Pain Of Salvation - Road Salt One

– Αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει το Road Salt One, είχαν ήδη διαδοθεί οι φήμες ότι οι Pain Of Salvation ήθελαν να πειραματιστούν με διαφορετικές φόρμες, απαλλαγμένοι από τα στερεότυπα που τους τοποθετούσαν σε καθαρά metal πλαίσια –ειδικά μετά το «πολιτικοποιημένο» και σχετικά αμφιλεγόμενο, όσον αφορά στην έμπνευση, Scarsick. Κάπου ενδιάμεσα είχε βγει και η ανακοίνωση της μπάντας για συμμετοχή στη Eurovision, οπότε πραγματικά δεν ξέραμε τι να περιμένουμε και αν θα υπήρχε ουσιαστική αλλαγή μουσικού προσανατολισμού.

Η αλήθεια είναι ότι οι Pain Of Salvation έχουν πια αποδείξει ότι μπορούν να υπηρετήσουν στο έπακρο όλες τις ταμπέλες του progressive, τεχνικά, μουσικά και συνθετικά. Τι άλλο έμενε, λοιπόν, από το να αποδείξουν και πόσο προοδευτικοί είναι στον τρόπο αντίληψης του όρου μουσική, πόσο ανοιχτόμυαλοι σε διαφορετικά ακούσματα, όπως βέβαια και το αν είναι ικανοί να υλοποιήσουν τέτοια μουσικά οράματα χωρίς απώλειες. Η δική μου γνώμη είναι ότι οι Σουηδοί, από το 1991 που υφίστανται ως Pain Of Salvation, έχουν χτίσει κομμάτι-κομμάτι μια πορεία ιδιαίτερη, η οποία προς το παρόν δεν έχει δείξει κανένα πισωγύρισμα.

Όπως κι όλα τα μέχρι σήμερα άλμπουμ των Pain Οf Salvation, έτσι και το Road Salt One απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις. Αυτή τη φορά όχι για να περιδινηθούμε στις τεχνικές επιδεξιότητές τους, που σαφώς υφίστανται κι εδώ αλλά χωρίς την progressive διάθεση επιδειξιομανίας, μα για να εισχωρήσουμε στη δυναμική της κάθε σύνθεσης, η οποία αποδεικνύεται ξεχωριστή και αυτοτελής. Κανένα κομμάτι του δίσκου δεν επαναλαμβάνεται, αντίθετα το κάθε ένα ανασυντάσσει μια διαφορετική προσωπικότητα για τη μπάντα. Κι αυτό που αν μη τι άλλο τα χαρακτηρίζει όλα, είναι η ευελιξία. Μην περιμένετε οκτάλεπτα κομμάτια και επίμονα σόλο, γιατί θα απογοητευτείτε.

Το άλμπουμ ξεκινά με τo “Νο Way”, που κάποιοι χαρακτήρισαν απολύτως ρετρό. Πιανιστικά παραπέμπει στο rock ‘n’ roll του 1960, καταλήγοντας σε κιθαριστικά σολαρίσματα προς το φινάλε, ενώ ενδιάμεσα απογειώνεται χάρη στην ερμηνεία του Daniel Gildenlow. To “She Likes To Hide” αποδεικνύεται ένα παθιασμένο ερωτικό μπλουζ, ενώ οι εκπλήξεις συνεχίζονται το “Of Dust”, που ξεκινά και τελειώνει χορωδιακά σε ύφος gospel. Μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το “Sleeping Under the Stars”, είναι ένα παρανοϊκό βαλς στο ύφος των Tiger Lillies –όπου και πάλι πρωταγωνιστεί ο Gildenlow, ο οποίος αποδεικνύεται αστέρι και σε τέτοιες, πιο θεατρικές, ερμηνείες. Ένα βήμα πιο κοντά στους παλιούς Pain Of Salvation αποτελεί το σκοτεινό “Darkness Of Mine”, εξακολουθεί όμως να είναι αρκετά mid tempo για τα δικά τους δεδομένα. Το “Linoleum” ισορροπεί λίγο την κατάσταση αφού έχει πιο «μεταλλικό» νεύρο, ενώ στο τελευταίο κομμάτι “Innocence” μαθαίνουμε ότι μπάσο παίζει ο Gustaf Hielm –πρώην μέλος των Meshuggah.

Στο παρελθόν, συγκροτήματα που ξεστράτιζαν από τον ήχο τους τιμωρήθηκαν από τις πωλήσεις και είδαν την επιστροφή στις ρίζες τους ως μονόδρομο για τη δισκογραφική τους επιβίωση. Το θεωρώ σίγουρο ότι οι ορκισμένοι μεταλλάδες-ακροατές των Pain Of Salvation θα διαμαρτυρηθούν για κρίση ταυτότητας της μπάντας, ακούγοντας το Road Salt One. Γιατί πού να το κατατάξεις; Μουσικά και ως προς την παραγωγή έχουμε άρτιο indie rock με southern ατμόσφαιρα, με progressive στοιχεία, με πιο σκληρές metal στιγμές και κάποιες blues αποχρώσεις, με folk ατμόσφαιρα και πάει λέγοντας… Oι ταμπέλες δεν λένε τίποτα μπροστά στο συνολικό άκουσμα ενός δίσκου, που σε περνάει από μια 50ετία rock ιστορίας. Ο Daniel Gildenlow αποκαλύπτεται ως ερμηνευτικός χαμαιλέοντας και το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα περιμέναμε από μια μπάντα της κλάσης των Pain Of Salvation, ανεξαρτήτως καταβολών. Αναμένουμε έτσι εναγωνίως τη συνέχεια, με το Road Salt Two να κυκλοφορεί στις ερχόμενες εβδομάδες…