Decemberists - The King Is Dead

Είναι σχεδόν νομοτελειακό: την καλλιτεχνική αξία και αναγνωρισιμότητα ενός άλμπουμ (κοινώς τα μπράβο και τα συχαρίκια), ένα συγκρότημα την εξαργυρώνει εισπρακτικά με τα επόμενα ή ακόμα και με το αμέσως επόμενο, ανεξαρτήτως αυτή τη φορά του πόσο καλό θα είναι.

Στην Αμερική συγκεκριμένα, την πιο αναπτυγμένη και ταυτόχρονα μεγαλύτερη μουσική αγορά, η συμβολή των media στην προβολή και στήριξη ενός καλλιτέχνη –είτε με διθυραμβικές κριτικές, live εμφανίσεις σε εκπομπές και talk shows, εξώφυλλα και ό,τι άλλο θέλετε– φαίνεται πως δεν λειτουργεί απευθείας και άμεσα στο αγοραστικό κοινό, αλλά με χρονοκαθυστέρηση. Το κοινό δεν επιβραβεύει δηλαδή ολοκληρωτικά το άλμπουμ που ευθύνεται για την επιτυχία, αλλά θυμάται τον ντόρο και αγοράζει με κλειστά μάτια το επόμενο, χωρίς συχνά να έχει ακούσει νότα από αυτό. Θυμηθείτε το παράδειγμα των Radiohead: ενώ το OΚ Computer τους άλλαξε για πάντα καταξιώνοντάς τους, ήταν το Kid A που πήγε #1 στην Αμερική.

Ένα τέτοιο «παράδοξο» επαναλαμβάνεται και φέτος, με τους Decemberists και τον νέο τους δίσκο The King Is Dead. Η κολεκτίβα από το Όρεγκον έπρεπε να φτάσει στο έκτο άλμπουμ για να το δει να εκτοξεύεται στο #1 του Billboard 200, θέση την οποία κοιτάγανε με το κιάλι με το Picaresque και με το The Crane Wife, ενώ το Hazards Of Love (που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς) κατάφερε ένα #14.

Ανεξαρτήτως όμως των charts και της λογικής αν αξίζει ο δίσκος το Νο. 1 ή αν το αξίζει το συγκρότημα το ίδιο για την όλη μέχρι σήμερα πορεία του, τι άλμπουμ είναι το The King Is Dead; Ενώ ο τίτλος σίγουρα οδηγεί το νου σου εκεί –όπου εκεί το The Queen Is Dead, αν δεν το σκεφτήκατε– μουσικά δεν υπάρχει καμιά συσχέτιση, απόρροια ή επίδραση με το κλασικό άλμπουμ των Smiths ή γενικότερα με οτιδήποτε βρετανικό. Εκεί που το Hazards Of Love είχε μια βρετανίλα μέσα του, το The King Is Dead μοιάζει βγαλμένο από τα σπλάχνα της αμερικάνικης παράδοσης, έχοντας όμως μια εκλεπτυσμένη ματιά κι ένα ραφιναρισμένο τελείωμα, ώστε να διαφέρουν οι Decemberists από τους «κοτάδες» του Νότου.

Το εισαγωγικό “Don't Carry It All”, με τον Peter Buck στην κιθάρα, ξεκινά με μια τυπική φυσαρμόνικα, η οποία σου θυμίζει μονομιάς Neil Young εποχής Harvest. Το “Calamity Song” πάλι θα μπορούσε να παιχτεί σε πανηγύρι αλλά η μελωδική και όχι φέρουσα την προφορά φωνή του Colin Meloy, μαζί με τα τραγουδιστά «Ου...Ου...Ου» από τη μέση και μετά, χαλάνε τη μαγιά. Οι Decemberists επανορθώνουν στο πρώτο single “Down By The Water”, το οποίο όχι μόνο διαθέτει την προφορά, μα, χάρη στη μεταγραφή (από το Κολοράντο) της Laura Veirs, θα μπορούσε εύκολα να ακούγεται από το ραδιόφωνο του Στρατηγού Λι των Ντιούκς.

Για να μην πολυλογούμε, στην ίδια λογική και μοτίβο κινούνται και τα υπόλοιπα (σύνολο 10) τραγούδια του The King Is Dead, χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει το δικό του αγαπημένο για τους δικούς του καθαρά αισθητικούς λόγους, μιας και δεν υπάρχει ιδιαίτερη επιχειρηματολογία στο γιατί κάποιο είναι ξεχωριστό –κάτι που σε κανένα προηγούμενο άλμπουμ των Decemberists δεν συμβαίνει. Έτσι, η νέα τους δουλειά κυλάει ήρεμα και ωραία, αλλά ταυτόχρονα και λίγο συνηθισμένα, για να μη πούμε βαρετά. Δεν χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις για να σου εντυπωθεί, κάτι που επίσης αντιβαίνει με τα προηγούμενα πονήματα, και αν κάτι σώζει το The King Is Dead από τη μεγάλη «κοιλιά» είναι η διάρκεια: και κάθε κομματιού ξεχωριστά, και του συνόλου. 40 λεπτά, δομημένα σε τρίλεπτα και τετράλεπτα τραγούδια, επιταχύνουν τη ροή κάνοντάς το πραγματικά απέριττο. Χαρακτηριστικό είναι πως τα δύο κομμάτια (“Rise To Me”, “This Is Why We Fight”) τα οποία ξεφεύγουν στα πέντε λεπτά παίζει να είναι και τα πιο αδιάφορα.

Ολοκληρώνοντας, το The King Is Dead δεν είναι κακό άλμπουμ, δεν θα μπορούσε να είναι. Ειδικά μάλιστα όσοι είναι φανατικοί με τη μουσική του Neil Young και με την agro-americana γενικότερα θα το θεωρήσουν ως πολύ καλό άλμπουμ. Αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο θα θυμάται κανείς τους Decemberists, δεν είναι αυτό για το οποίο έγιναν γνωστοί και αγαπήθηκαν. Κι έτσι, όσοι έδωσαν τα λεφτά τους για να το φέρουν στο Νο. 1 ίσως να νιώθουν και λίγο προδομένοι. Ο χρόνος θα δείξει...