Για τον Brian Eno, είναι «ό,τι καλύτερο έχει βγει μετά την Patti Smith». Ο Nick Cave, από την άλλη, την επέλεξε προσωπικά ως support στην ευρωπαϊκή περιοδεία των Grinderman. Tα περιοδικά δεν άργησαν να τσιμπήσουν και να ’μαστε κι εμείς εδώ, να δίνουμε χρόνο για χιλιοστή φορά σε άλλη μια γυναίκα τραγουδοποιό που πληγώθηκε και θέλει να το μοιραστεί με κάποιον.
Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, βέβαια. Το ντεμπούτο της Λονδρέζας Anna Calvi (που στην Αγγλία κυκλοφόρησε τον Γενάρη και στην Αμερική αναμένεται την 1η Μαρτίου), έχει στ’ αλήθεια κάτι –και μία ακρόαση αρκεί για να πειστεί κανείς. Το πρώτο πράγμα που σε γοητεύει στα τραγούδια της μικρής Λονδρέζας είναι ότι σου θυμίζουν κάτι άλλο: το τσαγανό της PJ Harvey, τη μελαγχολία της Nico, την ακατέργαστη ροκιά της Siouxsie. Ύστερα ψάχνεις να βρεις τραγούδια για να πιαστείς: τo “Βlackout” είναι το δικό της μικρό αριστούργημα, ενώ το “Desire” έχει μια φόρτιση που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Η σκοτεινή, ατμοσφαιρική ποπ αυτού του δίσκου έχει τη σωστή δόση ευαισθησίας και αγριάδας. Τα ακόρντα της ηλεκτρικής κιθάρας δίνουν στον ήχο μικρές αλλά ουσιαστικές δόσεις «βρωμιάς» και η φωνή της Calvi παραπέμπει σε ντίβα της όπερας –όχι τόσο ως προς την τεχνική αρτιότητα, αλλά ως προς τη μεγαλοπρέπεια. Σίγουρα όχι κάτι που συναντάς κάθε μέρα.
Τίποτα το αρνητικό; Βεβαιότατα. Οι στίχοι... Φαίνεται να γράφτηκαν για να εξυπηρετήσουν τη μουσική και όχι το ανάποδο, όπως θα περίμενε κανείς να συμβαίνει στους τραγουδοποιούς που επιλέγουν απλές ενορχηστρώσεις και δεν καινοτομούν. To θέμα όμως είναι ότι η ρομαντική ποπ της Anna Calvi στέκει μίλια μακριά από τις υπερβολές τύπου Lady Gaga, μολονότι το φλερτ της πρώτης με τη μόδα, σε συνδυασμό με την εκθαμβωτική ομορφιά και τις έμμεσες πλην σαφείς λεσβιακές αναφορές (“Suzanne And I”, “Ι’ll Be Your Man”) πιθανόν να φέρουν στο πλάι της κόσμο για τους λάθος λόγους.
Ας είναι. Αρκεί να ακούσει κανείς μία φορά το “Blackout” για να πειστεί πως εδώ κάτι συμβαίνει.
{youtube}lo267BTLnZk{/youtube}
