Fair Warning - Talking Ain’t Enough: Live In Tokyo 2009/2010

Μακρύ μαλλί, κολλητά πέτσινα παντελόνια, αλυσίδες και υπερμεγέθεις σταυροί. Και να μην ξέρεις τους Fair Warning, το παίρνεις μυρωδιά με τη μία ότι είναι ταγμένοι στα 1980s hard rock ιδανικά και ότι περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους κατέχουν οι δίσκοι των Σκορπιών, των Λευκών Φιδιών και φυσικά των Bon Jovi και των Van Halen. Αν πάλι τους ξέρεις, το πρώτο που λες στον εαυτό σου είναι «ωχ, πάλι live άλμπουμ βγάλανε;». Το τέταρτο, αν δεν με απατά η μνήμη μου, και τούτη μάλιστα τη φορά…τριπλό!

Τριπλό και live, δύσκολο ντουέτο... Πρέπει να είσαι μεγάλος μάγκας για να υπηρετήσεις μια τέτοια χρονική διάρκεια και να έχεις και τρελό ρεπερτόριο –τόσο σε έκταση, όσο και σε ποιότητα. Και οι Fair Warning ούτε μεγάλοι μάγκες είναι, ούτε και τέτοιο ρεπερτόριο διαθέτουν. Παρατήρηση νούμερο ένα λοιπόν, μεγάλη μπουκιά βάλανε στο στόμα τους. Το Talking Ain’t Enough δεν τα καταφέρνει να μη σε κουράσει, ούτε και αποφεύγει κοιλιές στην απόδοση. Παρατήρηση νούμερο δύο, στην εποχή των μουσικών DVD θα ήταν αρκετά καλύτερα τα πράγματα αν οι περιεχόμενες εδώ συναυλίες (στο Loudpack τον Οκτώβριο του 2009 και στο Well City τον Ιανουάριο του 2010) είχαν κινηματογραφηθεί. Γιατί πρόκειται για συγκρότημα ενεργητικό και με καλή γενικά κίνηση στη σκηνή, οπότε η εικόνα θα μπορούσε να αναπληρώσει πράγματα που σκέτη η μουσική αδυνατεί –μιλάμε για live άλλωστε και υπό κρίση επομένως δεν μπαίνει τόσο το (δεδομένο) υλικό, όσο η απόδοση επί αυτού και οι εκτελέσεις.

Από την άλλη –σκέφτεσαι χαζεύοντας το booklet όπου δεσπόζει κι ένας χάρτης των νήσων του Ανατέλλοντος Ηλίου– είναι λογικό ότι οι Fair Warning θέλανε κάτι πιο γκράντε καθώς κοντεύουν τα 20 χρόνια τους ως γκρουπ. Καθώς και κάτι με το οποίο θα τιμούσαν το ιαπωνικό κοινό, με διαφορά το πιο πιστό στη μουσική τους. Και κατένειμαν, η αλήθεια είναι, σωστά το υλικό τους στα τρία CD, ώστε να αποφευχθεί η συχνή επανάληψη των ίδιων τραγουδιών –πλην κάποιων highlights της πορείας τους, τύπου “Don’t Give Up”, “Angels Of Heaven” και “Generation Jedi”.

Από την άλλη, επίσης, το νιώθεις και δίχως να βλέπεις τίποτα από εικόνα, ότι οι Γερμανοί βγάζουν φωτιές στο Τόκιο –ειδικά στο πρώτο και στο τρίτο CD. Μπορεί η ψιλή φωνή του Tommy Heart να κουράζει καθώς γρήγορα εξαντλεί τις δυνατότητές της, καταλήγοντας μια μη ενοχλητική μα μάλλον δεδομένα δραματική κάτι-σαν-τσιρίδα, ωστόσο ο Helge Engelke του δίνει και καταλαβαίνει στις κιθάρες –έστω κι αν τα παιξίματα αποδεικνύονται ρετρό και δίχως εκπλήξεις, κινούμενα στα hard rock κλισέ των 1980s. Από μια τέτοια άποψη, το Talking Ain’t Enough δίνει μια πολύ αντιπροσωπευτική εικόνα για τους Fair Warning: ασχέτως του τι παίζουν, βλέπεις καθαρά σε τι είναι καλοί, σε τι είναι κολλημένοι και σε τι έχουν μια «οροφή» (όπως αρεσκόμαστε να λέμε οι μουσικοκριτικοί).

Γενικά, πάντως, το ότι πετυχαίνουν στη βάση της ενέργειάς τους και μόνο να ψιλοστηρίξουν μια τέτοια τριπλή κυκλοφορία, δίνει ένα κρίσιμο μισό αστεράκι στην τελική μου βαθμολογία –έστω και αν κατά τη γνώμη μου η μουσική των Γερμανών ήταν και είναι αδιάφορη, πεισματικά κολλημένη σε πράγματα εξαντλημένα εδώ και δεκαετίες.