Υπάρχουν ήχοι και λόγια που μοιάζουν να μπορούν να θέσουν σε κίνηση τα πάντα, υλικά και άυλα. Υπάρχουν τραγούδια τα οποία πλημμυρίζουν τον χώρο και δίνουν το κατάλληλο κίνητρο για μια σκέψη ή μια πράξη. Και υπάρχουν μουσικές που σε αφήνουν άναυδο με την ειλικρίνειά τους. Όλα τους απαρτίζουν το σύνολο του τρίτου δίσκου των Black Mountain, Wilderness Heart.
Σε μια απόπειρα να απαντήσει κανείς τι ακριβώς είναι οι Black Mountain και τι παίζουν, θα προκύψουν απαντήσεις που, σε μια δεύτερη ακρόαση των δίσκων τους, αυτοαναιρούνται. Και τότε μπορεί να προκύψουν απλουστευτικές παραδοχές, οι οποίες θα απομακρύνονται όμως από τη λιτή στο περίβλημα μα πλούσια στο περιεχόμενο ύπαρξή τους. Διότι, αφενός, οι Καναδοί αγαπούν να παίζουν απλά μουσική, αφετέρου το κάνουν σκάβοντας τη δημιουργικότητά τους.
Η απλότητα όμως δεν συμβαδίζει με τη στατικότητα. Στο ομώνυμο ντεμπούτο της, η μπάντα από το Βανκούβερ έδειχνε ελαφρώς ζαλισμένη από την προσπάθειά της να διαμορφώσει χαρακτήρα. Το ακόλουθο In The Future έθετε το μεγαλεπήβολο σχέδιο μιας παρέας που φτιάχνει τιτάνιους ήχους και δίσκους με σεμνότητα και νοσταλγικό «χάσιμο». Και, τώρα, το Wilderness Heart αποδεικνύει ότι οι Black Mountain είναι ένα μουσικό σύνολο εξαίσιο.
Αν το παρατηρήσουμε από κοντά, το Wilderness Heart εξιστορεί, μοιράζεται, αποκαλύπτει, συμβουλεύει, εκδικείται. Το αποτελούν τραγούδια πιο στέρεα σε σχέση με τα παλαιότερα ξεχειλώματα, αλλά το ίδιο μεγαλοπρεπή. Αποπνέουν μια σπουδαιότητα που παίρνει φόρα από το παρελθόν και με αμεσότητα τα πετάει στο πρόσωπο του ακροατή. Και έχουν όλα το σημαντικότερο στοιχείο του rock ‘n’ roll: riffs! Έχουν δηλαδή μουσικά θέματα τα οποία θέτουν το πλαίσιο του κάθε τραγουδιού, το βασανίζουν και εν τέλει το απογειώνουν.
Το “Old Fangs” και το “Let Spirits Ride” με την παχιά παρακαταθήκη των 1970s αποδεικνύονται εκπληκτικά cool. To “Buried By The Blues” και το “The Space Of Your Mind” εκφράζουν την πηγαία ομορφιά των ακουστικών οργάνων. Και όλος ο δίσκος δεν πέφτει σε καμιά λακκούβα.
Το Wilderness Heart των Black Mountain είναι το δημιούργημα που, αν και λεπτομερώς μελετημένο, είναι συνάμα αυθόρμητο και απελευθερωτικό. Κακά τα ψέματα, κάποιος έπρεπε να συμμαζέψει τις ψυχεδελικές νευρικές απολήξεις τους και να τις κάνει πιο ουσιαστικές. Και ο στόχος επετεύχθη περίφημα. Άλλωστε είναι πολύ πιο εύκολο να κρύβεσαι πίσω από την ιντελεκτουέλ απόπειρα έκφρασης με τον κρυφό πόθο μερικοί να μην την πολυκαταλάβουν... Οι Black Mountain κάνουν λοιπόν εδώ το ακριβώς αντίθετο: παραδέχονται –για ακόμα μία φορά– ότι λατρεύουν τις επιρροές τους και παραδίδουν μαθήματα απλού anthem-ικού rock ‘n’ roll.
Ενστάσεις είναι προφανές ότι θα εκφράζονται πάντα για μια μπάντα που εμμένει γλυκά στη νοσταλγία των επιρροών της. Η πρωτοπορία στη μουσική, πάντως, δεν αποτελεί ούτε αυτοσκοπό, ούτε πανάκεια. Πόσες άλλωστε φορές δεν έχουμε δει τα πιο όμορφα πράγματα να ξεπηδούν από μια διαδρομή φαινομενικά «πεπατημένη»; Σύμφωνοι, το Wilderness Heart δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει τη μουσική, ούτε οι ίδιοι οι Black Mountain έχουν καμιά τέτοια διάθεση. Είναι όμως ένας δίσκος που ανασύρει τα αγνά συναισθήματα όσων λατρεύουν τη μουσική. Και η επανάληψη της ακρόασης αποδεικνύεται στο πιο σπουδαίο επίτευγμά του…
