Κάποιοι άνθρωποι –όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι– είναι «late bloomers».
Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο αργεί να αναπτύξει τα όποια ταλέντα και δεξιότητες διαθέτει, σε σχέση με τους συνομηλίκους του. «Ανθίζει» μεν, αλλά στον δικό του χρόνο και μερικές φορές μπορεί και να καταφέρει πολλά περισσότερα, από κάποιον που έχει γνωρίσει πολύ νωρίς το ταλέντο του.
Ο Μark Olson μου δίνει λοιπόν μια τέτοια αίσθηση, παρόλο που έχει αφήσει πίσω του έργο τόσο με τους Jayhawks, όσο και αργότερα με τους Creekdippers. Σήμερα, ο περιπλανώμενος τροβαδούρος είναι 49 ετών και μοιάζει να έχει μπλεχτεί ανάμεσα στα δίχτυα δύο εποχών: ζει στο παρόν, ανασαίνοντας το παρελθόν. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.
Στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Many Colored Kite, ο Mark Olson μιλάει με νοσταλγία γραντζουνώντας απαλά την κιθάρα του και παράγοντας μελωδίες υπόκωφες, μπλεγμένες στο παρελθόν της αμερικάνικης folk μουσικής. Επιστρέφει δηλαδή στις αναμνήσεις του, στις μουσικές ρίζες του τόπου του, με έναν απλό μα βιωματικό τρόπο, χωρίς περίπλοκες δομές. Κρατάει ό,τι ο ίδιος θεωρεί ουσία και προχωράει με μια αισιοδοξία που δείχνει να έχει επέλθει μετά από συναισθηματικό τραυματισμό και μπόλικη αυτοανάλυση. Μια αισιοδοξία πικρή και βουβή, η οποία απορρέει από τους στίχους, όπου αναφέρεται στη χαρά της ζωής, στον έρωτα, στο λυτρωτικό φως ενός πρωινού, αλλά και στη θεϊκή πρόνοια που μας περιβάλλει ακόμα κι όταν την αγνοούμε.
Με βασικά όργανα την ακουστική κιθάρα και μια τρεμάμενη, φθαρμένη από τον χρόνο φωνή, ο Olson δημιουργεί εδώ μια μικρή αλλά πλήρως ελεγχόμενη παλέτα, στην οποία προστίθενται τύμπανα, τσέλο, πιάνο και μερικά γυναικεία φωνητικά των οποίων ο ρόλος είναι διπλός: και συμπληρώνουν, αλλά και κρατούν σε ισορροπία τα τραγούδια. Επιπλέον, συχνά τα τελευταία επιδεικνύουν ευφάνταστα γυρίσματα, που, χωρίς να κουράζουν, κάνουν σκόρπιες αναφορές στην αμερικανική folk των ύστερων 1960s, στα μονοπάτια όπου περπάτησαν π.χ. ο Dylan ή οι Crosby, Stills, Nash & Young. Σε αυτά βέβαια ο Olson προσθέτει λίγες αλλά ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές δόσεις ποπ ψυχεδέλειας, ενώ άλλοτε τον βρίσκουμε να αρκείται σε λιτές, ενδοσκοπικές μελωδίες, με την οικεία φωνή του –με μόνη συντροφιά μια γυμνή κιθάρα– να μοιάζει σαν ψίθυρος από μακριά.
Κάπως έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανταχτερά αμπαλάζ, το Many Coloured Kite κερδίζει τις εντυπώσεις γιατί τελικά καταφέρνει να σε βάλει στην εικόνα του: πολύχρωμοι χαρταετοί, οι οποίοι αιωρούνται πάνω από το κεφάλι σου μια ημέρα με λιακάδα, που ο ήλιος σε τυφλώνει.
Mark Olson – Many Colored Kite
