι κινούν τα νήματα στην αμερικάνικη show biz. Κάτι μου έλεγε δε ότι, με διάφορους τρόπους –υπόγειους και μη– συγκεκριμένοι άνθρωποι θα ήθελαν να προβάλουν τη δουλειά του Matthew Paul Miller, όπως είναι το κανονικό όνομα του Matisyahu, ώστε να μην πάψει να σβήνει η φλόγα φιλοσοφιών και θρησκευτικών δογμάτων τα οποία προέρχονται από μακρινές πατρίδες.
Μέχρι που έριξα μια ματιά στο βιογραφικό του φίλου μας κι ανακάλυψα ότι ακόμη και ο ίδιος έχει αλλάξει ουκ ολίγες φορές στρατόπεδα, γνωρίζοντας νέες διδαχές και αντιλήψεις κι εγκαταλείποντας άλλα δόγματα, τα οποία δεν τον εξέφραζαν πια. Είναι ζόρικα τα πράγματα όταν ανακατεύεσαι με τέτοιες λεπτές θρησκευτικές και κατ’ επέκταση ιδεολογικές θεωρίες, κι άντε ψάξε με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις… Μουσικά πάντως –κι ίσως αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί εξ’ αρχής, είναι όμως τόσο σημαντικό κομμάτι της στιχουργικής του και το άλλο, ώστε τελικά δεν μπορείς να το αγνοήσεις– παραμένει σταθερός στις επιλογές του στα τρία άλμπουμ που έχει μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει.
Μιλώντας περί Matisyahu, εννοούμε έναν ράπερ που αναμειγνύει reggae στοιχεία με hip hop και ροκ ήχους, φτιάχνοντας ένα ποικίλο σε επιρροές και ενδιαφέρον σαν αποτέλεσμα άκουσμα, το οποίο, αν έχει ένα μειονέκτημα, είναι ο εμπορικός του χαρακτήρας. Περισσότερο εδώ από κάθε προηγούμενή του κατάθεση. Κι αν στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με τον Bill Laswell και με τους Sly & Robbie, σ’ αυτόν τον καινούργιο δίσκο έχει τον Akon να κάνει φωνητικά στο single “One Day” (με τρόπο τόσο εκνευριστικό που δεν βρίσκω τις λέξεις για να εκφραστώ…).
Τι δείχνει κάτι τέτοιο, μια ανοδική τροχιά ή μια φθίνουσα δημιουργικά πορεία; Όπως το δει κανείς. Φαντάζομαι ότι για τον ίδιο, η αναγνώριση φέρνει τον λόγο του πιο κοντά σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους –μια νίκη με μεγαλύτερη αξία από κάθε μουσική καινοτομία που μπορεί να σκαρφίστηκε. Αυτό τουλάχιστον εισπράττω εγώ από το Light για τον Matisyahu, κι ίσως να πέφτω μέσα στις υποθέσεις μου, ίσως και να σφάλλω…Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανένα Υπέρτατο Ον δεν με φώτισε να δω κάτι. Άφησα το εκπαιδευμένο σε τέτοια ζητήματα ένστικτό μου να με οδηγήσει, κι αμαρτία ουκ έχω...
